• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Crossing Border

Op zoek naar de winter.
16 november 2012, Koninklijke Schouwburg, Den Haag

Tekst: Maurice Dielemans

Beeld: Michella Kuijkhoven

Publicatiedatum: 21 november 2012

Na afloop van een geslaagde editie van Crossing Border mengen de festivalgangers zich met het andere uitgaanspubliek in de Haagse binnenstad. Gehuld in dikke winterjassen schuifelt men onder de kerstverlichting en door de natte straten naar de luwte van verlaten parkeergarages en treinstations, om even later thuis de centrale verwarming op tropenstand te zetten. Kortom: het is weer die tijd van het jaar dat Koning Winter een hartelijke ontvangst krijgt. Men denkt nog even aan het aftuigen van de kerstboom en de bevroren treinwissels die ongetwijfeld in het verschiet liggen.

Op zaterdagavond is de behoefte aan een knus en warm gevoel van welbehagen niet te missen. Met een zojuist aangeschafte roman of dichtbundel onder de arm paraderen de mensen in dikke truien van zaal naar zaal. Je ziet hier geen T-shirts met opdruk van bandjes, of platgetrapte bekertjes op de grond liggen. Men zou zich het liefst voor een open haard neervlijen met een mok warme chocolademelk.

De Royal, de grootste zaal van de Koninklijke Schouwburg, verandert op zaterdagavond in een gezellige huiskamer als de Zweedse zusjes van First Aid Kit, met harmonieuze en overwegend mierzoete countrymuziek het lief glimlachende publiek zachtjes in slaap wiegen. In lange soepjurken heeft duo Miep en Truus nog het meest iets weg van middelmatige songfestivalact. De liedjes lijken op maat gemaakt voor een elektrische haard van IKEA (of van die dvd's met een knapperend vuurtje, ach... je kent ze wel). Daarvoor zingt de veelzijdige singer-songwriter Andrew Bird een stoffige song van The Carter Family met een stel bluegrassjongens, alsof je op een bloedhete zomermiddag bij je tante uit Texas in de achtertuin zit. Het decor is echter de lobby van het Nationaal Toneel Gebouw.

Ondertussen leest James Fearnley [foto onder], de accordeonist van The Pogues, voor uit zijn voortreffelijke boek Here Comes Everybody: the Story of The Pogues. In een slonzig maatpak en met een rond brilletje vertelt het uiterst keurige heertje over hoe hij en Shane MacGowan al kotsend en spuitend de straten van Londen onveilig maakten. Als de minister van Binnenlandse Zaken de begroting aan het voorlezen is, zou je het ook meteen geloven. Nee, dan luister je toch liever naar punkzangeres Viv Albertine van The Slits, die in geuren en kleuren vertelt over kriebelende beestjes tussen de benen, nadat ze het bed in was gedoken met een jongen die haar gratis heroïne gaf. Zingen en gitaarspelen kan Albertine niet, maar ook dat is punk.

Verder is Britse sensatie Toy een van de weinige acts die het kleffe kerstgevoel even volledig de grond inboort. Ze spelen op oorlogssterkte en in bijna volledige duisternis. Hoewel de jonge gasten, die je misschien eerder op London Calling en eigenlijk overal behalve hier zou verwachten, zowat alle strikte regels van het festival aan hun laars lappen, vergeten ze toch niet om een paar eerlijke songs neer te zetten. Daarmee is de band een vroeg en totaal onverwacht hoogtepunt van de slotdag. Als ze aan het eind van de avond zouden staan, bleef er niets over van de vredelievende afsluiting.

Een dag eerder is er ook meer dan genoeg te beleven. Anne Soldaat en band is altijd goed, zou je denken. Ze lijken echter nu een beetje vast te zitten in de formule 3FM en Giel, voor wie ze vrijdag vroeg uit de veren moesten. Soldaat vergeet zijn gitaarsolo's af te maken, waarmee hij normaliter indruk maakt. Het brave optreden blinkt vooral uit in voorspelbaarheid. Dat volgend jaar een box met het werk van Daryll-Ann verschijnt, is wel goed nieuws. Soldaat speelt ook iets van zijn vorige werkgever, waardoor het verlangen naar een reünie alleen maar toeneemt.

