• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Crossing Border 2009: de zaterdag

Van hilarische culthelden tot het rondreizende circus van Monsters of Folk.
21 november 2009, Koinklijke Schouwburg, Den Haag

Tekst: Timo Koren en Harm-Jan Zondag

Beeld: Eva Ruiter

Publicatiedatum: 23 november 2009

Ook op de zaterdag is er weer genoeg te beleven op Crossing Border. Voor de nieuwsgierige bezoeker is het haast onmogelijk om optredens in hun geheel te zien, aangezien er altijd wel meerdere interessante bands tegelijk spelen. Gelukkig valt er gemakkelijk heen en weer te lopen tussen de zalen, waardoor je toch overal wel iets van mee kunt pikken.

Newton Faulkner ziet eruit alsof hij alle dagen van het jaar goedgemutst is. Zijn uiterlijk van surfdude met dreadlocks op blote voeten versterkt het onbekommerde karakter van zijn liedjes. Hoewel het bij vlagen enigszins eentonig begint te klinken, wint Faulkner met zijn opgewekte persoonlijkheid toch de sympathie van het publiek. Door middel van enkele anekdotes en wat visuele grapjes - zoals een tweede Faulkner die op het scherm opduikt om melodica mee te spelen of de achtergrondvocalen te zingen. Hilarisch is ook zijn cover van Top2000-kraker 'Bohemian Rhapsody', waarbij hij zichzelf slechts begeleidt op gitaar.

Patrick Watson [foto boven] houdt van Nederland en Nederland houdt van Patrick Watson. Hij bezoekt de Lage Landen ondertussen meerdere keren per jaar om zijn prachtige composities ten gehore te brengen. Vanavond heeft hij naast zijn band The Wooden Arms ook een strijkkwartetje meegenomen. Op de uitvoering valt niets aan te merken, de lichtshow is effectief en de percussie indrukwekkend, maar toch lijkt het allemaal wat op de automatische piloot te gaan met de bekende truukjes. Watson die een stukje onversterkt zingt, Watson die op gekke fluitjes blaast terwijl de gitarist een ballon leeg laat lopen: het plezier en de creativiteit spatten er niet zo vanaf als bij zijn clubtour eerder dit jaar.

Countryheld Steve Earle [foto rechts] brengt vanavond een eerbetoon aan zijn leermeester Townes van Zandt, volgens Earle de beste songwriter van de wereld. Hoewel Earle zeer oprecht klinkt, mist hij in de meest sfeerloze zaal van het festival de ambiance die Van Zandt zelf op zijn klassieke liveplaat Live at the Old Quarter wel had. Ondanks de emotie waarmee Earle het werk vertolkt, is de afwezigheid van zoemende ventilatoren, tikkende biljartballen en rinkelend glas op de achtergrond eigenlijk onvergeeflijk.

Ondertussen laat het piepjonge Haagse bandje Woot zien dat ze een zeer behoorlijk moppie kunnen spelen. Als ze over hun pose heen groeien zit daar wel potentieel in. LPG stelt het publiek geblinddoekt bloot aan hun behaaglijke popmuziek. Gewaagd, maar toch niet boeiend genoeg om niet een kijkje bij The Decemberists te nemen. Hun laatste conceptalbum The Hazards of Love wordt integraal uitgevoerd en de band pakt het publiek gemakkelijk in met een sprookjesachtige atmosfeer op het podium en aanstekelijke en dik aangezette indieprogfolkliedjes - of hoe je het ook wilt noemen.

Dat Stephen Malkmus zijn sporen als indie-cultheld ruimschoots heeft verdiend blijkt vanavond ook op Crossing Border. Hij speelt solo een dwarsdoorsnede van zijn werk met Pavement, Silver Jews en de Jicks, tussendoor strooit hij met droogkloterige en cynische opmerkingen en neemt hij op een hilarische manier verzoekjes aan. Tegen het einde van Pavement-hit 'Range Life' besluit hij het laatste stuk weg te laten; een ander nummer laat hij eindigen met een Aerosmith-pastiche. Hoewel het zonder meer een vermakelijk optreden is, blijft wel de vraag of hij het zonder zijn status ook zou hebben gered.

Direct nadat Patrick Watson het veld geruimd heeft, stromen mensen de grote zaal van de Koninklijke Schouwburg al in om daar een stoel te bemachtigen en een uur te wachten op publiekstrekkers Monsters of Folk [foto boven]. De superformatie van Conor Oberst, Mike Mogis, Jim James en M. Ward krijgt met slechts één album op zak de tweeënhalf uur die ze geboekt zijn natuurlijk niet vol, dus nemen de bandleden om beurten de kans om nummers uit eigen repertoire ten gehore te brengen. Eigenlijk is Monsters of Folk zo een soort rondreizend circus, waarin iedere artiest -naast de gemeenschappelijke acts- zijn eigen kunstje doet. Vervelend is dat niet, want het zijn getalenteerde musici en met name de Bright Eyes-liedjes van I'm Wide Awake It's Morning die gespeeld worden, blijven ontroeren. Maar vooral als ze in voltallige bezetting nieuw materiaal spelen gaat het los en rennen de Monsters of Folk over het podium, voeren ze gitaargevechten en lijken ze het bijzonder naar hun zin te hebben. Veel baanbrekends valt er niet te horen, maar fraai is het wel. En voor iedere liefhebber van de nieuwe generatie americana zeker een geslaagde afsluiter van een mooi festival.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/live/crossing-border/crossing-border-2009-de-zaterdag/19489/
Meer Crossing Border Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/crossing-border