• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

10 Days Off 2004 - Dag 08 :: De Vooruit

Het was Sonar Kollektiv Label Night, wat een avond vol avontuurlijke muziek uit voornamelijk Duitsland garandeerde, met als extra kersen op de taart de broken beat-goden uit West-Londen van BITA en house-legende Danny Krivit.
24 juli 2004, De Vooruit, Gent (B)

Tekst: Vincent Romain, Omar Munoz-Cremers en Koen Mariën

Beeld: Andreas Delmelle

Publicatiedatum: 25 juli 2004

White Room
Daniel W. Best mocht beginnen in de White Room. De baas van Best Seven, een sublabel van Sonar Kollektiv, draaide een eclectische set met warme vibes, maar het geheel klonk in het café van Vooruit allemaal wat te vrijblijvend.

Dan was het de beurt aan het optreden van de Berlijnse band Micatone. Hun debuutplaat Nine Songs sloeg in 2001 in als een bom, met de unieke mengeling van drum&bass, house en jazz. Het optreden begon met stomende drum&bass, gebracht met akoestische instrumenten. Daarna passeerde het ene ijzersterk nummer na het andere, zoals 'Run', dat live in een zwoele, jazzy sfeer baadde. Naast nummers van het debuut, zoals het mooie 'Part of Me' volgde vooral materiaal van opvolger Is You Is, met als een van de hoogtepunten het vrolijke 'Plastic Bags & Magazines'. Ook het soulvolle 'Playmobile Soldier' en 'Step into the Gallery', de single waar het allemaal mee begon, werden in stijlvolle en swingende versies gebracht.

De volgende act was Bugz In The Attic, een van de allergrootste namen in de wereld van broken beat. Het Londense collectief werkt op dezelfde manier als Jazzanova en herbergt een groep dj's en producers. Als Bugz op de affiche staat, weet je nog niet wie er achter de decks zal staan. Bugz draaiden mooie broken beat met heel veel vrouwenstemmen, al waren er zelden momenten waarop je uit de bol kon gaan. Het was vooral MC MG die de show stal. Zijn rhymes waren altijd functioneel, nooit stond hij te roepen, altijd weerklonken wijze woorden. "It's all about the sweating", klonk het, en gelijk heeft hij.

Dat de White Room de plaats is waar de muzikale grenzen verlegd worden, werd zaterdag opnieuw bewezen door Forss (links). Op zijn plaat Soulhack verhakkelde hij beats, ritmes en geluiden dat het een lieve lust is. Live deed hij er nog een schepje bovenop. Eric Walhforss had een maatje meegenomen, want vier handen kunnen meer dan twee. Met z'n tweetjes maakten ze muziek zoals je nog nooit muziek hebt gehoord: tegendraadse broken beat, in stukken gehakte techno en af en toe een rustig moment. Dansbaar was het niet altijd, vernieuwend des te meer.

BallRoom
Double-U mocht de dans openen in de BallRoom. De Fransman zorgde voor een eclectische set, met niets dan nagelnieuwe platen. Upfront electronic music van de bovenste plank, met schitterende platen als 'Grasping Claw' van Headset of de nieuwe Metro Area-single 'Nerves'. Er stond vijf man en een paardenkop in de BallRoom, maar die genoten er allemaal met volle teugen van.

Dimlite is een van de opkomende talenten op Sonar Kollektiv. In de BallRoom zorgde hij als een van de weinigen deze editie voor wat hiphop-vibes. Niet de stoere versie, maar zonnige en vrolijke hiphop. Om de talrijk dansende dames te plezieren draaide Dimlite zelfs een streepje Jamiroquai. Leuk allemaal, maar allesbehalve spannend.

Spanning zou er wel zijn tijdens de set van de headliner in de BallRoom, Danny Krivit. Als house-icoon was hij een beetje de vreemde eend in de bijt op de Sonar Kollektiv-avond, maar het was een geslaagde zet van de organisatie om de BallRoom toch afgeladen vol en op kooktemperatuur te krijgen op een avond met voor de rest alleen jong talent. Krivit is na François K de tweede resident van de befaamde New Yorkse club Body & Soul die deze editie achter de draaitafels stond. Krivit heeft in zijn lange carrière als weinig anderen een eigen stijl ontwikkeld. Gedurende drie uur draaide hij funky house, terwijl hij als een gek aan de knoppen zat te draaien. Krivit is een dj die zelfs een slechte plaat goed kan doen klinken in de mix, en dat is weinigen gegeven. Alleen jammer dat hij ook geregeld flauwe en langdradige platen draaide. (KM)

Main Room
De grote zaal werd opgewarmd door Slope, aanwezig in de gedaante van DJ Honesty. Hij had al snel begrepen dat de beat daar heerst en draaide dan ook bijna heel de tijd vette tribale housestampers. Maar hij schroomde evenmin om er af en toe een broken beat-monster tegenaan te gooien. Zo kwamen onder anderen ook Seiji's remix van Fertile Grounds 'The Moment' en Just One's 'Love 2 Love' ons oor binnewaaien. Voor de rest, en dat zou haast heel de avond het geval zijn in de grote zaal, waren het vooral vocale en diepe houseschijven die voorbij kwamen drijven. Het resultaat was een volle zaal die netjes opgewarmd was voor Jazzanova.

