http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

10 Days Off 2004 - Dag 00 :: De Vooruit

Een stormachtige opening van de jubileumeditie van 10 Days Off, waarbij de temperatuur onvermoede hoogten bereikte, zonder dat er maar één straaltje zon aan te pas kwam.
16 juli 2004, De Vooruit, Gent (B)

Tekst: Vincent Romain en Koen Mariën

Publicatiedatum: 17 juli 2004

Main Room
Dag 1 mag dan zelfs nog niet aangebroken zijn, de kolkende mensenmassa in de Main Room mocht het al gerust worst wezen. Vanaf het moment dat je daar binnen kwam was het meebewegen of platgewalst worden. Bij Savas Pascalidis viel het nog mee. Maar zelfs vroeg op de avond was hij hem met zijn Teutoonse electro-technobeats al zeer stevig van jetje aan het geven. Stevige bonkende beats, scheurende basgeluiden, die bijna het geluid van een hardrockgitaar konden evenaren, de occasionele dreigende stem afgewisseld met geluiden die in de verte ooit aan disco waren verwant geweest, met andere woorden: Front 242 voor het millennium.

Het tempo en intensiteit werden dan nog een streepje opgedreven met de intrede van Richard Bartz, baas van het snoeiharde Kurbel-label. Met zijn live-set werden alle remmen losgegooid. Op de trappen voor de dj-cabine was er toen al nauwelijks plaats meer en ook in de gangen begonnen de platgeslagen dansers al op een bankje naar enige rust te zoeken. Van 's mans set bleef ons buiten het ongelooflijk ruige technogehalte voornamelijk één ding bij: hij bouwde op, hij bouwde op, hij bouwde op, hij bouwde op, hij bleef opbouwen en…. hij bouwde op. Nee, geen genade voor wie in de handen van Richard Bartz is gevallen. Hells oude maatje is nochtans wel een pro. Hij verstaat de kunst om met de meest losgeslagen en vuige sounds het publiek naar de hoogste hoogten te stuwen: een verwrongen melodie hier, een overspannen hi-hat daar, wat snerpende hand-claps ginder en de nodige trancerige tussenstukken om het geheel nog wat meer in de fik te steken. Stilstaan was onmogelijk en zelfs een misdaad. Na zijn optreden was de temperatuur dan ook tot helse hoogten gestegen.

Tijd dus voor het duo Miss Kittin & The Hacker, die in de Main Room met hun dj-set voor zomaar eventjes vier uur de vrije hand kregen. En dat deden ze dan ook met verve. Techno en electro en alles wat daartussen zat stond op het menu. Het tempo daalde vanzelfsprekend niet en soms leek het wel of Nitzer Ebb terug uit de doden was opgestaan. Boze muziek met electroclash-boventonen zweepte de menigte nog maar eens verder op. Zweet droop van alle lijven en gezichten, niet het minst van het lijf van de uiterst enthousiast in het rond dansende Miss Kittin zelf (zij had namelijk gevraagd om hier te mogen komen draaien), en tussen de vier muren was het absoluut bakken geblazen. 'Pills Pills Pills' schalde het uit de luidsprekers, Kraftwerk en Jeff Mills werden kundig aan elkaar voorgesteld en daarmee waren de 10 Days Off weer eens goed en wel ingezet. Later toen we het pand verlieten en langs achter voorbij de Main Room passeerden, was het feestje daar nog in volle gang. We waren nog net op tijd om de zaal nog maar te horen ontploffen met de invallende bas van Alden Tyrells 'Love Explosion'. Feesten of sterven daar in de Main Room.
(VR)

Ball Room
In de Ballroom ging het er aanvankelijk toch iets gemoedelijker aan toe. Het zou er heel de avond al Clone zijn wat de klok sloeg. Labelbaas Serge vatte aan met Italo disco en funky electro waarbij geluiden uit de jaren tachtig niet werden geschuwd.

Het werd enkel maar beter met het optreden van Putsch '79. Zij kozen ook al resoluut voor de funk. Lome beats, jaren '70-orgeltjes, diepe Detroit-waves en onpeilbare schoonheid waren de ingrediënten waarmee zij de Ball Room langzaam maar zeker lieten vollopen. Het Finse duo was ongelooflijk op dreef en er kon toen nog rustig gedanst worden. Hun ritmes waren sexy, het geluid perfect en ze bewezen nog maar eens dat die Noorderlingen tegenwoordig nog nauwelijks van enige koelheid verdacht kunnen worden. Prachtig optreden!

