• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

10 Days Off 2004 - Dag 07 :: De Vooruit

Van lage geluidssterkten en krolse kruisingen tussen Grace en Nina, van dansen tot het ochtendgloren en voldaan naar huis wederkeren. Dag 07 van 10 Days Off was er één om ettelijke epistels over naar huis te schrijven.
23 juli 2004, De Vooruit, Gent (B)

Tekst: Vincent Romain, Omar Munoz-Cremers en Koen Mariën

Beeld: Andreas Delmelle

Publicatiedatum: 24 juli 2004

White Room
We werden weer eens met niets dan goede tunes verwelkomd. Deze keer was Ata, baas van een van de beste labels op deze planeet, Playhouse, van dienst. Zijn vlotte aaneenschakeling van Italo en electro leidde al vrij vroeg tot een bijna volle dansvloer in de White Room. Hij moest zijn eigen artiesten inleiden dus tegen de tijd dat de twee live-acts eraan begonnen was de temperatuur al flink opgelopen.

Spektrum (foto links), een van dé sensaties van het jaar, bevestigde die status op het podium. Samengesteld uit een drummer, een zanger-toetsenist, een bassist-zanger en een verrukkelijke zangeres speelde de groep de pannen van het dak. Ze spelen in feite een aan de tijden aangepaste versie van New Yorkse no wave en Europese funk-wave en ondanks de nodige elektronische input rockten ze dan ook een heel stukje weg. Maar de blikvanger is toch wel de zangeres die als een krolse kruising tussen Grace Jones en Nina Hagen de blikken stevig op het podium gericht hield. Met haar rauwe, bluesy stem bouwde ze een rauwe annex aan het vaak poppy geluid van de groep. En het was er dan ook al snel groot feest.

Na een kort dj-intermezzo van Losoul was het dan de beurt aan het mannelijke duo Captain Comatose. Zij wisten het publiek nog een tikkeltje meer op de hand te krijgen met hun grappige act en puike samenzang. '100$', 'Price Gun Baby', 'Comatose Captain' en 'Shake off Your Shame' waren goed voor tonnen applaus en zetten de talrijke aanwezigen aan tot allerlei funky dansjes. Een van beide heren was na een tijdje zelfs met de tamboerijn op stap door het publiek. Zij hielden van Gent en wij hielden van hen.

De dans werd nadien nog lekker verdergezet met Losoul en de mannen van Captain Comatose, hetgeen altesamen voor een van de betere avondjes in de White Room zorgde.
(VR)

Ballroom
De dagelijkse live-set in de Ball Room kwam vrijdag van de Zwitser Luciano. Een optreden om naar uit te kijken, want als Lucien-N-Luciano bracht hij dit jaar het fantastische Blind Behaviour uit. Daarnaast werkt hij mee aan het minimal house project Monne Automne. Wie op basis van Blind Behaviour dubby clickhouse of electrodub verwachtte, kwam bedrogen uit. Luciano kwam uitsluitend nieuw materiaal voorstellen, en dat bleek allemaal dansmuziek te zijn. Stevige house, techno zelfs, maar wel heel gelaagde muziek waar constant iets in te ontdekken viel. De temperatuur in de BallRoom lag op dat moment hoger dan in de Main Room. Toch bleef het niet duren. De muzikale spanning ebde langzaam weg en naar het einde toe klonk het allemaal wat te vlak om te kunnen boeien.

Naar de set van Erlend Øye werd ook reikhalzend uitgekeken. De BallRoom was helemaal gevuld toen de Noor eraan begon. Øye zorgde voor een uiterst charmante set waarbij hij geregeld stond te zingen terwijl hij de ene fijne electroplaat na de andere oplegde. Heel origineel en vooral heel gezellig. Øye was niet gekomen om de boel te doen ontploffen, maar zorgde twee uur voor een fijne sfeer en een van de meer eigenzinnige momenten van deze avond.
(KM)

Matthew Herbert (rechts) was er al voor het tweede jaar op rij en hij bouwde weer eens een feestje. Hij vergastte de propvolle zaal op tweekende en piepende en tutende Chicago house. Het publiek was zo enthousiast dat het zelfs begon te juichen toen Matthew tijdens een mix zwaar in de fout ging en netjes alles stillegde om gewoon lekker koel opnieuw te beginnen. Af en toe kwam er een klassieker voorbijgevlogen ('The Original Videoclash' van Lil Louis en 'Computer Madness' van Steve Poindexter) en verder werder werd er extensief geput uit eigen werk en dat van Green Velvet en Plastikman. Het laatste half uur was zelfs Herbert extraordinaire. Zijn remix van Louis Austens 'Hoping', 'Wordy Rappinghood', 'Abracadabra' van The Steve Miller Band, een klein kwartiertje onversneden ragga en als afsluiter 'Trick Me' van Kelis zetten de zaal net voor zessen nog op zijn kop. Een grote meneer die naast talloze producties en een baan als orkestleider blijkbaar nog tijd over heeft om de beste plaatjes te gaan uitzoeken. Lang leve Matthew Herbert!

Main Room
Opwarming werd verzorgd door Gildas en Masaya, de bazen van het Kitsuné-label. De heren deden dat met (verrassing!) electro en house van de van de oude stempel. Paul Rutherfords 'Get Real' en 'Test Tone' van Sweet Exorcist waren in ieder geval oude vrienden die we met plezier terug in onze armen sloten. Toch permitteerden ze zich naar ons aanvoelen iets teveel technische foutjes om van een echt goeie dj-set te spreken.

Nee, geef ons dan maar Sharam Jay (links). Met goeie deep house, electro, breaks en techno deed hij de zaal daveren. Hij is ook zo een van die dj's die zich geen ene moer aantrekt van wat men wel mag denken van zijn platenkeuze. Zo gooide hij 'Take Me Out' van Franz Ferdinand in de strijd en hij slaagde er zelfs in om het publiek tot twee keer toe uit de bol te doen gaan op (hou U vast) No Doubt. Een prachtig moment was ook toen hij de nieuwe remix van The Prodigy's 'Outta Space' stillegde om het publiek Max Romeo's jarenoude refrein te laten zingen. Een hartverwarmende dj. Nadeel was wel dat het volume in de grote zaal tijdens de eerste twee dj-sets op een angstwekkend laag niveau bleef hangen.

En dat was zo een beetje de doodsteek voor de dj-set waar wij vanavond feitelijk het meest naar hadden uitgekeken. Ewan Pearson deed het net als vorig jaar uitstekend met goeie electro-techno-house met poppy inslag een veel vocalen. Maar toen na een half uur in zijn set het volume nog steeds zo belachelijk laag bleef, zijn wij toch even op zoek gegaan naar iets meer knallende bassen en priemende hi-hats. Iets waarvoor Herbert (zie boven) perfect geschikt bleek. Spijtig voor Pearson maar in de grote zaal moet het bonken en stampen, anders is er geen reet aan.

Met het volume bleek het pas terug in orde toen we opnieuw beneden kwamen om zes uur des morgens voor de set van Anu Pillai van Freefrom Five. De enorme kerel die hij is had zeer stevige plaatjes bij zich die het midden hielden tussen knoertende disco en decadente rock, helemaal in de stijl van Freeform Five met andere woorden. Het publiek kwam al snel van de andere nu gesloten zalen binnengestroomd en er werd, terwijl de eerste zonnestralen uit de achterdeur naar binnenslopen, nog een vet feest gebouwd op 's mans voortreffelijke platenkeuze. Wij hielden het voor bekeken om zeven uur nadat we nog even de ziel uit ons lijf hadden gedanst op Freeform Five's kopstoot van een nummer 'Eeeeaaooww'. Moe maar voldaan naar huis gaan heet dat.
(VR)

» Lees het verslag van Dag 08 :: De Vooruit
» Lees het verslag van Dag 07 :: ICC
» Lees het verslag van Dag 06 :: De Vooruit
» Lees het verslag van Dag 06 :: ICC

http://www.kindamuzik.net/live/article.shtml?id=6766
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709