Jazzanova verscheen in de persoon van Jürgen von Knoblauch (rechts). Normaal gezien zou die met vette hiphop of jazz begonnen zijn. Maar Jürgen, die kwam, die zag en... paste zich aan. Hij begon dus ook maar meteen met vette beats maar was er -gelukkig maar- toch niet helemaal toe te bewegen om zijn eigen stijl zomaar op te geven voor het beat-dorstige publiek van de Main Room. Dus kregen we wel house met lekkere acid-geluiden, maar wel die van de ontzettend diepe variëteit. Spijtig genoeg moest hij net toen het publiek een beetje aan zijn stijl begon te wennen, de teugels even overgeven aan de wonderschone Clara Hill (linksonder). Hill was perfect bij stem maar het principe om haar over instrumentale dubplates te laten zingen, laat toch een beetje te wensen over. Met haar fenomenale présence verdient ze toch beter dan in de naar feest verlangende zaal haar zachte en ingetogen in soul en R&B gedrenkte liedjes te moeten prijsgeven. De zaal liep dan ook een beetje leger tijdens haar optreden, hetgeen haar vocale performance geen recht deed. Hadden ze haar boven in de White Room gezet, eeuwige roem ware haar deel geweest. Nu brak ze een beetje de sfeer.

Niet getreurd echter, want daarna kwam Jürgen pas echt op dreef. Met Jazzanova's 'Let Your Heart Be Free' en Alex Attias' puike tribale remix van Global Soul liep het er gezellig terug vol. Laten zouden ook nog de kapotte muziek van Double U's 'Secret Love' en de Âme-remix van Jazzanova's 'Glow and Glare' de zaal grondig dooreenschudden. Het hoogtepunt van de avond (en voor ons van de 10 Days) was in de maak toen hij achtereenvolgens Carl Craigs remix van 'Directions' van Busted Trees, Titonton's violensymfonie 'Levels of Scandal', Ty's 'Oh You Want More', een ons onbekende maar fenomenale Braziliaanse bossaschijf die steeds sneller en sneller ging tot op het moment dat zelf onze ledematen het niet meer uithielden en dan ook nog eens die abnormale Trüby-remix van Rosalia's 'Fica Mal com Deus' aan elkaar mixte zonder enig foutje. 's Mans technische kwaliteiten zouden trouwens gedurende drie volle uren van het hoogste niveau blijken.

En de zaal? Voor het grootste deel stond en keek die ernaar. Alsof er een ramp gebeurd was stonden al de 4/4-gezichtjes wat beteuterd te staren en te wachten op die massieve bas die nu eindelijk toch eens moest gaan invallen. Waarom toch zo bang van een beetje variatie en genre-hopping, mensen? Terwijl er toch niks mis is met muziek waar heel je lijf van gaat bewegen, in plaats van, zoals meestal, enkel je kniegewricht. Het was dan ook niet verwonderlijk dat het vooral de meisjes en de vrouwen waren die niet bang waren om nu voor één keer eens niet alleen op-en-neer te springen. De meningen zullen wel verdeeld zijn, maar wij vonden Jürgen von Knoblauch het beste wat de 10 Days 2004 is overkomen. Eindelijk eens iemand die niet terugschrikt om zijn eigen vertolking van de dj-set te geven in plaats van heel de avond stamper na beuker na stomper te draaien. Maar zelfs het anders zo hippe Gent, Party Capital of the State of Belgium, was er blijkbaar nog niet klaar voor. Grote, grote klasse! (VR)

Een deel van het publiek in Vooruit was niet gekomen voor Jazzanova, maar voor de house van Danny Krivit en Nick Holder. Die laatste was wel in de Vooruit maar draaide niet omdat zijn platen waren zoekgeraakt op de luchthaven. Wie er wel draaide, is een klein mysterie. In elk geval weerklonk er gedurende twee uur mooie deephouse.

Afsluiter Dixon zorgde wel voor een hoogtepunt. Hij mixt naadloos leuke dansplaten aan elkaar. Het enige wat bij Dixon telt, is het volk aan het dansen krijgen. Even de bassen uit de mix halen en net wanneer je het niet verwacht ploffen ze weer door de boxen. De muziek zweefde ergens tussen broken beat en house. Bij elke nieuwe plaat weerklonk een nieuw ritme. Dixon draaide misschien niet de beste platen, maar hij weet wel hoe hij een leuk feestje moet bouwen.
(KM)

» Lees het verslag van Dag 09
» Lees het verslag van Dag 07 :: De Vooruit
» Lees het verslag van Dag 07 :: ICC

http://www.kindamuzik.net/live/article.shtml?id=6768
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709