• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Claw Boys Claw / The Cuties

Geen midlifecrisis maar een tweede jeugd.
22 mei 2008, Effenaar, Eindhoven, NL

Tekst: Ruud van Esch

Beeld: Martijn de Laat

Publicatiedatum: 24 mei 2008

Waaraan The Cuties hun plek in het voorprogramma van een grootheid als Claw Boys Claw te danken hebben, is een volstrekt raadsel. Het vrouwenbandje staat te ploeteren alsof het nog door de voorrondes van de Kunstbende moet geraken. Zonder enige gedrevenheid wordt het ene na het andere naïeve popliedje ("I don't care about the colour of your underwear") uit zijn lijden verlost. Stuntelige tussenaankondigingen lijken citaten uit de brievenrubriek van de Yes: "Ik kwam backstage iemand van Claw Boys Claw tegen... En die zei dat ik mijn haar moest opsteken!"

Na elk nummer kijken de dames elkaar vol verbazing aan, alsof ze er zelf van staan te kijken dat ze de eindstreep gehaald hebben. The Cuties zijn er duidelijk nog niet aan toe om in een zaal van het kaliber Effenaar te spelen.

"Zeg, waar is die oude Effenaar eigenlijk gebleven?", vraagt Peter Te Bos zich halverwege het optreden van Claw Boys Claw [foto's] af. "Plat ja?" Hoofdschuddend werpt hij een meewarige blik richting de grond. Veel podia waar de mannen in de jaren negentig furore maakten, hebben plaats moeten maken voor nieuwbouw. Claw Boys Claw is echter niet de band om daarover te zeuren. Een fractie van een seconde later zet Te Bos alweer breed lachend het volgende nummer in.

Sinds zijn rentree is de band bezig met een ware zegetocht door het festival- en clubcircuit. Het broeierige geluid is net als vroeger, maar de door de wol geverfde muzikanten spelen alsof ze hun eigen muziek opnieuw ontdekt hebben. Vooral bij oude nummers als 'Pretty', 'Bones', 'Superkid' het onvermijdelijke 'Rosie' en de cover 'I Wanna Be Your Dog' laait het vuur bij het viertal hoog op. Drummer Marc Lamb mag inmiddels een oude kop hebben gekregen, hij mept op zijn bekkens alsof ze vanavond nog kapot moeten.

Met geen woord wordt er gesproken over Pajama Day. Claw Boys Claw staat er niet om het nieuwe album te pluggen, maar om een tweede jeugd te vieren. Zonder een greintje valse romantiek. Hetzelfde geldt voor een groot deel van het publiek, dat bestaat uit dertigers die vroeger veel naar concerten gingen. Vanaf het moment dat Te Bos zich zingend de zaal in waagt, ontstaat er een onbeholpen Pinkpop-pogo die stand houdt tot het einde van de uitgebreide toegift.

Het is eeuwig zonde dat Claw Boys Claw zo weinig jong publiek weet te trekken. Want ook nu nog is het een van Nederlands beste rockbands.

http://www.kindamuzik.net/live/claw-boys-claw/claw-boys-claw-the-cuties/17024/
Meer Claw Boys Claw op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/claw-boys-claw