Waarna het de beurt was aan Dexter die met zijn laptop zijn eigen plaatjes mixte met samples en beats allerhande. Ook hier waren de jaren '80 weer omnipresent. Zijn eigen 'Z.W.A.N.' werd live met een nieuwe remix bedacht en zelfs een instrumentale mix van The Human League's 'Don't You Want Me' kwam voorbijrijden. Vrolijke eighties funk- en discorefreintjes kwamen dat gezelschap dan ook nog eens vervoegen. Toch ook weer klasse, hoor.

Maar het zou alleen maar beter worden. Serge nam dan weer over en stortte ons in een orgie van acid en vroege house. Bam Bam's 'Where's Your Child', 'Kevin Saundersons 'The Groove That Won't Stop', Moroder's 'The Chase' en zelfs Farley's 'Love Can't Turn Around' werden de dansvloer opgegooid en aan het einde van zijn tweede set waren we helemaal klaar voor wat het hoogtepunt van die avond zou gaan worden: de set van Alden Tyrell.

Geconcentreerd aan knopjes draaiend en de meest intense electro die wij in een tijdje hadden gehoord barend zette de man uit Rotterdam ook de Ball Room in lichterlaaie. Mensen die de helse temperaturen van de Main Room niet meer aankonden vervoegden het feestje en aldra stond ook deze zaal volledig op zijn kop. Met klasbbakken als 'Love Explosion', 'Obsession' en 'Phaze Me' hoeft dat natuurlijk ook nauwelijks te verbazen. Industriële beats, discogeluiden, Italo-synthriffjes en waarlijk machtige drumsounds brachten ons en het publiek helemaal tot het kookpunt. Deze man is een hele grote en hij moest dan ook een spectaculair applaus in ontvangst nemen. Waarna Serge nog maar eens opnieuw achter de draaitafels postvatte en met Adults 'Hand to Phone' de zaak al onmiddellijk opnieuw aanzwengelde. Voor ons was het nu wel eventjes goed geweest want er zitten nog tien dagen aan te komen. Ze zullen alvast moeite moeten doen de komende dagen om de kwaliteit die in de Ballroom ten toon werd gespreid te evenaren.
(VR)

Mine White Room
Het Duitse label Shitkatapult van T.Raumschmiere palmde vrijdag de White Room in. Naast drie live-optredens stonden ook twee dj-sets op het programma. D. Meteo opende in elk geval in stijl, met warme click-house en aangenaam rustige beats, ideaal om te acclimatiseren.

Daarna was het de beurt aan Telefon Tel Aviv. Dit Amerikaanse duo bracht eerder dit jaar het opgemerkte Map of What Is Effortless uit, een elektronische plaat die verrassend poppy klonk. Live wist het duo echter niet te overtuigen. Veel mooie en warme klanken, dat wel, maar spannend werd het nooit. Telefon Tel Aviv bracht een mooi rustpunt, maar bij het startschot van 10 Days Off zat bijna niemand daarop te wachten.

Dan wist Apparat, die als eerste van de Shitkatapult-posse aan de slag mocht, wel te overtuigen. Sascha Ring is een jonge kerel die vorig jaar opviel met het fantastische Duplex, een plaat vol spannende experimentele electronica. Live klonk Apparat een stuk steviger dan op plaat. Knetterende beats, veel distortion en lekker hoekige muziek. De muziek klonk redelijk zwaar, maar Sascha Ring speelde met zoveel dynamiek dat het nooit verveelde. Apparat kreeg moeiteloos een deel van de intussen overvolle White Room mee.

Het andere deel was alleen gekomen om T.Raumschmiere te horen. De labelbaas met het vunzige petje draaide een knetterharde set, waarbij het vooral om adrenaline draaide. Soms ook heel moeilijke muziek, waarbij slechts weinigen erin slaagden een danspasje te plaatsen. Maar eigenlijk deed het er allemaal niet toe. De mensen waren gekomen om 'Monster Truck Driver' te horen, en hun wil geschiedde.
(KM)

» Lees het verslag van Dag 00

Deel dit artikel: