• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Best Kept Secret 2014: De zaterdag

Relaxte Duitsers, een sekssymbool en ramptoeristen.
21 juni 2014, De Beekse Bergen, Hilvarenbeek

Tekst: André Rozendaal

Beeld: Michella Kuijkhoven

Publicatiedatum: 24 juni 2014

Vijf lieve popjes uit Dublin noemen zich September Girls. Ze zien eruit als een girl group uit de jaren zestig en halen daar ook zeker muzikale invloeden vandaan, zo is te horen in de koortjes en fladderende melodielijnen. Om te voorkomen dat de suikerbom blijft groeien, zetten ze garagerock en punk in. Soms krijg je het idee dat je naar The Bangles kijkt, maar dan met iets meer pit. September Girls hebben een paar hele aardige liedjes, maar wanneer ze wat gas terugnemen met minder gruizige gitaarklanken, zakt de boel in elkaar. In het afsluitende nummer laten ze met dreinend harde gitaarlagen zien waartoe ze in staat zijn en beklijft het optreden alsnog.

''We are Mogwai and we are from Glasgow, Scotland", kondigt Stuart Braithwaite van Mogwai [bovenste foto] aan. Wie het nog niet wist kan de tent alsnog verlaten, want de Schotten geven een oorsplijtend muzikaal precisiebombardement. Vanaf de eerste tonen staat het geluid loepzuiver afgesteld en de heren spelen hun massieve postrockcomposities met wiskundige precisie. Al is die concentratie de boomlange bassist niet aan te zien, het lijkt alsof hij nonchalant op de bus staat te wachten. De songs van nieuwe plaat Rave Tapes zijn stiekem toch weer heel goed, maar tijdens een subliem contrastrijk 'Mogwai Fear Satan' barst de hel echt los. Het krankzinnig hoge volume jaagt nog meer mensen de tent uit. Eén ding is duidelijk: Mogwai veegt de vloer aan met alle bands van het festival.

Wat de Belgen van School Is Cool op het hoofdpodium te zoeken hebben, is volstrekt onduidelijk. De barokpop met indielijnen zit prima in elkaar en ze bouwen de songs goed op naar bij momenten fraaie climaxen. Toch is het geluid veel te dun om het verder te laten komen dan de eerste paar rijen. Het gebrek aan podiumuitstraling van de jonge band helpt eveneens niet mee. Zonde, want in een kleine tent tellen dat soort zaken veel minder zwaar. Maar goede muziek maken kunnen ze.

Girl Band is een viertal knapen uit Dublin dat wellicht veel naar Hex Enduction Hour van The Fall heeft geluisterd. Net zo machinaal en gortdroog razen ze door een verlaten postpunklandschap, en de zanger klaagt al net zo steen en been als Mark E. Smith. Maar gelukkig verzacht de humor in de teksten de postindustriële doemsfeer wat. De zanger kijkt bij momenten als een doorgesnoven idioot na drie nachten zonder slaap de tent in. Met krassende tegentonen en een jeugdige 'alles-moet-kapot!'-mentaliteit maakt Girl Band indruk.

Het is de dag van de hoge geluidsvolumes en Wild Beasts [foto hierboven] willen daarbij kennelijk niet achterblijven. Waar het op plaat subtiel de nachtelijke grenzen tussen synthpop en indie opzoekt, gaat de band er tijdens dit stuwende optreden vol in. De bas bonkt in je buik en de gitaren tieren welig. De band van die stemmige platen komt zelfs wat in beweging en maakt zowaar contact met het publiek. Wild Beasts is een band om te verafschuwen of volledig te omarmen. Uiteraard trekt de laatste groep het overrompelende geluid wel en gaat er met gesloten ogen in op.

De joints gaan bij de eerste rijen publiek aardig in het rond, want het is tijd voor hogere sferen met Slowdive [foto hierboven]. De Britten waren begin jaren negentig met hun dromerig verlangende vorm van shoegaze een van de belangrijkste bands uit die hoek. Ze gebruikten de gitaar als synthesizer en zijn daarom nog steeds van invloed op hedendaagse bands. Het geluid staat niet eens zo heel luid afgesteld, maar dat komt de muziek ten goede want het klinkt als een geheel, inclusief verborgen zang. Voormalig indie-sekssymbool Rachel Goswell vindt het, met een brede lach om haar mond, allemaal prachtig en wordt veelvuldig toegeroepen. En natuurlijk komen de beste nummers voorbij, zoals een mooi aangezet 'Catch the Breeze' en een overweldigend 'When the Sun Hits'. Slowdive zorgt voor een intense gitaartrip zonder weerga bij het opvallend jonge publiek.

