• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Boris / Skaters / Axolotl / Tomutonttu

Boris als perfecte frustratietherapie na een dronecrustieoverdosis.
29 april 2006, Worm, Rotterdam

Tekst: Martÿn ter Haar

Beeld: Jan Ruymen

Publicatiedatum: 03 mei 2006

De enige show in Nederland van de huidige Europese tour van Boris is in Worm in Rotterdam. Op Koninginnedag nog wel, zodat er tenminste nog iets feestelijks te beleven is op deze met breinverwekend gekoekhap, rommelmarkthebzucht op de vierkante eurocent en oranje verkleedoutfits uit de zwartste krochten van de fantasie gepaard gaande viering van het debiele instituut monarchie.
Jammer genoeg heeft Worm besloten dat de waanzin buiten ook binnen zijn reflectie moet krijgen en zijn als voorprogramma drie acts geprogrammeerd die een muzikale prestatie neerzetten die wijlen Juliana in haar nadagen kwijlend en wel nog had kunnen verbeteren.

Van de Finse Beck look-a-like Tomutonttu kun je dan in ieder geval nog zeggen dat hij zijn best doet. Zijn gepruts met tapes en effectapparaten klinkt wel aardig, maar mist pit en is afgelopen voordat de drone je te pakken heeft kunnen krijgen.

Maar dan Axolotl. Het begint er al mee dat meneer Axolotl tijdens het opbouwen de stoppen laat doorslaan en vervolgens uitgebreid en wrevelig gaat discussiëren met de geluidsman van Worm over wiens schuld dat nou is en wie verantwoordelijk is voor eventueel opgeblazen apparatuur.
Na de vertraging die hierdoor is opgetreden, gaan de Axolotltjes dan eindelijk van start. Naast meneer Axolotl is er namelijk ook een mevrouw Axolotl, die in een poging de ultieme dronecrustie te worden niet één maar twee Peruaanse wollen mutsjes draagt. In foetushouding op de grond van de zaal doet ze 'wooooooooh', terwijl meneer Axolotl wat op een viool krast. Het raakt kant noch wal; het is macrobiotisch geneuzel in de marge op zijn ergst.

Ook dit concert is aan de korte kant. Dat getuigt aan de ene kant van een totaal gebrek aan motivatie; meer dan de helft van de apparaten waarmee ze zo lang hebben zitten klooien om ze aan de praat te krijgen, wordt immers niet gebruikt. Maar aan de andere kant had bij langere duur de neiging niet meer beheersbaar geweest net zo lang op het hoofd van mevrouw Axolotl te stampen tot de felle kleuren van haar mutsjes zich mengen met het grijs van haar hersenmassa.

Skaters is van hetzelfde een laken een pak. Alleen deze keer geen Peruaanse mutsen, maar een lange slungel met een kunstbloemenslinger, een dikke afro en een Afrikaanse halsdoek. Ook hier weer dat cynische: na een drone van een minuut of tien die maar niet echt spannend wil worden, is het over. Wegwezen en nooit meer terugkomen.

Gelukkig is hoofdact Boris er nog. Het Japanse trio speelt net zo lang als de drie voorgangers samen, maar doet dat door hun gekut wel op een tijdstip waarop iedereen die met het openbaar vervoer is gekomen al heeft moet afhaken.
Extra zuur omdat tijdens de eerste paar minuten Boris al meer spanning creëert dan Axolotl en Skaters samen (de brave Tomutonttu verdient bij nader inzien eigenlijk ook beter dan zijn Amerikaanse tourgenoten). Dan gooien ze na de hyperspannende spacerockintro alle remmen lossen en rammen ze in één keer alle frustratie weg over de idiotie van het in stand houden van een standenmaatschappij en het waardeloze gepruts van zichzelf zeer interessant vindende non-muzikanten.
Jammer genoeg meent gitarist/bassist Ohtani ook weer een paar van zijn beruchte pogingen tot ‘zingen’ te moeten doen. Maar als je eerst Axolotl hebt gezien, valt het eigenlijk best mee en als daarna weer een spacerocknummer komt dat alles op Roadburn wegblaast, vergeef je het hem. Boris is kortom dé frustatietherapie voor de avant-garde.

http://www.kindamuzik.net/live/boris/boris-skaters-axolotl-tomutonttu/12718/
Meer Boris op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/boris