• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Down the Rabbit Hole: de vrijdag

Mac DeMarco doet modder en wachtrijen vergeten.
24 juni 2016, Beuningen

Tekst: Nienke Franzen

Beeld: Michella Kuijkhoven

Publicatiedatum: 27 juni 2016

In de aanloop naar Down the Rabbit Hole ging het de afgelopen dagen maar om één ding: regen. Parkeerterreinen bleken onbruikbaar, campings bleven dicht op donderdag en shuttlebussen zouden niet meer na middernacht rijden; de organisatie kreeg het zwaar te verduren. Mensen met watervrees verkochten hun ticket voor het uitverkochte festival voor soms slechts vijftig euro. De meerderheid liet zich echter door een beetje water niet een weekend in de Groene Heuvels ontzeggen.

Aangezien iedereen vrijdagochtend richting Beuningen vertrekt, vallen de rijen voor pendelbussen - zowel bij het station in Nijmegen als bij de parkeerplaatsen op diverse plekken aan de rand van de stad - niet mee. Down the Rabbit Hole heeft het over rijen van anderhalf uur, maar sommigen staan twee of zelfs drie uur te wachten op een bus. Fietsen vanaf Nijmegen - een gezellige tocht van vijftien kilometer - blijkt een goed alternatief, maar dan moet je natuurlijk geen grote campingspullen mee hoeven zeulen.

Door al het oponthoud is de grote tent Hotot bij het optreden van Fresku nog wat leeg. Dat doet er weinig toe, want de Eindhovense rapper brengt de sfeer erin met zijn energieke performance. Het is een gezellig optreden - geen gangsterrap voor Fresku - waar de rapper het publiek de naam van zijn dochter Alicia laat schreeuwen en de mensen aan het springen zet met bijvoorbeeld 'Nieuwe Dag'. Door de achtergrondband en met name het drumgeluid worden de gevatte teksten soms wat minder verstaanbaar, maar een deel van het publiek lijkt die toch ook al uit zijn hoofd te kennen. Aan het eind van het optreden loopt Fresku naar de achterkant van het podium en komt hij terug met een koksmuts op en een schort voor. 'Kreeft' wordt ingezet en Fresku bewijst vandaag dat niet alle hiphop die een grote tent kan doen dansen uit Zwolle komt.

Down the Rabbit Hole heeft dit jaar een programma van mooie contrasten en van de vrolijke Fresku kunnen bezoekers zich bewegen naar de serieuze Mark Kozelek. Als Sun Kil Moon [bovenste foto] treedt hij met drie bandleden op in de Fuzzy Lop. Kozelek komt het podium op en met een langgerekt "shh" en een handgebaar maant hij het publiek tot stilte. Ook het tweede nummer begint hij zo en bij het derde liedje probeert hij het nog eenmaal door aan te geven dat de band wat magie probeert te creëren. "This isn't going to work", verzucht hij dan, maar ondanks het constante geroezemoes van pratende mensen achter in de tent, is er zeker sprake van magie. Kozeleks folksongs zijn verhaaltjes en op die manier zingt hij ze ook. Ze hebben een duidelijk kader en Kozeleks woonplaats San Francisco en de staat California komen zo ongeveer in ieder liedje terug. In 'Me We' gaat het daarentegen over Orlando. Het is een nummer over wapencontrole in Amerika, een actueel thema met actuele verwijzingen. Kozeleks verhalende zang verandert bijna in rap. Het is duidelijk hoe nieuw dit liedje is: het wordt voorgelezen van een papier op het podium. Sun Kil Moon maakt vandaag indruk, niet in de laatste plaats omdat het geluid goed is afgestemd en er alle ruimte is voor de diepe stem van Kozelek.

