• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Blue Highways

Het Lourdes van het Amerikaanse levenslied.
19 april 2008, Leidsche Rijn, Utrecht

Tekst: Maurice Dielemans

Beeld: Peter

Publicatiedatum: 22 april 2008

Knap dat zonder noemswaardige publiciteit en zonder echte publiektrekkers een festival als dit nog behoorlijk wat belangstellenden op de been krijgt. Zeker 1500 mensen vinden de weg naar Leidsche Rijn, tijdelijke uitwijklocatie van Vredenburg en voormalig Pepsi Stage. Van half vier 's middags tot iets voor middernacht vormt de Utrechtse locatie het strijdtoneel voor de negende editie van Blue Highways.

Jammer dat je voor een hapje eten bent aangewezen op een ranzige snackcaravan die buiten in de kou staat. Sommigen laten een pizzakoerier uitrukken. Een andere noodvoorziening en bron van ergernis is de rumoerige foyer. Zelfs een gelauwerde singer-songwriter als Mary Gauthier is gedoemd om tussen de garderobes en toiletten op te treden. In 2001 en 2003 stond de Amerikaanse zangeres nog in de grote zaal van Vredenburg. Na een aantal tegenvallende cd's, waaronder het recente Between Daylight and Dark, is ze nu weer terug bij af. Is dit haar straf? Nog altijd grossiert Gauthier in rauwe countrysongs en lange anekdotes, maar anno 2008 verloopt het optreden stroever.

Ook haar opvolgster Diana Jones kan maar moeilijk acclimatiseren in deze nare omgeving en doet de toeschouwers geloven dat vroeger alles beter was. Dat laatste geldt in ieder geval voor haar optreden op Blue Highways vorig jaar.

Hoewel een totaal onbekend vetkuiventrio als J.B. Beverly & The Wayward Drifters [foto links] verre van origineel is, zorgt dit opzwepende bandje wel voor een beetje afwisseling in een programma dat veel serieuze singer-songwritermuziek bevat. De baardige zanger A.J. Roach [foto rechts] hoort bij de groep ernstige zangers, die op de vlucht is voor de duvel en doorgaans weinig glimlacht. Hij behoort echter wel tot de weinige hoogtepunten in de foyer, dankzij strak spel van zijn begeleiders en een bezielde zang.

Even daarvoor mag de 23-jarige violiste, zangeres en tekstdichteres Kendel Carson het ijs breken op het kleine podium. Carsons muziek verschijnt op het label van Chip Taylor en is wat men in Amerika zou omschrijven als contemporary country music, oftewel een beetje gladjes en voorspelbaar. Men kan zich wel afvragen wat een bloedmooie en jonge vrouw als Carson tussen al die doorleefde zwervers en diepgekwelde huisvrouwen zoekt.

Blue Highways in Leidsche Rijn is zeker niet alleen kommer en kwel. Het geluid in de grote zaal is heel goed en hoewel ook hier de hamburgerlucht later op de avond niet is te ontvluchten, zijn er in ieder geval voldoende bioscoopstoeltjes om even bij te komen. Maar gelukkig kan je ook gewoon voor het podium gaan liggen of staan, zoals het eigenlijk hoort. Die mensen die roepen dat men moet gaan zitten, moeten niet zeuren. De aftrap op het hoofdpodium door Eilen Jewell is geslaagd, hoewel het rockabillytrio dat de countryzangers bijstaat, zich wel heel erg moet inhouden. Pas aan het einde, met het toepasselijke nummer 'Blue Higway', zien de gasten kans om eventjes te rocken. Daarna moeten ze zich weer beheersen bij de tranentrekker 'Thanks a Lot' van Charlie Rich.

Voor de beste pasta van West-Texas moet je bij Michael Fracasso zijn, aldus gastpresentator Jan Donkers. Fracasso weet echter maar bitter weinig van de zeggingskracht van zijn laatste en ondefinieerbare plaat Red Dog Blues over te brengen. De kleine man probeert enerzijds met mondharmonica een soort Dylanvolgeling te zijn. Anderzijds irriteert hij vooral met zijn hoge stemoefeningen en dubieuze grapjes over Harmoni Kelley, de roodharige gitariste uit zijn groep.

Humor is iets waar Dayna Kurtz [foto links], die veel te laat op het podium verschijnt, nog niet van heeft gehoord. De zangeres die regelmatig terugkeert naar Nederland, maar nog niet eerder op Blue Highways speelde, kiest voor een loodzware set. Met de griezelige Peter Vitalone op afwisselend accordeon en piano zorgt de getormenteerde zangeres voor zowel kippenvel als momenten waarop men massaal snakt naar adem.

Net als Mary Gauthier is het optreden van Iris Dement niet meer dan een herhalingsoefening. De zangeres, die zeer zelden een optreden geeft, heeft geen nieuwe cd uit en heeft dus eigenlijk weinig te zoeken op een festival. Maar haar legendarische optreden op de editie van 2004 staat nog bij menigeen in het geheugen gegrift. Met haar flink knauwende stem is de Tori Amos van de countrymuziek eigenlijk alleen geschikt voor geoefende oren, die waarschijnlijk vinden dat ze veel te weinig speelt van haar voortreffelijke debuut Infamous Angel uit 1992. De diepgelovige zangeres verrast toch met een gospelnummer voor haar 90-jarige moeder, 'That's the Way Love Goes' van Lefty Frizell en de op akoestisch gitaar gespeelde afsluiter 'My Town'.

De zeer ondergewaardeerde singer-songwriter Chris Smither [foto boven] speelt terecht in de grote zaal en kun je zien als het hoogtepunt van de negende editie van dit Lourdes van het Amerikaanse levenslied. Vooral het enthousiasme waarmee hij folk en blues aan elkaar rijgt, werkt zonder meer aanstekelijk. Zijn twee vakbekwame begeleiders, Zach Trojano en David Goodrich, zitten bijna op zijn schoot. Als Smither, die een beetje aan J.J. Cale doet denken, zijn pas overleden vader met het nummer 'Father's Day' eert, verandert de Leidsche Rijn alsnog in een intieme kroeg.

En toch blijft het erg jammer dat er weinig vernieuwende alt. country op Blue Highways is te ontdekken. Begrijpelijk dat de kassa's moeten rinkelen, maar je krijgt af en toe het idee dat er geen spannende dingen meer gebeuren in dit wereldje. Wie alleen al kijkt naar de afgelopen editie van SXSW of de concertagenda van de komende maand weet natuurlijk wel beter.

http://www.kindamuzik.net/live/blue-highways/blue-highways-9691/16881/
Meer Blue Highways Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/blue-highways