• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Conor Oberst / Dawes

Oberst overtuigt met een rijk geluid.
15 juli 2014, Paradiso, Amsterdam

Tekst: Alexis Vos

Beeld: Sander Rijken

Publicatiedatum: 17 juli 2014

Het is de laatste jaren wat rustig geweest rond de altijd drukke Conor Oberst. Hij trouwde en nam even afstand van de muziek. Afgelopen mei verscheen eindelijk weer eens wat plaatwerk. Upside-Down Mountain is een echte liedjesplaat die onder de productionele leiding van Jonathan Wilson verpakt is in een fris en toegankelijk geluid. Op het podium wordt de man uit Omaha bijgestaan door ieders favoriete begeleidingsband Dawes.

Als dank daarvoor mag Dawes [bovenste foto] ook als voorprogramma fungeren. De westcoastrock is makkelijk behapbaar voor de toeschouwers die onbekend zijn met hun werk. Lekkere, simpele liedjes die op fraaie wijze worden gespeeld. In het halfuur speeltijd komen ook twee nieuwe composities voorbij die doen uitkijken naar het nieuwe album van de heren.

Waar hij met Bright Eyes alle hoeken van het muzikale spectrum opzoekt, bivakkeert Conor Oberst [overige foto's] onder zijn eigen naam vooral in de americanahoek. Het voorkomen van de vierendertigjarige is echter nog steeds hetzelfde met de zwarte lokken strak langs het gezicht en afgetrapte gympies om de voeten. Oberst spreekt vanavond weinig tegen het publiek en gaat geconcentreerd te werk.

Al vroeg in de setlist verrast hij door klassieke Bright Eyestitels te spelen, zoals 'Old Soul Song' en 'We Are Nowhere and It's Now'. Hoewel Dawes zich aan de orignele arrangementen houdt, geven ze de nummers extra body. Weg is het fragiele en losse spel waar Oberst bekend om staat. Paradiso ziet een strakke machine waarin voor valse noten geen plaats is. Gitarist Taylor Smith kleurt de songs op schitterende wijze in. Subtiele licks wisselt hij af met intense solo's.

Hoe bijzonder mooi het geluid ook mag zijn, de fans van het eerste uur zullen het toch wel moeilijk hebben met de grootse uitvoeringen van hun favoriete liedjes. Zo mist 'Lover I Don't Have to Love' de manische gekte die onder je huid weet te kruipen. Gelukkig zijn daar altijd nog de solomomenten waarin Oberst je hart doormidden weet te boren. Niet verwonderlijk houdt iedereen de adem in bij de bloedstollende afsluiter 'Lua'.

De rustpauze heeft de voormalig nieuwe Dylan goedgedaan. Hij is goed bij stem en zingt vol verlangen. De nieuwe liedjes mogen er wezen en Oberst bewijst dat hij zich nog steeds weet te vernieuwen.

http://www.kindamuzik.net/live/conor-oberst/conor-oberst-dawes/25163/
Meer Conor Oberst op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/conor-oberst