• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Down the Rabbit Hole: de zaterdag

Moddervet programma.
25 juni 2016, Beuningen

Tekst: Nienke Franzen

Beeld: Michella Kuijkhoven

Publicatiedatum: 27 juni 2016

Zo aan het begin van de middag na de eerste festivaldag kan een band twee dingen doen: het publiek wakker schudden of het nog even door laten dromen. Het Amerikaanse Woods [bovenste foto] kan het allebei. De ervaren groep - Woods bracht al negen studioalbums uit - maakt folkrock die soms meer folk is en soms meer rock. Het vijftal begint in de Fuzzy Lop met 'Morning Light', een nummer van het onlangs verschenen album City Sun Eater in the River of Light en het is een zeer prettige manier om op te starten. Het geluid van Woods is vol en de prettig in het gehoor liggende liedjes worden afgewisseld met psychedelische jamsessies als bij 'Sun City Creeps' en afsluiter 'With Light and with Love'. De toetsenist/saxofonist is voor het eerst in Nederland en voert een ongemakkelijk praatje met veel stiltes en ehm's tussendoor, maar dat maakt Woods alleen maar sympathieker. Het applaus als de band het podium verlaat is terecht langgerekt en groot.

En dan is het er weer, als een duveltje uit een doosje. De regen. Poncho's komen tevoorschijn en grote massa's mensen schuilen in de tenten. Dat kan voor een band een voor- en een nadeel zijn: er staat een volle tent voor je, maar een deel van de mensen staat daar enkel omdat het niet nat wil worden. Het Nederlandse drietal MY BABY kan ervoor zorgen dat mensen vergeten dat ze er staan vanwege de regen. De zangeres komt op in een wit niemendalletje en op blote voeten en de bluesrock gecombineerd met haar stem zorgt voor een dansbaar geheel. Het swingt en in het eerste halfuur is dat genoeg, maar daarna begint de eentonigheid van de muziek en met name de zang - de kreetjes herhalen zich elk nummer weer - toch wat op te vallen. Niettemin is het een uitstekend alternatief voor in het gras zitten.

Niet zo lang geleden stond hij nog in kleine zaaltjes als impersonator van James Brown; vandaag staat Charles Bradley in de Hotot voor een volle zaal. Zijn 'Extraordinaires' zijn zes muzikanten die trompet, saxofoon, orgel, drums, gitaar en basgitaar spelen. Het zestal komt eerst het podium op en begint te spelen, waarna één van hen Charles Bradley aankondigt, die opkomt in een zwart pak met zilveren glimmers op het jasje en een riem met opvallende zilveren gesp. Vanaf het eerste liedje geeft de 67-jarige man alles. Dat varieert van emotie in gevoelige soulsongs tot wild dansen in swingende funkliedjes. Wat een genot is het een man te zien dansen alsof hij twintig is, maar aangedaan te zijn zijn als iemand die veel meegemaakt heeft. Na een paar liedjes loopt Bradley het podium af en jamt zijn band door. Bradley komt terug en nu is duidelijk waarom hij weg was: hij is van outfit veranderd en draagt nu een nieuw zwart jasje, wederom met veel blingbling. De tijd vliegt en afsluiter 'Changes', een cover van het nummer van Black Sabbath, zorgt voor een van de eerste echte kippenvelmomenten op Down the Rabbit Hole, met name als Bradley vol emotie tussendoor aankondigt: "This is the part that hurts me the most" en "It took so long / To realize / That I can still hear / Her last goodbyes" inzet. Na afloop van het nummer bedankt Bradley het publiek en roept hij iedereen op elkaar liefde te tonen. Hij loopt aan de voorkant het podium af en neemt zijn tijd de vele uitgestoken handen van mensen in het publiek aan te raken.

Vandaag staan er ook voor de liefhebber van wat hardere muziek mooie namen op het programma. Het Engelse Savages [foto hierboven] mag daarbij niet overgeslagen worden. De vier vrouwen zijn volledig in het zwart gekleed en zangeres Jehnny Beth (Française van oorsprong) draagt hoge hakken in roze en zwart, met de welbekende rode zool. Savages is een band van contrasten en is daarom, zowel voor het oog als voor het oor, zeer intrigerend. De vier vrouwen maken postpunk die hard en gevoelig, mannelijk en vrouwelijk, wild en ingetogen tegelijk is. De zangeres loopt het hele podium over en kijkt met doordringende ogen iedereen in het publiek aan. Haar aparte bewegingen maken het plaatje compleet. Gevat is ze ook als een idioot in het publiek roept "You look sexy" en ze antwoordt met: "I can't return the compliment. Because I don't know who you are." Als op één na laatste nummer vormt 'Adore' een prachtige afwisseling van duistere, harde nummers als 'Sad Person'. Het viertal sluit af met 'Fuckers' ("Every one of them") en dit optreden geldt nu al als een van de hoogtepunten van het weekend. Hoewel Savages sympathiek is ten opzichte van het publiek, is het er duidelijk niet om het een makkelijke vorm van vermaak te bieden en dat is weleens een verademing.

Terwijl op het grote podium in de Hotot The National speelt, treedt er in de Fuzzy Lop ook een supergroep op. Ty Segall and the Muggers is uiteraard een project van Ty Segall, maar verder zijn op het podium Mikal Cronin, Evan Burrows (Wand), Cory Hansen (Wand), Emmett Kelly (The Cairo Gang) en Kyle Thomas (King Tuff) te ontdekken, hoewel soms wat moeilijk te herkennen. King Tuff draagt een dikke groene jas met capuchon op over een oranje pet en Cory Hansen draagt een lange regenjas van het type pedofiel en een zonnebril. De eerste nummers die gespeeld worden zijn afkomstig van het album Emotional Mugger dat deze formatie maakte. Het publiek zet zich al direct bij 'Squealer' in beweging. Na een paar nummers verschijnt er opeens een meisje op het podium, duidelijk in aangeschoten toestand. Segall laat haar sympathiek twee nummers op het podium dansen, maar vraagt haar dan toch het te verlaten. Hansen keek al wat verkrampt toen het meisje de microfoonstandaard in de lucht hield en daarbij angstvallig dicht bij zijn gezicht in de buurt kwam. Het is vanavond niet enkel het werk van Ty Segall and the Muggers dat ten gehore gebracht wordt, maar eigenlijk meer een best of Ty Segall. Zelfs liedjes van het toegankelijkere Manipulator komen langs, maar die worden dan wel met een dikke laag gitaarherrie gebracht. Het publiek is veranderd in een kolkende massa en ook hier zijn er weer complimenten voor de programmeurs van Down the Rabbit Hole: Ty Segall is een uitstekend alternatief voor wie de dag graag wat harder afsluit dan met The National.

De langdurige regenbui van vandaag heeft zijn sporen achtergelaten, maar het is eigenlijk best gepast om na de show van Ty Segall door de modder naar camping of vervoer te schuifelen. Toch is de charme van kamperen in de modder er nu ongetwijfeld wel een beetje af en er zijn al mensen die het festival met hun kampeerspullen verlaten hebben. Met een opnieuw regenachtige dag voor de boeg en het toch wat minder overtuigende programma van de zondag is het te hopen dat de dag van morgen toch wat van het grote spektakel van vandaag zal overnemen.

Met dank aan Counter Culture , foto Woods uit het KindaMuzik archief door Renate Beense.

http://www.kindamuzik.net/live/down-the-rabbit-hole/down-the-rabbit-hole-de-zaterdag-1126/26774/
Meer Down The Rabbit Hole op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/down-the-rabbit-hole