Alle ramptoeristen hebben zich voor het hoofdpodium verzameld voor Pete Doherty en zijn Babyshambles [foto hierboven]. Hoewel het daar eigenlijk niet over zou moeten gaan, lijkt hij voor zijn doen aardig fris. Daardoor komt het degelijke van zijn muziek steeds duidelijker naar voren. Ze doen een Ramones-cover die weinig indruk maakt, en komen voor de rest op de proppen met fragmentarische punkrocksongs. Doherty waggelt over het podium, gooit wat biertjes achterover en dat was het dan ook wel.

Pink Mountaintops gelden als uitlaatklep voor de garagerockaspiraties van bandleden uit de muziekscene van Vancouver, zoals Black Mountain of The Black Angels. Dat is live goed te zien wanneer Stephen McBean zijn constant dreinende rockmachine opzweept met even lijzige als getormenteerde zang. Contact met het publiek is er niet: McBean hangt met gebogen hoofd boven zijn gitaar, het haar voor de ogen. Is niet eens zo heel erg, want de met fuzz geoliede klanken zijn zeer geschikt als soundtrack bij een roadmovie door Amerika.

Adam Granduciel, zanger en gitarist van The War on Drugs [foto hierboven] is onder de indruk van de grote opkomst bij het hoofdpodium. Dat komt natuurlijk door alle hosannaverhalen over laatste plaat Lost in the Dream. Natuurlijk is dat een goed album, maar op een gegeven moment weet je het wel. Zo is het ook met dit optreden. Granduciel doet zonder poeha zijn ding, gewoon in een spijkerjekkie. Het levert prachtige momenten op, maar net dat beetje extra ontbreekt. Misschien moet Granduciel eens alle remmen losgooien en lekker gaan improviseren op het podium. Dan is echte magie wellicht binnen handbereik.

Uit Schotland komt Chvrches [foto hierboven], dat met een mooi verzorgde lichtshow indruk maakt. De zangeres heeft er eveneens zin in en zet het publiek aan tot klappen. Maar in muzikaal opzicht gaat de Sesamstraatsynthwave van de sympathieke band het ene oor in en het andere weer uit. Er is geen enkel spannend moment te bekennen of zelfs niet een poging daartoe. Eenvormigheid ligt daardoor op de loer en het trucje is dan ook al snel duidelijk. Een steriel geluid en geknepen zang laten het concert nog verder doodslaan. Misschien dat ze na een in alle opzichten rampzalige tournee toch nog met een interessante plaat komen. Het is ze gegund.

Franz Ferdinand [foto hierboven], wie kent de band niet ondertussen? Op elk festival paraat om voor een feestje te zorgen. En het talrijke publiek krijgt wat het wil: een feestje dus. Alex Kapranos laat de mensen uit zijn hand eten door ze aan te sporen tot meezingen en -klappen. Het lijkt allemaal zo simpel, maar er ontstaat wel iets tussen de immer sympathieke Schotse stripfiguren en hun uitzinnige fans. Het is mooi weer, het meertje kabbelt en iedereen gaat uit zijn dak. Het is een festival, dus is de set afgestemd op de beste songs. En dan kom je uiteraard bij de debuutplaat uit. Maar wanneer je werkelijk iedereen aan het dansen krijgt tijdens afsluiters 'Jaqueline' en vooral 'This Fire', dan ben je een uitstekende band.

De jonge Duitsers van Roosevelt maakten een paar jaar geleden op Eurosonic al indruk met hun dansbare chillwave. Nu staan ze op het podium vlakbij het strand en blijken ze tegen elven de juiste band op de juiste plek te zijn. Funkgitaren, laid-back synthtonen en licht melancholieke zang met wat galm: het maakt dat de tent volstroomt met mensen die het op een relaxed dansen zetten op beats en echte drums. Het enthousiaste publiek zou er nog wel minstens een uurtje bij willen en Roosevelt is stiekem een hoogtepunt van de dag. Het wordt hoog tijd dat Roosevelt bij een groter publiek bekend wordt.

http://www.kindamuzik.net/live/best-kept-secret/best-kept-secret-2014-de-zaterdag/25115/
Meer Best Kept Secret op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/best-kept-secret