• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Claw Boys Claw: "We hadden altijd al rustige nummers"

Op 1 maart 2013, dertig jaar nadat de band werd opgericht , verschijnt het nieuwe album van Claw Boys Claw, Hammer. Daarmee wordt een gat gedicht van maar liefst vijf jaar, want in 2008 kwam Pajama Day uit. "Picasso had de blauwe periode, zo heb je ook de stille periode van Claw Boys Claw", licht zanger Peter te Bos toe.

Tekst: Emil Peeters

Beeld: Renate Beense

Publicatiedatum: 21 maart 2013

Volgens Te Bos hield Claw Boys Claw eigenlijk nooit op te bestaan, hooguit kende de band tijden van minder activiteit. Met de afsluiting van de stille periode is meteen aan de voorwaarde voldaan die Gerard Reve ooit stelde aan het kunstenaarschap: "Aan een kunstenaar die geen Perioden heeft hebben wij niets." Peter te Bos reageert daarop geamuseerd: "Dat is helemaal waar. Hij had niet vaak gelijk, maar hier sloeg hij de spijker toch vrij goed op zijn kop. Je moet af en toe ook lummelen. Lummelen is ontzettend belangrijk voor het creatieve proces, maar goed lummelen is een kunst. Om dan niemand tot last te zijn, daar heb je echt wel wat persoonlijkheid voor nodig."

Vroeger
Als we het dan toch over periodes hebben, kun je zeggen dat de start van Claw Boys Claw onstuimig was. Debuutplaat Shocking Shades of Claw Boys Claw werd opgenomen dankzij de vijfhonderd gulden die de band won met een talentenjacht. De optredens uit die tijd waren legendarisch en staan de gelukkigen die ze meegemaakt hebben nog duidelijk voor de geest. Zoals het optreden tijdens Paaspop in 1986, waarbij Peter te Bos een heel paasei in zijn mond steekt en vervolgens begint te zingen. Te Bos: "Ik weet het niet precies meer. Wel dat we daar in de beginjaren een aantal keren hebben gespeeld. Een geweldig festival, maar je sluit je daar ook weer van af. Het optreden van morgen is dan toch belangrijker dan een geweldig optreden in 1986 in de manege in Schijndel."

Studiogroep
En 'morgen' is dan de uitgebreide tournee langs de bekende zalen om Hammer aan het publiek voor te stellen. Toch is de nieuwe plaat, waarvan er hooguit een paar duizend van verkocht zullen worden voor de band meer dan alleen een excuus om het podium weer op te gaan. Te Bos: “We zijn altijd een goede liveband geweest, maar we zijn ook heel erg gegroeid in het maken van studioplaten. De nummers op het nieuwe album zijn misschien iets minder straf dan de debuutelpee Shocking Shades, maar ik vind ze veel rijker, veel gevaarlijker dan het werk uit die tijd."

Vergeleken bij de roerige beginjaren zijn Pajama Day en Hammer veel rustiger platen. Gitarist John Cameron wil daar toch wel graag een kanttekening bij maken. "Wat nooit ter sprake komt, is dat wij vanaf het allereerste begin ook rustige nummers maakten. Op elke plaat stonden wel twee, drie of soms wel vier rustige tracks, 'Love Like Seas' bijvoorbeeld, 'Suzie McKenna'. Maar op de een of andere manier valt mensen dit niet op, al vielen ze live wel vaak af." Het is ook opmerkelijk dat veel nummers lang op één akkoord blijven hangen op de nieuwe cd, wat een drone-achtig effect geeft. Cameron wijst er opnieuw op dat dit iets is wat Claw Boys Claw altijd al kenmerkte. "Niet dat we ons nooit ontwikkeld hebben, maar songs als 'Shake It on the Rocks' blijven ook steeds in hetzelfde akkoord. Ik ben altijd al een liefhebber van krautrock geweest, ook in de tijd dat we totaal andere dingen deden."

