Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het blijkt een verdraaid goede zet van het muziek- en literatuurfestival om het een keertje wat rustiger aan te doen met de muziekprogrammering. Hectische taferelen - zoals de lange rij mensen voor het Nationaal Toneel Gebouw, wachtend in de kou voor het optreden van Fleet Foxes - staan nog altijd op het netvlies gegrift. Als je dit jaar op het allerlaatste moment bij een concert binnenhobbelt, sta je in ergste geval ergens achteraan.
Bij opener Jenny Hval [bovenste foto] in The Royal, de sjieke hoofdzaal van de Koninklijke Schouwburg, zijn zelfs nog genoeg stoelen vrij op de eerste rij. Eerst maakt de zangeres een tamelijk bevreemdende indruk. Ze huppelt rond in huispak, zit op een skippybal en laat haar weelderige stem door een smartphone klinken. Haar prachtige, fragiele zangstem danst op de vederlichte electrofolk als een herfstblaadje in de wind. Het is een buitengewoon persoonlijke en pure performance. Dat ze zich letterlijk en figuurlijk blootgeeft, blijkt als de bewegelijke zangeres eenmaal haar pruik afdoet. Met het concert van Hval gaat Crossing Border verrassend sterk van start.
Bij het optreden van Meindert Talma & The Melisma Quartet [foto hierboven] in The Palace, een van de kleinere bijzaaltjes van de Koninklijke Schouwburg is dan toch even iets te merken van de drukte uit vroegere tijden. De Groninger vraagt beleefd aan de jonge mensen, die nog kracht in hun voeten hebben, om te gaan staan. Het is ook wel een voorstelling voor jong en oud om niet te willen missen. Met de spaarzame begeleiding van vier blazers, een tv-scherm en een Gronings accent weet Talma voor de laatste keer een prachtige ode te brengen aan de Groningse kunstenaar Hendrik Werkman. De volledige inhoud van zijn tiende cd, simpelweg Werkman geheten, komt langs. De nuchtere volkszanger omhelst met liedjes als 'Papierman' en 'Vrouweneiland' op hartveroverende wijze het Haagse publiek. Niemand houdt het droog bij teksten als: "Mijn eerste vrouw noemde mij Poedel / Als ik aan haar denk, worden mijn ogen troebel."
Met hun flitsende vetkuiven en wijde broeken lijken de ijdeltuiten van Lord Huron zo uit de set van Happy Days gestapt. Hoewel de bandleden op Danny Vera of Chris Isaak lijken, gaat de muziek veel verder dan het gemiddelde rockabillybandje. Lord Huron weet een bescheiden feestje te bouwen door folk, country en pop op een hoop te gooien, waardoor je toch weer aan Fleet Foxes moet denken. Lord Huron kiest voor oersimpele rock-'n-roll, waardoor het avontuurlijke van hun plaat Strange Trails helaas niet helemaal uit de verf komt. Daarbij helpt het schelle geluid in de zaal ook niet echt mee om het een onvergetelijk optreden te maken.
Na Lord Hurons hapklare popdeuntjes die voor een lach zorgen, weet Samantha Crain [foto hierboven] in The Raven weer een paar tranen op te wekken. Met haar krakende plattelandsstem, fraaie liedjes en een gitarist die sterk aan Dave Rawlings doet denken, lijken de juiste onderdelen aanwezig voor ontroerende americanamuziek. Het blijkt ook te mooi om waar te zijn, want Crain blijkt een enorme kletskous. Daarbij drijft ze haar liedjes meer richting brave folk. Wat het publiek krijgt voorgeschoteld, is niets meer dan een slaapverwekkende kopie van Melanie. Ondanks de sterke start met Jenny Hval en Meindert Talma is het niveau van de eerste avond met Lord Huron en Samantha Crain niet heel hoog. Toch is de verbeterde en meer relaxte sfeer op Crossing Border een bijzonder fijn pluspunt, zodat men zich kan verheugen op de tweede avond.
http://www.kindamuzik.net/live/crossing-border/crossing-border-2015-de-vrijdag/26354/
Meer Crossing Border Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/crossing-border
Deel dit artikel: