• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Les Nuits botanique 2004: Dag 2

Wisselvallige vertoning in de Museum-zaal, smerige en zompige blues in de Orangerie.
08 mei 2004, Botanique, Brussel (B)

Tekst: Menno Claes, Steven Van Duyse en Frederik Van Rumst

Publicatiedatum: 09 mei 2003

MUSEUM :: Mego Label Night
Het hoeft al lang niet meer gezegd, Mego heeft een paar goeie dingen onder z'n vleugels. Het Oostenrijkse label staat bekend om zijn continue vernieuwingen in en omtrent elektronische frivoliteiten. Mego zou elke affiche vol moeten krijgen met gerenommeerde namen. Blijkbaar deden ze dat deze avond niet.

Al van bij het binnenkomen wist je dat er iets niet snor zat. Publiek was er nauwelijks te bespeuren, een ontzettend flauwe opkomst. Aan de uiteindelijke line-up werd blijkbaar nog gesleuteld, er vielen enkele namen af, waaronder Pita. Opener werd dan maar Sluta Leta. Deze drie vriendelijke Zweden deden zeer zeker hun best. Ze vermengden hun melodieën, die soms verdacht veel van Christina Aguilera's werk hadden, met teksten van Chicks On Speed. Ze coverden Sonic Youth en maakten er een op Depeche Mode gelijkend nummer van. Toch, het leukste moment van het optreden was toen ik neerzat en mijn hoofd op mijn handen liet steunen. Als bij toeval ontdekten mijn vingers dat mijn slagader gelijkliep met de beat.

De eerste groep was al snel vergeten. Tijd voor Kevin Drumm. Ik had zijn laatste album al enkele malen gehoord, nooit was ik onder de indruk. Die statische ruis op een schijfje verdween telkenmale terug de kast in, zonder er snel terug uit te komen. Maar nu, in een zaal uitgerust met stevige boxen kwam deze muziek pas tot zijn recht. De gehele set, die uit één uitgetrokken nummer bestond, was als een onneembare burcht waarvan de torens hoog tot in de donderwolken prijkten. Als vloedgolven boorde het kabaal over ons heen. Dat alles geproduceerd door één iemand op zijn laptop, indrukwekkend.

Noriko Tujiko zou tussen al die namen het meest in het oog moeten springen. Op het podium deed ze dat echter niet. Haar fragiele stem en Japanse woorden klonken wel intrigerend, haar muziek deed dat niet. Deels kwam dat waarschijnlijk omdat elk nummer door één enkele muisklik werd aangesproken. Reken er dan nog eens bij dat elk lied quasi hetzelfde klonk en je komt op een te vergeten optreden uit.

De zaal afsluiten werd voor een DJ behouden, de mensen wegjagen gebeurde echter al iets vroeger. Daar hadden ze blijkbaar Fritz Ostermayer voor ingehuurd. Deze bracht Duitse schlagers met iets wat op elektronische muziek geleek eronder. Zijn eerste nummer was een ode aan een schrijfster en haar kippen. Toen hij na zijn pathetisch gezang daadwerkelijk nog eens een paar kippengeluiden liet horen hadden we het wel zo een beetje gezien. Om me er toch maar van te vergewissen dat ik de juiste keuze had gemaakt ben ik na een tijdje nog even teruggekeerd. De polonaise werd net niet ingezet, nonkel Gerard had zijn stropdas nog niet rondom zijn hoofd gebonden en tante Irene was nog niet van haar stoel gevallen.
(fvr)

ORANGERIE :: Myslovitz, Roland Van Campenhout en North Mississippi Allstars
Rare combinatie: 2 blues-artiesten, vooraf gegaan door een Pools poprockcombo. Ik kwam pas aan toen het laatste nummer van Myslovitz uitstierf, dus ik had er deze keer weinig problemen mee.

De volgende op de affiche was de Belgische bluesgod Roland Van Campenhout. De man is reeds bezig sinds begin jaren '70 maar staat nog steeds het allerbeste van zichzelf te geven op podia overal in Europa, dus ook op deze bluesnacht in de Botanique.
Na 30 jaar optredens doet Roland het nog steeds op zijn manier: enkel geruggensteund door een drummer is hij je gids op een reis door de Verenigde Staten. Een zwarte gospelkerk in Alabama, een jamsessie rond de Mississippi-delta en een eenzame avond in een blokhut in Alaska: we zagen het allemaal. De gids was ervaren en het publiek was leergierig, en dankzij prachtnummers als 'Lime in the Coconut' en 'Saint James' Infirmary' liet ook ik me gewillig meevoeren op de tocht.