Test
Nieuwe nummers ontstaan langzaam bij Claw Boys Claw en voordat de band de studio ingaat, worden ze tijdens try-outs getest op het publiek. Te Bos: "Dat is op aanraden van producer Björn Ottenheim [zanger/drummer van zZz, EP], omdat het dé manier is om songs te ontdekken. Door ze live te spelen ga je toch met de billen bloot." Cameron: "Ik hoor dan dingen die ik niet hoorde toen we de nummers honderd keer in de oefenruimte speelden. Doordat mensen naar je kijken, ga je zelf luisteren. Een heel bizar fenomeen is dat."

Drummer
Nadat hij tijdens de Pajama Day-tournee al bij een paar concerten was ingevallen voor drummer Marc Lamb, trad Jeroen Kleijn (bekend van onder meer Daryll-Ann, Spinvis, Johan en Ellen ten Damme) eind 2010 als volwaardig bandlid toe tot Claw Boys Claw. Hammer is de eerste plaat met Kleijn op drums. De band is zichtbaar opgetogen over deze jongste bezettingswisseling. "We waren zelf een beetje bang dat hij niet rock-'n-roll genoeg zou zijn." Cameron: "We kenden hem van vrij softe dingen. Energiek maar wel heel rustig. Maar zo'n drummer is hij helemaal niet. Hij kan een beest zijn, maar ook heel subtiel." Te Bos: "We zijn ontzettend blij met hem. Als drummer en ook vanwege zijn persoonlijkheid."

Zingen
Een duidelijke breuk met het verleden is de zang van Peter te Bos. Op de laatste twee platen zet hij minder vaak zijn grommende wolfstem op. "Die komt wel weer terug, hoor. Don't you worry." Het lijkt wel of hij wat meer zijn best doet om mooi te zingen. Cameron: "Oh, ik vind juist dat je minder je best doet…" Te Bos: "Nou, bedankt voor deze vraag! Nu krijg ik dus op mijn brood dat ik eigenlijk niet genoeg m'n best doe…" Cameron: "Nee, dat siert je. Het lijkt alsof je natuurlijker zingt." Te Bos (nu serieus): "Ik ben er ook wel blij mee. Als je later je stem in de geluidskamer terughoort, zonder gitaar en zonder bas, dan klinkt het vaak niet zo geweldig. Björn Ottenheim en Jan Schenk [ook zanger van Hospital Bombers, EP] zitten daar dan een middag op te tunen om dat een beetje goed te krijgen. Nu dacht ik voor het eerst: het klinkt eigenlijk al best aardig."

Verwantschap
Met Hallo Venray en Bettie Serveert zijn de Claw Boys de enige Nederlandse indierockers die de jaren tachtig hebben overleefd. Te Bos herkent wel raakvlakken, hij zong zelfs ooit met Carol van Dijk van Bettie Serveert een duet, maar benadrukt vooral de status aparte van zijn band. "We hoorden er altijd net niet bij. Daar doen we ook wel ons best voor, om er net niet bij te horen." Cameron: "Ooit werden we in één adem genoemd met The Gun Club en Nick Cave. We hebben in Berlijn zelfs tegelijk met Nick Cave opnames gemaakt in Studio Hansa. Hij was boven ons aan het opnemen. Maar er was totaal geen klik met hem. We speelden destijds ook op een festival met The Gun Club, maar wat een vervelende man was die Jeffrey Lee Pierce, zeg! We voelden geen enkele verwantschap."

Leeftijdsgrens
Is Claw Boys Claw met een bandhistorie van dertig jaar en een rustiger repertoire nu meteen te karakteriseren als ouwelullenmuziek? Te Bos wijst er op dat het publiek ook in de beginjaren al zeer gemengd was. "Er waren jongeren die door hun ouders verplicht werden mee te gaan naar Claw Boys Claw. De dochters gingen dan voor Allard [Jolles, oprichter, tevens zanger/gitarist van punkband l'Attentat, EP] en John, ik kreeg de moeders op mijn dak. Dus nee, de muziek van Claw Boys Claw is niet leeftijdsgebonden. We doen niets om het jongeren specifiek naar de zin te maken. Geen glittertruitjes voor ons. Maar als jonge mensen het leuk vinden, kom langs. Graag!"

http://www.kindamuzik.net/interview/claw-boys-claw/we-hadden-altijd-al-rustige-nummers/23735/
Meer Claw Boys Claw op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/claw-boys-claw