• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Crossing Border

Bittere ernst op de vrijdagavond.
17 november 2006, Theater aan het Spui, Den Haag

Tekst: Maurice Dielemans en Han Orsel

Beeld: Eva Ruiter

Publicatiedatum: 24 november 2006

Mannen met baarden en joggers
De man met de grote hoed kijkt een beetje moeilijk. Het meisje met de gitaar staat er ook lamlendig bij. Je zou toch denken dat ze blij zijn met een optreden in de grote zaal, die overigens behoorlijk afgeladen is voor de theatrale standaardrock van The Veils [foto rechts]. Maar voorman (en slecht acteur) Finn Andrews doet alleen maar zijn best om zo aanstellerig mogelijk uit de hoek te komen. De soundtrack die daar past laat zich raden.

Nog meer bittere ernst vinden we bij Midlake uit Denton, Texas, die worden aangekondigd als mannen met baarden en de Amerikaanse Belle & Sebastian. Alleen dat eerste blijkt te kloppen. De beelden van suïcidale meisjes in de sneeuw benadrukken nog eens dat het hier om een serieuze zaak gaat. Waarom The Trials of van Occupanther, de tweede cd van Midlake, een meer dan voortreffelijke popplaat is en de band nog steeds een zoutloze indruk op het podium achterlaat, zal wel net zo’n raadsel blijven als de enorme hoeveelheid keyboards. The Drams, die een dag eerder op hetzelfde podium stonden en ook uit Denton komen, zijn met hun primitieve countryrock dan toch heel andere Texaanse koek.

Herman Koch zegt in zijn interview met de Amerikaanse debuterende schrijver Joshua Ferris: “Vroeger waren alle schrijvers alcoholisten en nu zijn het joggers.” Scott Matthews ziet er ook veel te fris uit voor een singer-songwriter. In tegenstelling tot Finn Andrews van The Veils maakt de Britse nieuwkomer Scott Andrews toch wel een geloofwaardige indruk als hij zijn ogen sluit. Zijn cd Passing Stranger is nog niet uit en hij wordt al vergeleken met Nick Drake en Jeff Buckley, hoewel hij dat ook nu hardnekkig ontkent. Terwijl buiten de auto’s in de straat toeteren, de andere zalen bomvol staan voor TV on the Radio en Joan As a Policewoman en de harde wind genadeloos tegen het tentdoek slaat, zorgen de ingetogen liedjes, die op de grens van blues en folk liggen, voor een zeldzaam moment van bezinning. Elliott Smith is dus herboren en zijn naam luidt Scott Matthews.

Dat Stuart Staples soloplaten uitbrengt die precies zo klinken als het werk met zijn vaste werkgever Tindersticks is al reden genoeg voor kamervragen. Maar dat zijn optreden op Crossing Border een slap aftreksel is van een gemiddeld Tindersticks-concert is eigenlijk helemaal belachelijk. De altijd moeilijk kijkende zanger ziet er met zijn slonzige maatpak en paarse dasje uit als de vroegere Crossing Border-bezoeker. Tegenwoordig trekt het festival met dit soort grote namen toch vooral zogenaamde hippe jongens en meisjes in allemaal dezelfde Hennes & Mauritzkleding.

Gelukkig krijgen we met Stace Engeland toch nog een paar uit de kluiten gewassen Amerikanen met modderige sportschoenen en versleten spijkerbroeken, die ondanks het conceptuele project over de stad Cairo (in Illinois, niet Egypte) toch vooral beukende barrock inzetten. En zo komt er toch een vrolijk einde aan een overwegend serieuze vrijdagvond. (MD)

Dia's en literatuur
Een optreden van de Trachtenburg Family Slideshow Players [foto links] is onmogelijk te beschrijven. Dat moet je gewoon meemaken. De Trachtenburg Family is een echte familie: vader Jason zingt en schrijft de songs, dochter Rachel Piña drumt als een jonge Meg White en moeder Tina Pinã bedient de diaprojector. De familie spaart oude verzamelingen met dia’s die ze op rommelmarkten op de kop tikken. De dia’s zijn de inspiratie voor de songs, maar worden ook achter de band geprojecteerd tijdens concerten. Het optreden is puur cabaret, maar mét leuke songs. Het heeft een hoog lulligheidsgehalte, maar het is zo aanstekelijk en vermakelijk dat je je moeilijk kan onttrekken aan hun optreden.

Aberfeldy [foto rechts] weet haar vrolijke Britpop ook live uitstekend te brengen. Aberfeldy is een fotogenieke band met heerlijke Belle & Sebastian-achtige pop. Zanger Riley Briggs ziet er uit als een jonge Jarvis Cocker, Ruth Barrie en Sarah McFadyen lijken zo uit een jongensdroom achter de keyboards te zijn gestapt. En de ritmesectie ziet er uit zoals een ritmesectie eruit hoort te zien: betrouwbaar en onopvallend. De band speelt werk van haar twee albums Young Forever en Do Whatever Turns You On. Daarbij gaan vooral ‘Surly Girl’ en ‘Vegetarian Restaurant’ er goed in bij het publiek. Aberfeldy is zo de ideale band om een avondje Crossing Border mee af te ronden.

Als je de mensen mag geloven die het kunnen weten is deze editie van Crossing Border op het gebied van de literatuur een van de sterkste van de afgelopen jaren. Het festival is er in ieder geval in geslaagd om grote namen als Benjamin Kunkel en William Boyd naar Den Haag te halen. Kunkel staat volop in de belangstelling door zijn boek Besluiteloos en hij vult dan ook moeiteloos een van de grote zalen. Willian Boyd laat zich interviewen door Volkskrant-journalist Hans Bouman, maar het gesprek wordt nooit echt spannend.

Tijdens een presentatie van het literaire tijdschrift To Hell weet de Schot Andrew O’Hagan het publiek wél te boeien. Met zijn prachtige verhalen en moddervette Schotse accent heeft hij de lachers op de hand.

Ook op het gebied van de Nederlandse literatuur is er heel wat te genieten, al is het jammer dat het optreden van de dichter Arjen Duiker een dag eerder overstemd wordt door het muzikale geweld van Jeffrey Lewis in de naastgelegen tent. (HO)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/crossing-border/crossing-border-8510/14458/
Meer Crossing Border Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/crossing-border