Je zou soms willen dat iemand als Anne Soldaat ook iets had van de rommelige melodieën van een band als Here We Go Magic, die als een stelletje kantoorklerken doodleuk aan een liedje beginnen zonder dat ze eigenlijk precies weten waar het gaat eindigen. De slonzige countryrock weet niet het hele optreden te overtuigen, maar het verrassingseffect weet de spanning er wel tot het einde in te houden. Dat er later bij de sessie maar vijf mensen staan te kijken, is waarschijnlijk weer te wijten aan de populariteit van oude rotten als Mark Lanegan. Het overkomt meerdere artiesten.

Over oude rotten gesproken: het singer-songwritertrio Will Johnson van South San Gabriel en Centro-Matic, Patterson Hood van The Drive-By Truckers en Craig Finn van The Hold Steady zitten in de zaal Waterloo keurig op een rijtje, alsof ze rond een kampvuur zitten. Ze vertellen verhalen, maken grapjes en zingen liedjes. Het trio speelt niet echt samen, maar om de beurt. Van de drie maakt Will Johnson, met zijn hartverscheurende vocalen die uit duizenden zijn te herkennen, verreweg de meeste indruk. De andere twee zie je toch liever op een barbecuefeestje in Texas.

De verrassendste acts zijn het Britse Daughter [foto onder] op vrijdag en een dag later het Amerikaanse Poliça, die min of meer toevallig veel gelijkenissen vertonen. Allebei weten ze prima het donkere wintergevoel over te brengen. Daughter, de innemende zangeres uit Engeland die in het echt Elena Tonra heet, heeft nog maar twee ep's en een single uit. Het langverwachte debuut verschijnt pas volgend jaar. Ondertussen maakt Daughter een zegetocht langs belangrijke festivals, zoals eerder dit jaar Le Guess Who en Noorderslag. Ook stond ze nog op Iceland Airwaves. Dat een schuchter meisje zulke donkere liedjes over dood, het einde van de wereld en massavernietiging schrijft, is op zich al heel bijzonder. Ze krijgt er de hele zaal mee stil.

De hedendaagse new wave van Poliça [foto top pagina] is even verfrissend als duister. De stijlvolle zangeres lijkt zich lange tijd in te houden, om precies op de juiste momenten toe te slaan. Je hoort het grauwe van de jaren tachtig terug in de kille beats van twee drummers, die prachtig worden omlijst door de zwoele vocalen. De band maakt op deze manier veel indruk op een festival dat met standaardnamen als I Am Kloot en Andrew Bird niet echt heel veel verrassingen heeft te bieden.

Tijd voor een toetje is er niet echt. Beide dagen is het festival stijf uitverkocht. Al vrij vroeg op de avond stromen de verschillende zalen vol. Men zoekt eerst een hangplek en spit in de programmaboekjes om een geschikte route uit te stippelen. Veel speelt tegelijkertijd, zodat de massa op tactische wijze wordt opgesplitst. Met een weloverwogen combinatie van oude en nieuwere artiesten, zonder echte uitschieters, lijkt de organisatie ook nu weer voor een vertrouwde aanpak te kiezen.

Crossing Border is ook zo ontzettend vergroeid met de stad Den Haag dat het bijna onvoorstelbaar is dat het ooit een tijdje rondom het Leidseplein in Amsterdam plaatsvond. Het festival dat voor zowel muziek als literatuur ruimte biedt, zet sinds kort ook voet aan de grond in Enschede en Antwerpen, maar wie het festival wil meemaken zoals het is bedoeld, doet er nog altijd goed aan om uit te wijken naar Den Haag.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/crossing-border/crossing-border-8061/23433/
Meer Crossing Border Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/crossing-border