• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

Mijn KindaMuzik: John Cameron

KindaMuzik neemt in de rubriek Mijn KindaMuzik een kijkje in de platenkast van een muzikant of bekende Nederlander. Deze keer: John Cameron (1962), gitarist van Claw Boys Claw en met Peter te Bos de vaste kern van de band. Daarnaast is hij onder meer producer van het Lowlands-festival en programmeur bij Paradiso. Na elf jaar is Claw Boys Claw terug met het nieuwe album Pajama Day en een tournee.

Tekst: Paul Claasen

Beeld: Jelmer de Haas

Publicatiedatum: 28 februari 2008

De eerste plaat die ik kocht:
"Dat was A Nice Pear van Pink Floyd, een pakket met Piper at The Gates of Dawn en Saucerful of Secrets. Daarna ben ik gelijk alles van Syd Barrett gaan verzamelen. Toen was ik een jaar of veertien. Dankzij mijn twee oudere zussen kende ik veel muziek die je normaal op die leeftijd niet luistert."

Mijn laatste album:
"Eigenlijk niet zo'n heel grote stap van Pink Floyd, besef ik me net: Shelter from the Ash van Six Organs of Admittance. Blind gekocht, maar ik vind alle projecten van Ben Chasny interessant. Voor muziek waar psychedelica doorheen sijpelt heb ik altijd interesse gehouden."

De plaat die ik in mijn tienerjaren grijs draaide:
"Tot 1977 Harvest van Neil Young. Die plaat had ik zelf voor Sinterklaas gevraagd, maar mijn zus kreeg hem. Toch heb ik die lp helemaal stuk kunnen draaien. In '77 begon voor mij de punk en daar hoort Pink Flag van Wire bij."

De Nederlandse gitaarplaat die het meest wordt onderschat:
"Een punkplaat die met kop en schouders boven de rest uitsteekt is Ivy Green van Ivy Green. Heel catchy en energiek. Songschrijver Tim Mullens is echt een miskend talent."

Een plaat die ik zelf had willen maken:
"Ik kan er wel honderd bedenken. Bijvoorbeeld Revolver, maar dan wel in 1966. Ook zou ik wel met de Be Good Tanyas aan een plaat willen werken. Als het om recent werk gaat, die nieuwe van Black Mountain."

Een gitarist waar ik veel bewondering voor heb is:
"Neil Young. Die wordt vaak geroemd om andere dingen, maar ik vind hem als gitarist onderschat. Technisch is hij misschien niet hoogstaand, maar wat hij maakt is wel heel eigen en sfeervol. Hij kan me echt raken."

Mijn favoriete album om in pyjama op de bank te luisteren:
"Niet heel heftig, maar toch venijnig is Bringing it All Back Home van Bob Dylan. Los, ongedwongen en spontaan en met ellenlange lappen tekst waarbij elke zin tot de verbeelding spreekt. In die eerste elektrische periode klinkt Dylan veel gemener dan welke punkband dan ook."

Het nieuwe album van Claw Boys Claw heeft elf jaar op zich laten wachten. Het beste comeback-album van een andere artiest is:
"Een paar jaar geleden maakte Vashti Bunyan Lookaftering. Een folkalbum dat net zo puur, naïef en ongedwongen is als haar debuut uit de jaren zestig. Net alsof er niet zo'n lange tijd tussen heeft gezeten."

Mijn favoriete concertzaal/podium is:
"Paradiso! Misschien kijk ik er niet helemaal ongekleurd naar, maar ik weet zeker dat ik dat ook zou vinden als ik er helemaal niets mee te maken zou hebben. Al mijn helden hebben daar gespeeld. Wij straks 28 maart weer. Nee, ik heb niet mezelf geboekt."

Claw Boys Claw heeft voorprogramma's verzorgd van artiesten als Nick Cave en U2. Een band die ik zelf graag in ons voorprogramma zou willen hebben:
"Als het zou kunnen Pink Floyd uit 1967 en anders graag Yeasayer. Het is natuurlijk het leukst als je nog een beetje je best moet doen na het voorprogramma. In elk geval niet U2, hoewel het toen een geweldige ervaring was. Wat een circus! Het leek Cape Canaveral wel onder het podium."

Van de covers die we met Claw Boys Claw gemaakt hebben is deze de beste:
"Eentje die we nooit hebben opgenomen, maar wel vaak live hebben gedaan: 'California Dreaming' van The Mama's and the Papa's, heel swampy en psychedelisch. Normaal zouden veel mensen zo'n uitvoering niet trekken, maar nu brulde iedereen het refrein mee."

Je hebt wel eens gezegd dat je graag iets met film zou doen. De regisseur voor wie ik graag een soundtrack zou willen maken:
"David Lynch natuurlijk! Zijn surrealistische films bieden een mooie opening om rare dingen bij te bedenken."

De bezetting van Claw Boys Claw waar ik de meeste herinneringen aan heb:
"Klinkt misschien wat onwaarschijnlijk, maar dat is de huidige. Ik maak nu alles veel bewuster mee. Van de oude periode zijn het toch vooral losse flarden en anekdotes die zijn blijven hangen."

Met wie ik wel wat songs zou willen schrijven als Peter te Bos een wereldreis gaat maken:
"Marcus Bruystens en Marc Lamp van Claw Boys Claw. Ik werk niet zo makkelijk met Jan en alleman samen. Het zou leuk zijn om eens wat te kunnen doen met Amy Winehouse. Een groot talent dat volgens mij nog veel meer in huis heeft dan je nu hoort."

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/claw-boys-claw/mijn-kindamuzik-john-cameron/16644/
Meer Claw Boys Claw op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/claw-boys-claw