• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Best Kept Secret 2014: De vrijdag

Kekke lichtjes, beukende fans en Underworldje spelen.
20 juni 2014, De Beekse Bergen, Hilvarenbeek

Tekst: André Rozendaal

Beeld: Michella Kuijkhoven

Publicatiedatum: 23 juni 2014

Voor de tweede keer is vakantiepark Beekse Bergen omgetoverd tot een festivalterrein. De idyllische locatie, tussen bos en water, is drie dagen lang een muzikale vrijstaat waar je tegen bomen mag plassen, naakt mag zwemmen maar vooral van het goede muziekprogramma kunt genieten. KindaMuzik doet verslag van dag één.

Wanneer je als elfjesband uit IJsland komt, is de kans groot dat je Björk tot je grootste invloeden rekent. Samaris [bovenste foto] heet het drietal dat op het podium aan het strand mag openen. De stem van de zangeres lijkt precies op die van Björk en de relaxte elektronische muziek lijkt er eveneens als twee druppels water op. De klanken beginnen gaandeweg het optreden een beetje saai te worden en de statische presentatie maakt het er niet boeiender op. Een klarinet geeft het geluid nog iets eigens, maar het is te weinig om de aandacht vast te houden.

Dan doet Jezzy Lanza het beter. Ze staat weliswaar in haar eentje achter een met kekke lichtjes versierd keyboard en een laptop, maar krijgt het publiek in beweging. De Canadese tovert stroperige en pruttelende beats tevoorschijn die onrustig tussen onder andere house en hiphop laveren. Getooid met een streetwise petje springt en danst ze rond haar apparatuur. Lanza brengt het onwennig dansende rockpubliek in vervoering met zwoele, aan r&b ontleende zang aangevuld met soms hijgende en steunende uithalen. Jezzy Lanza gooit allerlei dansbare stijlen door elkaar, zingt uitstekend en er ontstaat een opwindend geheel. Het gevolg is een vroeg hoogtepunt van het festival.

Circa Waves [foto rechts] komt uit Engeland en heeft wat veel Britse bands live kenmerkt: het geluid staat veel te hard afgesteld zodat elke nuance vervliegt. Niet dat die nuance per se noodzakelijk is, want als je muziek lijkt op Arctic Monkeys en The Strokes hoef je geen speld te kunnen horen vallen. Toch is het jammer dat op het eerste gehoor simpele, repetitieve postpunkgitaarlijnen verzuipen in de geluidsbrij. Het maakt het jonge viertal weinig uit, want de heren zorgen met hun uptemposongs niet voor een grensverleggende, maar wel voor een fijne muzikale energiestoot.

Natuurlijk verdient Daryll-Ann een plaats op het grootste podium van het festival, het enige in de open lucht. Het oeuvre van een van de beste Nederlandse gitaarbands ooit is heruitgebracht en mag door velen ook live gehoord worden. Maar Daryll-Ann is een band die het juist wel van nuance en subtiliteit moet hebben. Het geluid vervliegt al snel en komt niet verder dan de eerste rijen liefhebbers en dat is jammer voor degenen die verder weg staan en de band wellicht niet kennen. Het deert de goedgeluimde Jelle Paulusma en zijn gevolg niet, want ze stralen spelvreugde en bevlogenheid uit. Het is het zoveelste goede optreden op rij sinds de heroprichting, dat op een kleiner podium aan zeggingskracht had gewonnen.

Maike Voss Romme maakte als Broken Twin [foto links] met May een diepmelancholieke plaat vol minimalistische piano-, viool-, gitaar- en elektronicatonen aangevuld met louterende zang. In een goedgevulde tent brengt de jonge Deense haar fragiele klanken meestal met gesloten ogen, zodat contact met het publiek vrijwel uitblijft. Hoewel de muziek op zich voldoende is om volledig in op te gaan, is de podiumpresentatie allerminst statisch omdat drie van de vier bandleden voortdurend van instrument wisselen. Broken Twin maakt diepe indruk, maar past eigenlijk beter in een theater waar het publiek zijn mond houdt dan in een tent met driftig kletsende mensen.

The Walkmen hebben voorlopig een pauze ingelast en dus is er voor de bandleden tijd en ruimte om zich op soloprojecten te richten. Bassist en organist Peter Matthew Bauer [foto rechts] maakt met zijn band doorleefde klanken waarin hij citeert uit wave, latin, americana en rock. De songs zitten uitstekend in elkaar en de prima muzikanten variëren enorm. De gepassioneerde, gedragen zang van Bauer is de kers op de muzikale taart, maar zwaar op de hand wordt het nooit. Met dit dampende en dansbare optreden bewijst Bauer dat dit wel eens meer zou kunnen worden dan alleen een zijproject.

