• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Conor Oberst & The Mystic Valley Band

Conor Oberst zet de avond naar zijn hand, ondanks een slecht begin.
02 september 2008, Melkweg, Amsterdam

Tekst: Coert van Mourik

Beeld: Peter

Publicatiedatum: 03 september 2008

De optredens van Conor Oberst zijn nogal wisselvallig. Soms staat hij in zichzelf gekeerd op het podium en soms is hij de innemende persoonlijkheid die we zo graag zien. Vanavond combineert hij deze twee uitersten, als hij optreedt met zijn Mystic Valley Band.

Al jaren schrijft Oberst schitterende liedjes waarmee hij bewijst een van de beste songwriters van zijn generatie te zijn. Onlangs werd Conor Oberst, zijn eerste plaat onder eigen naam, uitgebracht. Niet vernieuwend, wellicht enigszins gemakkelijk, maar wel weer gewoon goed. Toch is het begin van deze avond niet veelbelovend. Het is verleidelijk het geluid daarvan de schuld te geven – de te harde bassdrum overstemt alles –, maar het komt erop neer dat hij zelf veel fouten maakt en wezenloos op het podium staat.

Het lijkt erop dat dit weer een van de bekende off-days is van Oberst. Zelfs als het spel naar verloop van tijd iets beter wordt, blijft het optreden vlak. Sommige liedjes, zoals het intiem uitgevoerde 'Cape Canaveral', zijn ware lichtpuntjes. Oberst begeleidt in dat nummer zichzelf en het lijkt erop dat hij dat prettig vindt. De band maakt soms namelijk de indruk van los zand aan elkaar te hangen, hoe goed de individuele muzikanten ook zijn.

Uiteraard wordt geforceerd geprobeerd te voorkomen dat de avond uitmondt in een 'one man show'. Geen enkel Bright Eyesnummer wordt gespeeld en de andere bandleden worden af en toe in de spotlights geplaatst. Op toetsenist Nate Walcott (ook Bright Eyes) na, zingen ze allemaal een eigen nummer. Dat is geen succes. De drummer bewijst dat hij zich vooral bezig moet houden met drummen en de uitvoering van Harry Nilssons' 'Everybody's Talking' door bassist Macey Taylor is slecht. Zijn stem is niet goed genoeg om een nummer te dragen.

Doorgaans is Oberst op zijn best als de liedjes klein en intiem blijven, zoals 'Milk Thistle'. Maar gelukkig vergeten Oberst en de zijnen niet te rocken – het is immers de rammelende countryrock waarmee hij furore maakte. Een opgefokte en harde versie van 'I Don't Want to Die (in the Hospital)' weet uiteindelijk heel wat mensen in beweging te krijgen. Pas aan het einde van de avond is Oberst weer helemaal in goeden doen. Hij huilt, zingt, schreeuwt, kruipt, kreunt en jengelt. Precies zoals we hem graag zien. Het matige eerste deel van de avond vergeven we hem graag dankzij de schitterende afsluiter 'Breedy', waarbij Oberst zelf plaatsneemt achter de piano. Zo weet hij de avond toch nog naar zijn hand te zetten.

http://www.kindamuzik.net/live/conor-oberst/conor-oberst-the-mystic-valley-band/17401/
Meer Conor Oberst op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/conor-oberst