• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Crossing Border

Britse versus Amerikaanse rock-'n-roll.
16 november 2006, Theater aan het Spui, Den Haag

Tekst: Maurice Dielemans en Han Orsel

Beeld: Eva Ruiter

Publicatiedatum: 23 november 2006

Rock-‘n-roll op zijn Brits
Het is wel duidelijk wie de publiekstrekkers zijn, hoewel bij The Futureheads de zaal toch niet helemaal afgeladen vol is. The Futureheads spelen toch absoluut het strakst van allemaal, waarbij de harmonieuze samenzang en hapklare popliedjes zich moeiteloos in de oren nestelen. Als The Ramones in hartje Londen waren geformeerd, dan hadden ze waarschijnlijk als The Futureheads geklonken.

Johnny Borell, de volledig in wit geklede zanger van Razorlight [foto rechts], gaat met zijn band duidelijk op zoek naar moeilijk theater. Het publiek laat bij schrijfster Aukelien Weverling echter al weten, weinig behoefte te hebben aan diepgang. De pretenties liegen er bij Razorlight niet om. In de eerste nummers zit de vaart er nog niet in. Net als bij voorgangers The Futureheads gaan uiteindelijk ook bij Razorlight de handjes de lucht in. Wel is het een beetje gênant dat de redding van het losgelaten publiek moet komen. Zo overtuigend als hun eerste keer op Lowlands waren ze deze keer dan ook niet.

Meer rock-‘n-roll, maar dan op zijn Amerikaans
De New Yorkse striptekenaar en representant van de anti-folkbeweging Jeffrey Lewis is er met zijn slungelige broer Jack en drummende vriend Dave. In een korte festivalset komen het punkverleden van zijn thuisstad en de geschiedenis van het communisme voorbij. Hoewel Jeffrey, die zijn akoestische gitaar buitensporig mishandelt, zegt dat zijn nummers al saai zijn voordat hij er mee begint, is er nauwelijks een dood moment. Op de achtergrond zien we zijn tekeningen, iets over een afgehakte hand van Satan die in bus met nonnen terecht komt en een levende hersenpan die de wereld verovert.

Minder artistiek gaat het er aan toe bij The Drams [foto links]. Het hoogtepunt zit aan de kop van het optreden, als voormalig Slobberbone-zanger Brent Best en toetsenist Chad Stockslager een buitengewoon droevig liedje spelen. Best vertelt dat de bassist zijn been heeft gebroken en nu kwijt is. Een manke Keith Killoren en de rest van de band voegen zich uiteindelijk bij het duo, waarna het Texaanse geweld losbarst. Voor een aantal mensen is deze loeiharde en beukende countryrock een goede reden om huiswaarts te keren, maar bij genoeg mensen bijten ook nu de nummers van het album Jubilee Drive zich vast. De band is gegroeid en hechter dan voorheen, waardoor de songs nog veel beter klinken dan op het album, dat ook niet misselijk is. (MD)

Multidisciplinair? Geef ons maar songs!
Crossing Border is een festival waar je heerlijk doorheen kunt zappen. Het valt op hoe druk het aan het begin van een optreden is en hoe leeg het na de show is. Het is op dit soort festivals dan ook moeilijk om als artiest een beetje een respons van de zaal te krijgen. De Trachtenburg Family heeft er moeite mee, Jon Langford lukt het aanvankelijk zelfs helemaal niet. Een van de leuke aspecten van dit festival is dat het niet alleen door de geharde concertgangers bezocht wordt. Zeker op de donderavond zie je veel Hagenaars die een avondje “hun” festival komen bezoeken.

Zangeres Catherine Feeny [foto rechts] pakte het wat anders aan dan veel van haar collega’s. De Amerikaanse verhuisde naar Groot-Brittannië en bestookt vandaar de wereld met haar nieuwe cd Hurricane Glass. De poppy liedjes met een folkrandje doen het op de cd goed, maar live gaat het Feeny iets minder goed af. Feeny, een Sheryl Crow-achtige verschijning, doet hard haar best het publiek te overtuigen. Ze heeft een prettige lichthese stem en goede muzikanten, maar de vonk springt niet over. Daarvoor zijn de liedjes gewoon iets te vlak en vrijblijvend.

De verwachtingen voor het optreden van Jon Langford waren hooggestemd. Crossing Border had er ruim twee uur voor vrijgemaakt in het drukke programma. Maar het optreden was een beetje een tegenvaller. Langford is al sinds de jaren ’70 actief in de muziek. Hij was de voorman van de legendarische Mekons, vertrok na wat problemen met labels teleurgesteld naar Chicago en stond daar aan de bron van de americana. Onder de naam Jon Langford The Executioner’s brengt Langford vanavond een programma met zang, spoken word en beelden op het scherm achter de band.

Langford put uit zijn volledige werk en hij vertelt tussen de nummers door over zijn leven in de muziek. Een dergelijke multidisciplinaire aanpak past misschien goed in het concept van Crossing Border, maar het publiek heeft er blijkbaar geen boodschap aan en de zaal loopt dan ook langzaam leeg. Na een korte pauze gooit de band de strategie om en legt meer de nadruk op de songs. En dat werkt. Bij Tom Jones’s ‘Delilah’, volgens Langford het volkslied van Wales, zingt het publiek uit volle borst mee. En zo krijgt Langford het publiek na een valse start alsnog op zijn hand. (HO)

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/crossing-border/crossing-border-4225/14452/
Meer Crossing Border Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/crossing-border