• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Crossing Border, dag 1

Johnny Dowd, Eddi Reader, Lou Reed, The Flaming Lips en Haagse kak.
12 november 2003, Koninklijke Schouwburg, Den Haag (NL)

Tekst: Maurice Dielemans

Beeld: Sylvia Korving

Publicatiedatum: 14 november 2003

Na elf jaar is Crossing Border weer terug op de geboortegrond in Den Haag. Op de openingsavond is het aan Johnny Dowd om de Haagse cultuursnuivers wakker te schudden. Johnny, die toevallige passanten de stuipen op het lijf jaagt met zijn knauwende en valse stemgeluid, laat zittend horen waarom hij de verpersoonlijking is van de duistere kant van zijn thuisland Amerika. Speciaal Voor deze bijzondere primeur van zijn theatertournee filmde zijn vrouw een aaneenschakeling van toepasselijke gebeurtenissen. Zo mogelijk worden de moordballades en speeches van Johnny Dowd door de visuele aankleding op de achtergrond nog griezeliger. Inmiddels is hij ook erg handig geworden met de elektrische gitaar. Het is weleens anders geweest, maar vanavond bespeelt hij het apparaat als een ware virtuoos. De zwarte humor van Dowd uit zich nog eens in de aankondiging van het nummer 'Ft. Worth, Texas', dat hij omschrijft als een autobiografische song met uitzondering van het stukje waarin geëlektrocuteerd wordt. De woorden van zijn songs worden van een lessenaar opgelezen, want Dowd vertelde mij ooit dat hij moeite heeft om songteksten te onthouden. Een enkele keer komt de muziek zelfs volledig van tape, zoals in het door Kim Sherwoord-Caso gezongen 'Death Comes Knocking'. Het hoogtepunt wordt echter bereikt met 'Hell or High Water', dat vanavond als een gedicht wordt voorgedragen.

Onlangs verscheen van de Schotse zangeres Eddi Reader het album Eddi Reader Sings the Songs of Robert Burns. Het optreden van Eddi Reader op Crossing Border staat natuurlijk in het teken van deze hommage aan de woordrijmelaar en belangrijkste toeristische attractie van de Schotse hooglanden. Reader treedt op in Paradise, de zaal waar vooral op de eerste avond de interessantste acts optreden. Zij, die als groepslid van Fairground Attraction een prominente verschijning was in de jaren tachtig, beschikt nog steeds over een uniek stemgeluid. Helaas blijkt de roodharige zangeres herstelende van problemen met haar keel, waardoor Reader niet helemaal goed bij stem is. De traditionele begeleiding, het ontbreken van een voltallige folkband en de enthousiaste instelling van de gastvrouw blijken niet voldoende compensatie te bieden, waardoor het uiterst behouden optreden van Eddie Reader en haar band teleurstellen.

De heldenverering van Bert van de Kamp, die als nestor van de popjournalistiek wordt aangekondigd, gaat vooraf aan de unieke voordracht van Lou Reed, waarna de legendarische songwriter het lege podium opklimt. “Everything I say is funny”, grapt Lou Reed naar aanleiding van een reactie in het publiek, waarna hij begint voor te lezen uit zijn boek The Raven. Het boek is een liefdesbetuiging aan het werk van Edgar Allen Poe. Naast Reed's reflecties op het werk van de schrijver van griezelverhalen bevat The Raven songteksten van de opera POEtry. Het is niet zo gek dat Lou Reed zich aangetrokken voelt tot het klassieke werk van Poe, want wie door Pass Thru Fire: Collected Lyrics of Lou Reed bladert, bemerkt evenzoveel een voorkeur voor de macabere zelfkant van het leven. Lou Reed leest voor uit The Raven. Soms leunt hij daarbij onhandig op een lessenaar. Eigenlijk is hij helemaal geen goede voorlezer. Sommige passages leest Lou Reed heel snel voor, waarna hij ineens zijn stem met een zwaar New York-accent verheft. Bovendien slikt hij soms woorden in. “Dit is niet de Lou Reed die ik bewonder, maar een oude man die voorleest”, bedenk ik mij. Ik mis die elektrische gitaar om zijn nek. Ergens horen schrijvers niet op een podium te staan, maar kijken naar bewegingsloze muzikanten zonder instrumenten is een helemaal een desillusionerende ervaring.

In de wandelgangen van de Haagse schouwburg bevind ik mij voor een groot deel in het elitaire gezelschap van zelfgenoegzaam keuvelende heren en dames op leeftijd. De Haagse kak bestaat uit mannen met zijden sjaaltjes en giechelende vrouwen met rare hoedjes. Gezellig een avondje jazzen en schrijvers bekijken met een wijntje in de hand. Ik krijg medelijden met lotgenoot Miles Davis, wiens getrompetter door alle zalen van het immense gebouw schalt. The Royal Room, Paradise, Paul's Room, Caroline's Room, William's Room en Guido's Room: de namen van de zalen worden met een scherpe “G” en een rollende “R” uitgesproken. Als ik nietsvermoedend, met een biertje in de hand, één van de zalen binnenwandel, word ik vriendelijk tegengehouden. In sommige zalen van de Koninklijke Schouwburg mag absoluut niet gedronken worden. Gelukkig kan ik mij hart luchten bij The Flaming Lips. Eerst onwennig en aarzelend op het riante podium van The Royal Room, maar later weten ze vol overgave een feestje te bouwen. De confetti en ballonen dwarrelen door de lucht, terwijl ik op vijf meter afstand sta van een grote aap met een zaklantaarn en een fles whisky. Een grote verkleedpartij is de chaotische performance van The Flaming Lips. Bovendien staat het geluid veel te hard afgesteld, maar met het tweede nummer krijgt de band rondom Wayne Coyne iedereen uit de stoelen en eindigt de openingsavond alsnog in een feestje. Een ijzersterk begin en zeer zeker een feestelijk uiteinde van Crossing Border, maar daartussenin toch ook enkele uitglijders.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/crossing-border/crossing-border-dag-1/4541/
Meer Crossing Border Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/crossing-border