Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De eerste avond van Crossing Border werd grotendeels overschaduwd door het verschrikkelijke nieuws uit Parijs. Op dat moment waren Alela Diane en Ryan Francesconi nog in de Franse hoofdstad, om hun gezamenlijke plaat Cold Moon te promoten. Beiden zijn duidelijk aangeslagen door de gebeurtenissen. Ook in The Royal, die dit keer helemaal vol zit, heerst een ijzige stilte. Het duo heeft de loodzware taak om aan de slotdag van het festival te beginnen, terwijl de gedachten van iedereen ergens anders zijn.
Toch is het wonderlijk hoe de songs geschreven lijken te zijn om vanavond vertroosting te brengen. De teksten van nieuwe nummers als 'Cold Moon' en 'Migration' komen aan als een mokerslag. Francesconi, die ook op Joanna Newsoms album Divers een duit in het zakje doet, blijkt ook live een geweldige toevoeging. Voor de oude nummers als 'The Rifle' en 'White as Diamonds' omgordt Diane haar akoestische gitaar en de violiste en gitarist verlaten even het toneel. Op die momenten laat de Amerikaanse zangeres horen dat het nog geruislozer kan. De hoop en troost die Alela en Ryan vanavond brengen, is uitzonderlijk hartverwarmend. Wat met een minuut stilte begint ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de recente aanslag, eindigt met een minutenlang applaus en een staande ovatie. "We moeten verder", zegt ze, omdat we nu eenmaal niet in een wereld van angst kunnen leven.
Misschien is het omdat men nog onder indruk is van Alela Diane of omdat er weinig anders te zien is, maar bij het bizarre optreden van Bianca Casady & The C.I.A. blijft vrijwel iedereen keurig netjes op de stoeltjes zitten. Dat was afgelopen weekeinde op Iceland Airwaves in Reykjavik wel anders, toen de zaal redelijk snel leegliep. Het is ook niet niets wat je als toeschouwer voor je kiezen krijgt in The Royal, de hoofdzaal van het festival. Behalve de eigenaardige kraakstem van Casady krijgt het publiek een kunstzinnig geheel van theater, dans en verkleedpartijtjes voorgeschoteld. Het begint met warrige videobeelden op een doek, waarna een clown van een stoel springt. Dat is nog maar het begin van een behoorlijk heftige, maar beslist intrigerende freakshow. De muziek valt ergens nog het best te omschrijven als een meer sinistere versie van CocoRosie, de band waarmee Bianca en haar zus Sierra in sneltempo uitgroeiden tot een succesvolle act. Bianca Casady & The C.I.A. is zien om te geloven.
Het is geen gewone avond. Nadat Alela Diane en Ryan Francesconi in stilte openden, probeert Kitty, Daisy & Lewis voorzichtig een feestje te bouwen in The Raven. Dat lukt de familieleden aardig. De twee dochters zijn gehuld in catsuits, terwijl mama bas speelt en vaderlief genoegzaam op de achtergrond meespeelt. De Engelsen hebben rock-'n-roll uit de fifties nog steeds als hoofdmoot. Toch biedt de show ook vette funk, soul en reggae, de reden dat de van oorsprong Jamaicaanse trompettist Eddie 'Tan Tan' Thornton opgetrommeld is. Omdat de muzikanten regelmatig van plek en instrument wisselen, verloopt het wat rommelig, zeker tegen het einde. Daarbij staat het geluid weer onnodig hard en schel afgesteld in The Raven, de zaal van het Nationaal Toneel Gebouw. Toch slagen Kitty, Daisy & Lewis er wel degelijk in een beladen avond toch met een voorzichtige glimlach te laten eindigen. Dat verdient een festival als Crossing Border, dat er gelukkig voor koos om dit jaar weer terug te keren naar de basis.
http://www.kindamuzik.net/live/crossing-border/crossing-border-2015-de-zaterdag/26360/
Meer Crossing Border Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/crossing-border
Deel dit artikel: