• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Best Kept Secret: de vrijdag

.
21 juni 2013, Beekste Bergen, Hilvarenbeek

Tekst: Timo Koren

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 24 juni 2013

Afzeggende headliners en regenachtige weervoorspellingen ten spijt: de eerste editie van het Best Kept Secret Festival is uitverkocht. De locatie is idyllisch (aan een meer gelegen, daarachter een bos, zwanen in het water), de line-up is ondanks de afzeggers sterk. KindaMuzik doet verslag in drie delen. Deel 1: Vrijdag.

Al bij de eerste wandeling van de campingingang naar de andere kant van de weide - waar Stage Two gelegen is - valt op hoe compact en intiem het terrein is: aan de linkerhand een bos met schommels en een markt met allerhande parafernalia, aan de rechterhand opent Danny Brown [bovenste foto] met uitzicht over een goed gevuld strand en meer het festival. Het zal deels aan de regen liggen en deels aan het compacte programma: de grootste kwaliteit van Best Kept Secret is dat er bij vrijwel elke band veel publiek aanwezig is. Waar bij festivals met een overvol blokkenschema tenten soms nagenoeg leeg staan, is dat dit weekend niet het geval. Van twee tot twee staat het terrein vol.

Zo ook bij de britpopbelofte Swim Deep [foto hieronder], die in jarennegentigoutfits met gespeeld nonchalante slackerpop de tent al aan het dansen krijgt. Eerst bij single 'Honey', die ze behendig opbouwen om zo het refrein net iets feller terug te laten komen, later bij Cindy Laupercover 'Girls Just Wanna Have Fun'. Slechts één keer laten ze die nonchalance varen, als de in lederen broek gehulde bassist verzucht: "There's so many of you." De Britten hebben nog niet het liedmateriaal om een gehele festivalset te overtuigen, maar belangrijker: het geluid hebben ze wel - als Pavement zonder Beverly Hills, met een scherp gevoel voor Britse ironie.

Het beste geheim van het festival is Stage Four, een klein stukje grond omringd door zeecontainers, waar DJ St. Paul gasten uitnodigt om te draaien. Het is gedurende het weekend een plek waar je altijd langs kan, omdat de sfeer er altijd gemoedelijk is, er altijd wel mensen dansen, en soms de gekte inslaat. Zoals wanneer er midden op de dag Zuid-Afrikaanse hiphop van stal wordt gehaald en de securityman grijnzend zijn smartphone ter hand neemt om de festivalvreugde vast te leggen. Het is de plek waar je vrienden zijn beland als je ze kwijt bent ("Ja, we wilden bier halen maar bij Stage Four draaiden Mozes and the Firstborn Kendrick Lamar, dus we moesten wel los gaan") en waar je de mooiste jongens en meisjes van het festival kan zien dansen op zwoele soulglijders als 'Papa Was a Rolling Stone'.

Op vrijdag krijgt Cairo Liberation Front er de arena vol. Twee jongens in een lange jurk, vergezeld door een man in uniform met een wapenstok, draaien Arabische muziek begeleid door zware beats. Het is een act die op een festival perfect werkt: excentriek, knettergek en met feest als enige missie. Bij CLF is dansen dictatuur, de wapenstok dient een doel. Er worden theedoeken uitgedeeld en middels een waterpistool wordt het publiek van wodka voorzien. Op de twee verhogingen naast het podium doen twee meisjes uit het publiek een buikdanswedstrijd, terwijl er voor de dj-booth steeds uitbundiger gedanst wordt. Een goede dictatuur onderwerpt het volk aan haar wil, zo ook Cairo Liberation Front.

De vrijdag heeft drie Britse headliners op het affiche. The Maccabees [foto hierboven] spelen dezelfde dichtgesmeerde indierock als altijd, en hoewel weinig verrassend, krijgen ze het publiek goed mee. Later op de avond doet Bloc Party [foto hieronder] daar een schepje bovenop. Zanger Kele Okereke kauwt kauwgom en strooit de hits ('Hunting for Witches', 'Banquet') van de band over het veld uit - aangevuld met nieuwe nummers. De elektronische toevoegingen en het enthousiasme van het publiek zorgen ervoor dat de Britten hun status waarmaken. Waar hun albums aan kwaliteit inboeten, zijn hun optredens nog steeds sterk. Het gretige publiek ontlokt een one-liner bij Okereke, die door onze Belgische buren op de camping nog vaak zal worden geciteerd: "This is the most fun I ever had in Tilburg."

Best Kept Secret boekte Mackelmore & Ryan Lewis [foto hieronder] net voordat 'Thrift Shop' in Nederland de hitlijsten bestormde. De heren maken het echter niet waar. Halverwege de tent is Macklemore slecht te verstaan, waardoor de coupletten nauwelijks overkomen. 'Thrift Shop' wordt al als tweede gebracht, en het refrein wordt massaal meegezongen, maar in de coupletten wordt duidelijk dat de Amerikaan als liverapper tekortschiet. Hij verandert delen van het nummer op een manier die doet denken dat hij de snelheid van het origineel niet kan bijhouden. De opbouw van de set is verre van optimaal, zeker als ook die andere hit 'Can't Hold Us' vrij vroeg passeert. Hij eindigt met 'Irish Celebration', dat als een anticlimax aanvoelt. Met veel publieksparticipatie en Amerikaans pathos (de vlag met de letters 'The Heist' erin, de beelden van Martin Luther King en Michael Jordan) wordt het optreden nog enigszins gered. Het is een gemiste kans: het duo had het publiek al bij voorbaat in de zak, de tent zou kunnen ontploffen. Nu loopt het achteraan geleidelijk leeg.

Het is gouden greep Tyler, the Creator te programmeren op het kleinste podium. Wat Macklemore naliet, doet Tyler wel: de tent volledig laten ontploffen. Vanaf de seconde dat hij opkomt veranderen de eerste tien rijen in een moshpit, als hij daarna 'Check My French' inzet wordt ook uw verslaggever de beukende menigte in geslingerd. De jonge rebel zelf onthoudt zich ditmaal van fratsen, maar rapt sterker dan ooit. Emotionele nummers als 'IFHY' worden zeldzaam intens gebracht, zijn backup-mc Jasper Dolphin doet een geslaagde a capella. Het zijn momenten die laten zien dat de muziek verder gaat dan simpel beukwerk. Tijdens afsluiter 'Tamale' laat hij zien waar zijn muziek werkelijk om draait: het vrijlaten van al die opgekropte agressie. Twee jaar geleden stond Odd Future op het toppunt van de hype in Paradiso op Koninginnedag, een optreden waar nog lang over nagesproken werd. Toen rapte Tyler sterk, vanavond overtreft hij dat. Daar heeft hij geen bokkensprong meer voor nodig.

Omstreeks middennacht verspreidt het publiek zich over het terrein: aan het water voeren vriendengroepen diepe gesprekken, op de schommels in het bos wordt de dag doorgenomen en op Stage Four breekt Nobody Beats the Drum de boel af. Space Dimension Controller verzorgt op Stage Two de soundtrack voor een redelijk tam dansfeest. Tussen de keuvelende theekransjes en heupwiegende heren draait hij vrij standaard klinkende house met weinig venijn. Hij krijgt het publiek pas warm als hij enkele discokrakers de revue laat passeren. KC & The Sunshine Bands 'Baby Give It Up' als laatste plaat doet wat clichématig aan, maar werkt prima.

Aan de jonge Brit Tourist de eer om de eerste dag af te sluiten. Dat doet hij met verve: zijn liveset vol minimale dubstepbeats en fluweelzachte, dromerige melodieën sluit perfect aan bij de setting van zijn optreden. Er wordt gedanst naast het riet, terwijl de lucht iets helderder wordt en de eerste sterren verschijnen. Het is muziek die optimaal tot zijn recht komt in een omgeving als deze. De laatste track, een onuitgebracht nummer met vederlichte beat en hemelsmooie zang, is een prachtige afsluiter van de eerste dag.

http://www.kindamuzik.net/live/best-kept-secret/best-kept-secret-de-vrijdag/24095/
Meer Best Kept Secret op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/best-kept-secret