Net als Daryll-Ann eerder heeft ook Midlake moeite om overeind te blijven op het hoofdpodium. Zeker wanneer de nadruk komt te liggen op de toch meer psychedelische folkrock van laatste plaat Antiphon. Maar als het kwartje valt en het geluid goed is afgesteld, is het genieten geblazen met de baardige band uit Texas. De samenzang is fraai en de synthesizer dicht geen gaten maar eist een hoofdrol op. Midlake klinkt hecht en bij vlagen overrompelend. Hoogtepunt is een laid-back maar vernuftig opgebouwd 'Young Bride', waarin ze zelfs even lijken te jammen. Midlake wint wellicht nieuwe zieltjes op Best Kept Secret.

Het podium aan het strand leent zich uitstekend voor de mysterieuze tonen van Eaux uit Londen. Pulserende, diepe beats in de lijn van Orbital leggen de basis voor tegen shoegaze aanschurkende gitaarlijnen en ijle synthtonen. De soms klassieke en soms op Kate Bush lijkende vocalen van de charismatische zangeres Sian Ahern zijn uitstekend en erg beeldend. De kracht van Eaux zit hem in de opbouw van de set: langzaam neemt de repetitieve muziek vol suspense bezit van je. Het publiek komt steeds meer los en zet het op een dansen.

Waar je ook bij James Blake [foto hierboven] zou verwachten dat hij lichtelijk verzuipt op het grote podium, is hier al vanaf het begin weinig van te merken. Het publiek is massaal komen opdagen voor de contrastrijke muziek van het Britse wonderkind. Met een extra drummer en gitarist voorkomt hij dat zijn vermenging van melancholieke folk en r&b met moderne elektronische muziek te breekbaar blijft. Door te laveren tussen dansbaar en ingetogen windt hij de enthousiaste toeschouwers op indrukwekkende wijze om zijn vingers. Soms zit hij met gesloten ogen achter zijn toetsen, om vlak daarna loos te gaan in bombastische beats. Het tekent de ongrijpbare klasse van James Blake.

Interpol [foto hieronder] werd na het tegenvallende laatste album en dito optredens min of meer bij het grofvuil gezet. Hoe onterecht dit is, blijkt uit de afgeladen tent vol enthousiast publiek dat de band in de armen sluit. De band voelt dit zelf ook aan, de lichtshow is prachtig en Interpol geeft een bloedmooi optreden. De zang van Paul Banks en de gitaren komen in het begin wat dunnetjes over en dan blijkt hoeveel Interpol op The Smiths lijkt, maar in een aardedonker 'Not Even Jail' gaan alle remmen los. Hamerdrums en intense zang maken de song tot het hoogtepunt van de set. Werk van de nieuwe plaat is afwisselend dromerig en fel, zodat we kunnen stellen: schrijf Interpol niet af.

En dan Pixies. Ze doen hun zoveelste reünietoertje langs de Europese festivals. Maar je hoort de driftig pogoënde, grijzende veertigers niet klagen. De set lijkt voor hen gemaakt, want in ruim vijfenzeventig minuten komen veel snelle en harde nummers voorbij, zoals 'Crackity Jones', 'Vamos' en 'Rock Music'. De ietwat schetsmatige songs van nieuwe plaat Indie Cindy worden minder warm onthaald. Niettemin lijkt het wel 1989, maar dan alleen in de hoofden van de wild beukende fans want het uithoudingsvermogen is bij velen een stuk minder geworden. Frank Black doet stoïcijns en - zo lijkt het - licht chagrijnig zijn ding, en het valt op hoe eenvoudig maar vaak briljant de gitaarlijnen zijn. Toch ontdooit het viertal uit Boston op het laatst en het neemt met een diepe buiging en een ferme lach afscheid van de hondstrouwe fans.

Na twaalven is het tijd voor de intelligente elektronica van Caribou. Met bombastische beats en toegankelijke synthklanken wil het kwartet het publiek voor zich winnen. Hierdoor lijkt Caribou een beetje op twee gedachten te hinken en komt het optreden niet helemaal uit de verf. Het is nogal fragmentarisch wat de band laat horen en ondanks een indrukwekkende lichtshow komt Caribou niet verder dan een halfgeslaagde poging tot Underworldje spelen. Het gebrek aan opbouw speelt de groep parten: voor je het weet is het nummer alweer voorbij, zonder climax. Caribou kan beter dan dit.

http://www.kindamuzik.net/live/best-kept-secret/best-kept-secret-2014-de-vrijdag/25111/
Meer Best Kept Secret op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/best-kept-secret