• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Blue Highways

Hoop voor de toekomst.
23 april 2011, Vredenburg, Utrecht

Tekst: Maurice Dielemans

Beeld: Peter

Publicatiedatum: 24 april 2011

Na een jaartje verstek te hebben laten gaan, is Blue Highways weer terug in de Rode Doos. Dat het americanafestival werd gemist, blijkt wel uit de grote groep bezoekers die ruim voor aanvangstijd aanwezig is. Na het muntjes halen en het bestuderen van het tijdschema, spoedt men zich meteen naar het kleine podium voor openingsact Jenee Halstead. Zo kan het gebeuren dat een countryzangeres in de marge en met Nederlandse begeleiders als B.J. Baartmans en Gerco Aerts op contrabas voor een volle zaal speelt. Dat de temperatuur in de partytent flink oploopt, ligt niet aan de keurige liedjes van de blonde dame uit Boston. De zon schijnt uitbundig in Leidsche Rijn, zodat de meeste muzikanten uit Texas en omstreken zich meteen thuis voelen.

De airco draait op volle toeren bij Boris McCutcheon [bovenste foto]. De zweetdruppels lopen langs de rand van zijn grote cowboyhoed. Begeleidingsband The Saltlicks is een uniek gezelschap: een stoere dame met contrabas, een drummer die de hele tijd met open mond in de lucht staart en een accordeonspeler met een broek tot zijn middel. Spelen kunnen ze, uiterst beheerst en wel. Iemand als J.J. Cale zou eenvoudig jaloers kunnen worden op de gortdroge en sluimerende woestijncountryrock. McCutcheon zingt honderden keer per jaar in Nederland over New Mexico en zijn plantenhobby. Vernieuwend of verrassend is het daarom niet, eerder onderhoudend.

Justin Rutledge [onderste foto] is een man van weinig woorden. De grapjes die hij af en toe vertelt, slaan niet aan. Men lijkt volledig in trance van zijn verstilde songs als 'A Penny for the Band'. De Canadese singer-songwriter wisselt een evangelisch slaapliedje ('Lay Me Down Sweet Jesus') moeiteloos af met een drinksong als 'Too Sober to Sleep', zoals dat niet ongewoon is in dit genre. De aankleding is minimaal. Slechts pedal steel, gitaar en breekbare stem van baardmans Rutledge doen de adem stokken.

Over Canada gesproken: de charismatische Frazey Ford [foto links] speelt onder anderen met Trish Klein op banjo, zodat tweederde van The Be Good Tanyas op het podium staat. Ford is een waanzinnige zangeres, zoals direct blijkt uit het openingsnummer dat ze in haar uppie doet. Eenmaal herenigd met band klinkt de muziek tegelijkertijd soulvol en funky. Overtuigende covers van klassiekers uit het repertoire van Otis Redding en Bob Dylan en eigen werk van het sterke solodebuut Obadiah vallen in goede aarde op dit festival.

Jesse Winchester [foto hierboven] speelt voor generatiegenoten die zich de release van zijn titelloze debuut uit 1970 als de dag van gisteren herinneren. De hoes, waarop Jesse staat afgebeeld als een soort soldaat uit de burgeroorlog, is even indrukwekkend als tijdloze songs als 'The Brand New Tennessee Waltz', 'Biloxi' en 'Yankee Lady'. De nummers zijn vaak gecoverd, terwijl Jesse op de achtergrond is gebleven. Na vanavond is een beetje duidelijk waarom. Jesse blijkt een zeer bescheiden man met een zachte stem. Hij is de Will Oldham van de jaren zeventig. Jonge en oude mensen leunen in stoeltjes achterover of liggen languit op de trappen. Het is zo stil dat je bijna de auto's door de dikke muren van het muziektheater hoort razen over de snelweg. Zo stil dat je de hartslag van je buurman hoort. Dit bijzondere concert is het enige optreden op Blue Highways dat minutenlang een staande ovatie krijgt. Jesse eindigt met een gospelsong, een raar dansje en de vraag of het weer 35 jaar duurt voordat hij naar Nederland terugkeert.

Dat Jimmy LaFave [foto rechts] niet vies is van het coveren van Bob Dylan is algemeen bekend. De zanger met snor en hoofddoek speelt flink uitgesponnen versies van 'Love Minus Zero/No Limit' en 'Just Like a Woman'. Je zou bijna vergeten dat hij zelf ook geweldige klassiekers schrijft, zoals de slepende ballade 'Never Is a Moment'. De band laat tegelijkertijd met stunts op accordeon en pianosolo's de beste kant van de Texaanse muziek horen. De jonge gasten van American Aquarium, die later ook in de grote zaal spelen, kunnen hier zeker wat van leren. Hun muziek is nog wat Amerikaanser en gladder en lang niet zo authentiek als die van Jimmy LaFave.

Het is prachtig om te zien dat Blue Highways een trouw publiek heeft dat aandachtig luistert naar de muziek. Toch wil je na die urenlange stiltes soms wat meer actie zien. Als het zo rustig is, lijkt het publiek afwachtend. Voor de meeste acts is het bovendien onwennig om publiek met gespitste oren te hebben. Vaak spelen artiesten op Blue Highways niet op het scherp van de snede. Om die reden is een beul als Israel Nash Gripka een uitkomst. De stevige countryrock van zijn band The Fieros geeft het festival een teken van leven. Als een nieuwe Ryan Adams speelt hij ook een paar nummers alleen op de gitaar, om daarna op harmonieuze wijze weer flink te beuken met zijn jonge gastjes.

Goed dat Blue Highways weer terug is. De elfde editie telt sterke optredens van Frazey Ford, Israel Nash Gripka, Jimmy LaFave en Justin Rutledge en met Jesse Winchester waarschijnlijk zelfs een van de mooiste optredens van dit jaar. Ook fijn dat wat jongere mensen dit keer de weg naar Vredenburg hebben gevonden, zodat er zeker hoop is voor de toekomst.

http://www.kindamuzik.net/live/blue-highways/blue-highways-4990/21501/
Meer Blue Highways Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/blue-highways