• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Dawes verbindt oud en nieuw

Wanneer je samenwerkt met mensen als Jackson Browne, John Fogerty, Robbie Robertson en Bob Dylan, moet je zelf ook wel een babyboomer zijn. Niets is minder waar voor de mid-twintigers van Dawes. De vier heren uit Los Angeles kunnen gewoon ongelooflijk goed spelen, waardoor ze door deze iconen geïnviteerd worden. Alvorens Dawes een prachtige show weggeeft in Doornroosje (Nijmegen) spreekt KindaMuzik met zanger-gitarist Taylor Goldsmith.

Tekst: Alexis Vos

Publicatiedatum: 12 september 2013

Dawes debuteert in 2009 met North Hills. Twee jaar later komt de doorbraak in Amerika met Nothing Is Wrong. Beide albums worden opgenomen door muzikant Jonathan Wilson. Zijn studio is gehuisvest in Laurel Canyon, de legendarische plaats in Los Angeles waar in de jaren zeventig de gouden singer-songwriterperiode plaatsvindt dankzij bewoners als Crosby, Stills & Nash, Jackson Browne, Joni Mitchell en Neil Young.

De evolutie van een band
Het geluid van Dawes is hier onmiskenbaar door beïnvloed. Hun folkrock kent dezelfde gouden melodieën, melancholische inborst en hemelbestormende samenzang die alleen aan de Amerikaanse westkust gemaakt werd. Toch moet Taylor in elk interview duidelijk maken dat zij daar niet vandaan komen. "De enige keer dat wij daar geweest zijn is om de albums op te nemen. Wij komen zelf uit Malibu. Het maakt mij niet uit als mensen ons als een 'Laurel Canyonband' zien. Ik snap dat wel en wij zijn er ook trots op om met zulke grootheden vergeleken te worden. Maar dat is niet het enige wat we doen. Op de nieuwe plaat staan denk ik weinig nummers die je met Crosby, Stills & Nash kunt vergelijken."

Dat nieuwe album heet Stories Don't End. Dit keer opgenomen in de bossen van Ashville, North Carolina. Met producer Jaquire King zijn ze vijf weken de studio in getrokken. Het resultaat is een sferisch, afwisselend album waarop Dawes inderdaad klinkt alsof het een band uit 2013 is. Veel werk is gestoken in de zorgvuldig gecomponeerde arrangementen, en de band speelt retestrak. "Dat is te danken aan onze instrumentenbeheersing", zegt Taylor. "Bij ons debuutalbum moest ik voor het eerst soleren. In mijn vorige band speelde ik altijd slaggitaar, omdat we een heel goede leadgitarist hadden. Mijn broertje Griffin drumde toen nog maar drie jaar. Wij zijn als muzikanten veel beter geworden. Al onze takes moesten goed zijn. Als een van ons ook maar een klein beetje twijfelde over een opname, dan moest deze over. Daarom klinkt het zo strak. Dat is ook waar wij naar streven. Onze favoriete platen van Tom Petty en Steely Dan zijn ook allemaal heel strak ingespeeld."

Spelen met legendes
Deze groei is ontegenzeggelijk te danken aan de vele shows die de band elk jaar speelt. In 2012 staakte de teller bij 252 optredens. Hiertoe behoren onder meer shows als begeleiders van Jackson Browne. Terwijl ook legendes als Robbie Robertson en John Fogerty gebruikmaakten van de diensten van de vier heren. "Van al deze mensen zijn wij groot fan. Niemand van ons kende hen persoonlijk. Zij hebben ergens onze muziek gehoord en namen toen contact op. Jackson is een goede vriend geworden. Als het kan spelen we zo veel mogelijk met hem. Dit soort kansen krijg je zelden."

Ook met een andere grootheid ging Dawes op tournee. Als voorprogramma van Bob Dylan trokken zij deze zomer Amerika door. Zijn ervaringen deelde Taylor met de lezers van Esquire. "Ik ben elke avond wezen kijken naar zijn show. Helaas was dit de eerste tournee in 27 jaar waarin hij de setlist niet veranderde. Ik had me juist verheugd op veel verschillende nummers."

De belangrijkste les die Taylor van deze mannen heeft geleerd is dat je als muzikant vooral dicht bij jezelf moet blijven. "Natuurlijk cultiveert Dylan de mystiek die om hem heen hangt: de zwijgzame man. Hij weet dat deze houding hem een bepaalde macht geeft over zijn publiek. Maar ik denk dat hij vooral met rust gelaten wilt worden. Jackson is weer iemand die na een concert met iedereen die op de gastenlijst staat een praatje maakt. Dat doet hij graag. Als Dylan dit zou doen dan is dat heel vreemd. Dat is Dylan niet."

Muzikale familie
Het muzikantenleven is waar Taylor en zijn broer altijd van gedroomd hebben. Hun vader was zanger in de soulband Tower of Power. "Wij groeiden op te midden van veel muziek. Dit is het enige wat ik ooit gewild heb. Toen ik twintig was ging mijn eerste band Simon Dawes uit elkaar. Toen twijfelde ik even of ik toch naar school moest gaan. Maar daarna werd Dawes gevormd en daar ging het steeds beter mee. Maar het is nooit eenvoudig geweest en het kan nog steeds elk moment weer over zijn. "

De kracht van kunst
Muziek is nu werk geworden. Is de magie ervan daarmee verdwenen? "Nee, het raakt me nog steeds heel erg. Ik luister nu veel naar Tom T Hall en ben zo erg enthousiast geworden over traditional country songwriting. Het nieuwe album van Kayne West is ook erg inspirerend. Die plaat is zo krachtig en emotioneel. Ik vind het knap dat hij dit durft te delen."

"Boeken, films en muziek hebben mij gevormd en helpen mij begrijpen waarom mensen iets doen en voelen. Het biedt perspectief. Het is zo gemakkelijk om nooit je horizon te verbreden. Om nooit een keer goed te luisteren waar een nummer over gaat. Als ik naar muziek luister van Leonard Cohen of Bonnie 'Prince' Billy, dan helpt mij dat om met bepaalde gevoelens en situaties om te gaan. Het is mijn droom dat ik zelf ook met mijn muziek een dergelijke rol in de levens van mensen mag spelen. Dat het iets meer biedt dan alleen entertainment. Hoewel dat op zich ook goed genoeg zou zijn."

Bovenste foto van Noah Abrams, onderste foto van Sam Jones

http://www.kindamuzik.net/interview/dawes/dawes-verbindt-oud-en-nieuw/24261/
Meer Dawes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dawes