Vijftig minuten later mogen de vier jongens van Parquet Courts [foto hierboven] - in 2014 ook al op Down the Rabbit Hole - uit New York Sun Kil Moon opvolgen in de kleinste tent. De band heeft vijf studioalbums op zijn naam staan en wint sinds laatste plaat Human Performance in Nederland aan populariteit. Op dat album zijn de postpunksongs ingespoten met een dosis pop en in de eerste helft van het optreden wordt er vooral uit die vijver gevist, met aanstekelijke liedjes als 'One Man No City' en 'Dust'. Toch weten die songs live niet veel energie op te roepen en eigenlijk kan het programma van Down the Rabbit Hole ook wel wat meer 'echte' punk gebruiken. Gelukkig komt dat in de tweede helft van de show aan bod als er ouder werk wordt gespeeld. Dat wordt duidelijk gewaardeerd door het publiek. Parquet Courts blaast de Fuzzy Lop niet omver en het ontbreekt de Amerikanen wat aan de overgave en energie die je bij een postpunkgroep zou willen zien.

Vorig jaar gaf de Australische Courtney Barnett [foto hieronder] een geweldig optreden op Lowlands en vandaag mag zij dat overdoen in de Teddy Widder op Down the Rabbit Hole. Barnett valt in de categorie slackerrock: ze zingt en bespeelt haar gitaar op nonchalante wijze, maar haar teksten zijn gevat en aanstekelijk. Vanavond komt ze wat traag op gang en tijdens de eerste liedjes blijft het muzikaal wat aan de oppervlakte. Bij 'Small Poppies' komt het wat meer los met een jamsessie en Barnetts rauw raspende stem: "I don't know quite who I am / But oh man I am trying." Bij de meest aanstekelijke nummers 'Pedestrian at Best' en 'Elevator Operator' wordt duidelijk dat Barnett inmiddels niet meer zo onbekend is; het publiek schreeuwt luidkeels mee. Die hits redden het optreden vanavond, want ondanks de goede drummer en bassist zet de Australische de tent vanavond niet zo in vuur en vlam als ze vorig jaar op Lowlands deed.

In de Hotot mag de Canadees Mac DeMarco wat luchtigheid brengen in de aanloop naar PJ Harvey. DeMarco treedt op met een vierkoppige band en dit is de eerste dag van de Europese tour. De singer-songwriter maakt luchtige gitaarliedjes die eigenlijk niet zoveel voorstellen, maar toch oh zo effectief zijn. Vanavond kunnen hij en zijn band niets fout doen. De sympathieke Canadees met spleet tussen zijn tanden maakt grapjes, poseert voor het publiek, grijpt zijn buikvet en daarna zijn edele delen en neemt een plant uit het publiek en zet deze op een versterker. Gitaren worden boven het hoofd bespeeld, geld wordt uitgeloofd voor crowdsurfers en er worden referenties gemaakt aan Beavis and Butthead (een bandlid trekt zijn shirt over zijn hoofd en doet de legendarische uitspraak "I need tp for my bunghole"). Soms zijn er optredens waar de muziek er eigenlijk weinig toe doet en dit is er één van. Muzikaal is het in orde - 'Salad Days' en 'Chamber of Reflection' zijn hoogtepunten - maar het optreden wordt vooral gemaakt door de charme van DeMarco, die het publiek om zijn vingers windt.

Vandaag was iedereen voorbereid op regen en barre omstandigheden, maar deze vrijdag blijkt uiteindelijk zonovergoten en de modder is aan het eind van de dag zelfs redelijk opgedroogd. Het is duidelijk dat er vooral aan laarzen en poncho's was gedacht en niet aan zonnebrandcrème, want Fresku's 'Kreeft' blijkt erg toepasselijk. Muzikaal was niet alles hoogstaand, maar vermakelijk genoeg om iedereen met een tevreden gevoel naar tent, bus, taxi of fiets te sturen.

Met dank aan Counter Culture , foto Sun Kill Moon uit het KindaMuzik archief door Oscar Anjewierden.

http://www.kindamuzik.net/live/down-the-rabbit-hole/down-the-rabbit-hole-de-vrijdag-188/26773/
Meer Down The Rabbit Hole op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/down-the-rabbit-hole