• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Down the Rabbit Hole: De zaterdag

'Voorprogramma' van The Black Keys maakt stiekem de beste indruk.
28 juni 2014, De Groene Heuvels, Ewijk

Tekst: Tom Leistra

Beeld: Michella Kuijkhoven

Publicatiedatum: 30 juni 2014

In de vroege avond bewijzen The Veils [foto hierboven] dat een groot hoofdpodium soms zijn nadelen kent. De organisatie heeft de forse Hotot-tent met name vanwege The Black Keys richting De Groene Heuvels gehaald, en waar Little Dragon gister al geen vuist kon maken heeft ook de door de Nieuw-Zeelandse Finn Andrews aangevoerde band het lastig. Afgezien van een groepje trouwe fans vooraan gebruikt de overgrote meerderheid van het publiek de emotionele en soms bedrieglijk luchtig klinkende rocknummers van The Veils als achtergrondmuziek voor een uitgebreide praatsessie. Het moet gezegd worden: de band oogt zeker in het eerste gedeelte van de set niet bijster geïnspireerd. Langzaam maar zeker echter groeit de kolder in de kop van zanger Andrews, en daarmee wordt de show alsnog een klein beetje gered. In nummers als 'Not Yet' en 'Jesus for the Jugular' jankt hij erop los met zijn kenmerkende apocalyptische schuurpapierstem, terwijl hij zichzelf in rare houdingen wringt. Wat vooral opvalt is dat de overige bandleden totaal niet worden gegrepen door de manie die hun opperhoofd te grazen heeft genomen, want zij staan er eerder bij alsof ze aan het bedenken zijn welk tv-programma ze vanavond zullen kijken. Ondanks de bevlogen zanger en enkele toch wel erg fraaie liedjes is dit helaas een optreden om te vergeten, iets wat de vele praatclubjes die her en der door de tent verspreid zijn ongetwijfeld na de avondmaaltijd al hebben gedaan.

Een paar uur later mag het Belgische Balthazar [foto hierboven] de Hotot opwarmen voor The Black Keys. De knap in elkaar gestoken indiepopnummers met een dominante rol voor de zompige bas van Simon Casier kunnen rekenen op de sympathie van het publiek, maar net als The Veils is ook Balthazar eigenlijk een maatje te klein voor het hoofdpodium. Niet dat dit al te veel uitmaakt: de Belgen brengen een sterk staaltje muzikaliteit op de planken, met fraaie harmonieuze samenzang en glansrijke melodieën. De gepolijste sound van Balthazar is tot in de perfectie uitgewerkt en schuurt dan wel nauwelijks, met uitzondering van enkele frisse gitaaruitbarstingen, maar zeker de wat meer funky nummers als 'Fifteen Floors' en 'Do Not Claim Them Anymore' zorgen ervoor dat het publiek toch in beweging komt. Er wordt ook nieuw materiaal gespeeld, wat weer doordrenkt is van het vertrouwde Balthazarsausje. De ingrediënten van dit sausje in de vorm van de volle bas, lome zang en sfeervolle viool zijn zoals altijd in de juiste verhouding met elkaar vermengd, en langzaam maar zeker wordt de oplettende luisteraar richting de bescheiden climax gezogen. Ook al mist het optreden de magie waar de band tijdens clubshows patent op heeft en is de tent verre van vol, Balthazar stelt zeker niet teleur.

Na de ingehouden pracht van Balthazar is het tijd voor de bij vlagen lekker uitbundige rock van Parquet Courts [foto hierboven]. Het viertal uit Brooklyn komt lekker nonchalant over en aan de vage opmerkingen tussendoor te merken hebben de heren wellicht al lekker zitten snoepen van de Hollandse cannabisteelt. Dit uit zich met name in de lang uitgesponnen en repetitieve loomheid van het jongste album, Sunbathing Animal. Aan het ontspannen riedeltje van 'Instant Disassembly' lijkt maar geen eind te komen en het is even een aangenaam moment om op adem te komen. De twee-minuten-punk van debuut 'Light up Gold' is namelijk een dikke vuist die wild om zich heen slaat en de toeschouwers onderdompelt in een extatische wervelkolk van vliegend bier. Driftige en snedige gitaarerupties en apathie in positieve zin wisselen voortdurend stuivertje in de Teddy Widder-tent en het is jammer dat zo weinig mensen zich geroepen voelen om een kijkje te nemen. Op de eerste tien rijen voor het podium na is de tent nagenoeg leeg. Dat ligt echter niet aan het erg sterk spelende Parquet Courts, maar aan het feit dat The Black Keys hierna hun opwachting maken op het hoofdpodium. Lullig voor de Amerikanen, maar het is wel de keiharde realiteit.

Inderdaad, de Hotot barst bij aanvang van de show van The Black Keys [foto's hierboven en rechts] uit zijn voegen en tot achterin staan de bezwete lichamen dicht op elkaar geperst. De rockband met een bluesrandje is namelijk de onbetwiste headliner van de zaterdag, en Dan Auerbach en Patrick Carney lijken zich hier bewust van. Vanaf het begin geven zij het publiek waar het in groten getale voor is gekomen: een opeenvolging van meebrulhits. Het succesalbum El Camino is de leidraad, en naast de disco-achtige single 'Fever' spelen de Amerikanen opvallend genoeg maar twee andere nummers van het nieuwe album Turn Blue. De schijnwerpers die continue op de drummer en zanger gericht staan negeren consequent de in de luwte opererende bassist Richard Swift en toetsenist John Clement Wood, waardoor de schijn wordt opgehouden dat The Black Keys nog altijd een duo is.

Een bittere pil voor fans van het eerste uur is dat de band de helft van zijn carrière lijkt te zijn vergeten, want de nadruk ligt wel erg op de latere commerciële successen. The Black Keys is een stadionband geworden die routinematig zijn sets afwerkt. Dan Auerbach soleert er in tegenstelling tot de vorige tour wel weer af en toe lekker op los, maar het gevoel dat pure spontaniteit ontbreekt achtervolgt de band het hele optreden. Het plichtmatige "You've been great" en "Thank you very much" getuigen ook niet van al te veel inspiratie en het heeft er alles van weg dat de mannen stiekem al met hun hoofd bij het Glastonbury-optreden van morgen zitten. Het publiek lijkt er niet om te malen, elke hit wordt met uitbundige juichsalvo's onthaald. Voorin tegen elkaar opspringende lijven, terwijl de rest van de op elkaar geprakte massa zich beperkt tot meeklappen met ieder nummer. Men is duidelijk gekomen voor de meezingers van El Camino, want de spaarzame songs van Attack & Release en Brothers worden een stuk minder enthousiast onthaald. Toch lijkt het alsof de band deze nummers gedrevener en met meer passie speelt dan het nieuwere werk, zijn de mannen hun eigen hitjes misschien al beu? Al met al een leuke hoofdact, ware het niet dat het heilige vuur lijkt te ontbreken.

http://www.kindamuzik.net/live/down-the-rabbit-hole/down-the-rabbit-hole-de-zaterdag/25131/
Meer Down The Rabbit Hole op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/down-the-rabbit-hole