Tijd voor een volledig andere kant van de blues dan. Ooit begonnen de Dickinson-broers de punkband DDT, maar toen ze bassist Chris Chew tegen het grote, zware lijf liepen was North Mississippi Allstars een feit. Met drie uitstekende albums onder de arm kwamen ze hun goede live-reputatie eer aandoen voor een goed volgelopen Orangerie, een job die ze met verve uitvoerden.
"How'd two white boys get the blues?", ik heb er geen flauw idee van. Maar zo te horen hebben RL Burnside en Jon Spencer Blues Explosion meer dan een handje gehad in de muzikale koerswijziging van de Dickinsons. Zanger Luther is overduidelijk van plan om Björn Berge de titel 'Sergeant Slide' af te nemen, en drummer Cody toonde tijdens een 5 minuten durende solo dat hij behalve de drums ook het wasbord onder de knie heeft. 'Shake'em on Down', 'Drinkin Muddy Water', de toppers volgden elkaar op zonder ook maar iets dat op een pauze leek. Het enige rustpunt in de voor de rest smerige en zompige set was 'Goin' Down South', maar niemand leek er om te geven dat het tempo lekker hoog lag.

Ondergetekende heeft sinds gisteren terug de blues, en hij is er blij om.
(svd)

GRANDES SERRES :: Roni Size feat. MC Dynamite, Tali
De Full Cycle crew bouwde een heel stevig feestje. Met Reprazent toonden ze al aan dat het perfect mogelijk is om van drum&bass een volwaardig live-genre te maken, en dat kwamen ze gisteren nog eens even in de verf zetten.

De Nieuw-Zeelandse Natalia Scott wordt al een hele tijd aangekondigd als the next big thing, maar eigenlijk is ze dat al. Wij zagen haar bij haar eerste passage in België in de Brusselse AB, een jaar of drie, vier geleden, en waren op slag verliefd. Verliefd op die stem die moeiteloos zoetgevooisde melodieën produceert, en dan weer messcherpe rhymes tevoorschijn tovert. Verliefd ook op de performer Tali: een klein schuchter meisje dat op het podium al haar duivels ontbindt en helemaal openbloeit. Het was gisteren niet anders bij de aftrap van haar Europese live-tournee. Van bij opener 'Blazin'' nam ze het almaar enthousiaster wordende publiek mee op een 40 minuten durende trip, waarbij ze voor haar songkeuzes gretig plukte uit haar debuut Lyric on My Lip. Geruggensteund door een prima live-band (met o.a. D-Product achter de sampler) deed ze de Botanique letterlijk op zijn grondvesten daveren. Met afsluiters 'Lyric on My Lip' en 'High Hopes' pakte ze het publiek helemaal in. De vraag was dan ook of Roni Size er een strikje zou rond binden. In het verleden heeft de ongekroonde koning van de drum&bass-scene het immers een paar keer laten afweten. Hij draaide een aantal keren een ronduit zwakke set, of kwam zelfs gewoon niet opdagen. Niets van dat alles gisteren. Size en de zijnen waren in uitstekende doen, en trakteerden de aanwezigen op een combinatie van d&b-klassiekers en nieuw materiaal. Noblesse oblige: Dynamite is een geroutineerde mc. Met zo iemand in de rangen is het erg moeilijk een optreden te verpesten, want hij weet perfect hoe je een publiek moet klaarstomen. Niet dat dit gisteren nodig was: de keet kookte en stampte op de tonen van o.m. 'Snapshot', 'Playtime', 'Dirty Beats' en 'Brown Paper Bag' (indrukwekkend om dat live te zien en horen spelen) en toen de laatste tonen van afsluiter 'Mermaids' wegstierven, was de drang naar meer bijzonder groot. Niet abnormaal, als je weet dat het op dat moment nog 23u30 moest worden. Het voelde ook raar aan: een d&b-feestje dat om 21 uur begint en tegen 23u30 afgelopen is. Zowel publiek als artiesten zakten dan maar af naar de afterparty in de catacomben van de Botanique. Benieuwd of iedereen goed is thuisgeraakt.
(mc)

» recensie Dag 1
» recensie Dag 3
» Ga terug naar de Les Nuits Live index

http://www.kindamuzik.net/live/article.shtml?id=5956
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709