http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

10 Days Off 2004 - Dag 01 :: De Vooruit

Hoe onze held gedurende uren constant op drie plaatsen tegelijk was en moest noteren dat alles grenzen heeft, zelfs een bewonderenswaardige instelling als eclecticisme.
17 juli 2004, De Vooruit, Gent (B)

Tekst: Vincent Romain

Publicatiedatum: 18 juli 2004

White Room
Na de explosie van gisteren was het hoe dan ook moeilijk om de sfeer van vrijdag te evenaren. In de White Room lag dat zelfs heel moeilijk. In die mate zelfs dat er heel de avond geen levende ziel te bespeuren viel. Nu ja, verwonderlijk was dat niet. Tom Derie bestond het namelijk om ons welkom te heten met Seals 'Crazy'. En als er nu één nummer is dat op 10 Days niet thuishoort dan is het dat wel. Alsof hij zich wou revancheren gooide hij er 'Killing' van The Rapture achter, maar er was hoe dan ook niemand die er op zou dansen. Later zou hij nog disco, Moloko en flauwe jaren '70 AOR durven draaien. Maar feitelijk had de man het al van het eerste nummer verkorven.

De volgende die de massa op de been moesten brengen waren Whitey. De band bracht stuwende rock-'n-roll. Ze waren met twee gitaristen, een drummer en een doosje. Een van de gitaristen was zo rock-'n-roll was dat hij de microfoonstandaard het podium afschopte. Durven zeg! De zanger, aangezien er nog steeds niet meer dan vijftig man in de zaal was, stond te mompelen op de dansvloer in kapotte jeans en duizendjarige Allstars, maar Whitey bracht toch het eerste vonkje van de avond. Vonkje, want na een kleine twintig minuten was het reeds voorbij. Komt ervan als je geboekt wordt met zes nummers op het repertoire. Niettemin niet slecht.

Over de rest van de avond in de White Room kan ik U niets vertellen, aangezien Rub N Tug het aandurfde om zijn set te beginnen met Queens 'Another One Bites The Dust'. Wanneer we er later voorbijkwamen waren nog steeds de spreekwoordelijke man en paardekop datgene dat voor een opkomst moest doorgaan.

Ballroom
Na een kundige opwarming van het balhuis middels een mix van funk, disco, house en electro van Koenie was het de beurt aan All Good Funk Alliance. "All good" was het nu ook weer niet maar het Amerikaanse duo vermocht het toch om de zaal netjes te laten vollopen met een leuke mix van house, breaks en funky werk. Ze hadden er in ieder geval zin in en kregen het publiek volledig mee. Toen ze Dimitri De Paris' versie van 'Talking All That Jazz' erop gooiden stond de keet in ieder geval in de fik.

Maar ook dat was maar opwarming voor de meer dan uitstekende set van Pete Herbert. Als lid van Cuica mag hij dan wel broken beats maken, hier was het 4/4 wat de klok sloeg. De man draaide werkelijk geen enkele slechte plaat en met zijn pompende mix van electro (waaronder een instrumentale mix van Whitey's 'Leave Them All Behind'), met gitaren aangelengde house en technoïde tonen pakte hij de zaal volledig in. Hij stond ook heel de tijd breed te grijnzen achter zijn draaitafels. En dat was nu eens volkomen terecht. Hij mixte de plaatjes lekker aan elkaar om climax op climax te laten volgen en eigenlijk deed hij ons terugdenken aan Ewan Pearsons schitterende set van vorig jaar in dezelfde zaal. Weinig platen waren echt opvallend maar ze waren over het algemeen van een hoog niveau en dat kenmerkt de echt goede DJ. En dat is Pete Herbert absoluut.

Main Room
Doordat het ICC deze avond wel stampvol zat, was er iets meer ademruimte en dansplek in de grote zaal van de Vooruit. Opwarming werd voorzien door Filliz, die na vorig jaar iets goed te maken had. Hetgeen hij dan ook deed met jaren '80-klanken allerhande. Stevige house en rockende techno stonden op het menu maar vreemd genoeg wou het op dat moment de heupen nog niet echt losgooien. Hij verdient hoe dan ook ons respect omdat hij 'Take Me Out' van Franz Ferdinand op de Vooruit durfde los te laten.

Tijd dan voor Mylo, die zijn maatjes had meegebracht, te weten een bassist en een keyboardspeler. Zelf deed hij ook toetsen en af en toe omgordde hij ook de gitaar. Het publiek lustte er in ieder geval pap van. Zijn muziek is lichtjes geïnspireerd op Daft Punk en klinkt hoe dan ook heel poppy, soms zelfs op het Ibiza-achtige af. Luchtige muziek dus die de zaal niettemin in brand zette. Hij speelde al zijn hitjes en toen 'Drop the Pressure' werd aangevat ging het dak er volledig af. Ook zijn cover van Capricorns 'I Need Love' was zeer te smaken. Verder had hij de ballen om een nummer te bouwen rond een sample van 'Bette Davies' Eyes'. Feestje bouwen is wat Mylo en zijn jongens deden. En wij deden gezellig mee.

DJ T was vervolgens niet echt slecht te noemen, maar zijn in deze tijden onontkoombare electro-technomix was nu ook weer niet om de pen ter hand te nemen en naar huis over te schrijven. Daarvoor weekte hij bij ons iets te weinig inspiratie los. Hij kon mixen en zijn platenkeuze was zeker niet slecht, maar in vergelijking met Kittin & The Hacker, die in feite krek hetzelfde spelen, maar met tien keer meer verve, viel hij nogal bleekjes uit.

Onze inschatting van 's mans situatie bleek volkomen terecht toen de gebroeders Schwarz, ook bekend als Tiefschwarz, hun plaatsen achter de tafels innamen. Ook zij draaiden een mix van electro, acid en techno maar deden dat met inzet van alle krachten en middelen. Ze hitsten het publiek op met volksmennende gebaren en gedragingen achter de tafels, waren technisch ongelooflijk bedreven en draaiden goeie muziek. U had die Main Room moeten zien toen Plastikman zijn onsterfelijke 'Spastik' nog eens van onder het stof werd gehaald. Monden vielen collectief open en geen paar benen dat nog stilstond. Er was op dat moment misschien wel meer plaats dan gisteren maar het werd door toedoen van de gebaarde broers wel minstens even warm. Het deed een Nederlandse heer naast mij uitbarsten in ongehoorde vreugde, wensend dat de broertjes nu ook nog even Speedy J zouden opleggen. Dat deden ze niet, maar ik moest het mijn Noorderbuur nageven: het was inderdaad het sfeertje van de vroege acid en techno dat het duo hier wist te benaderen. Daarna deden ze dat nog eens over met nog een nummer van Richie Hawtin (Fuse vs LFO's 'Loop', indertijd nog het lijflied van de Fuse). Kippenvel en hysterie alom, meneer, en daarvoor waren wij dus gekomen. Om zes uur vonden wij het weer eens welletjes geweest maar het lijdt geen twijfel dat Tiefschwarz met hun acidclimaxen, daverende beats, knoppengetover en onvermoeibaar enthousiasme de zaal nog tot in de late uurtjes wisten te boeien. Een klasse-act die twee!

» Lees het verslag van Dag 02
» Lees het verslag van Dag 00

Deel dit artikel: