• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Les Nuits Botanique 2004 - Dag 1

Uitstekend begin van een veelbelovende editie.
07 april 2004, Botanique, Brussel, (B)

Tekst: Dieter Craeye en Koen Mariën

Beeld: Cor Jabaaij

Publicatiedatum: 09 april 2003

Met optredens van onder meer Phoenix, Daan, Oi Va Voi en Russian Percussion werd 7 mei het naar de lente verhuisde Les Nuits Botanique op gang getrokken. Moeder Natuur had echter een baaldag - hoewel dat geenszins viel af te leiden aan de ruime opkomst - en dus werd alle hoop op een zonnestraal bij de optredende artiesten gelegd. Die troffen we aan in de Orangerie en het Museum.

MUSEUM :: Mice Parade, Russian Percussion
Het Museum is veruit de intiemste ruimte op Les Nuits Botanique. Een ideale plek dus voor de lo-fi postrock van Mice Parade. Toen Adam Pierce en zijn gevolg aan een ultrakorte set met dromerige gitaarmuziek begonnen, was ondergetekende nog wanhopig op zoek naar parkeerplek. Het is een dure les: wie naar Les Nuits gaat, vertrekt beter op tijd.
De rest van de avond in het Museum werd gevuld door Russian Percussion, het collectief rond hiphop-tsaar DJ Vadim. Voor de show in Brussel bracht Vadim naast de bevallige MC Yarah Bravo ook de boomlange MC Blu Rum 13, percussionist Bongo Pete en turntablist DJ Woody mee.
Russian Percussion kreeg drie uur om zijn ding te doen. Na een halfuurtje relaxte hiphopbeats van Vadim verscheen de rest van de band op het podium. Onmiddellijk werd overgeschakeld op vette oldskool beats. Het volgende anderhalf uur zouden de vijf een spetterende hiphopshow weggeven, met de vloeiende en vooral soulvolle raps van het MC-duo, het funky handenwerk van Bongo Pete op zijn conga's en het geschifte scratchwerk van DJ Woody, een voormalig ITF-wereldkampioen scratchen. De rol van Vadim was die van een regisseur die de ene schitterende instrumental na de andere als basis aandroeg voor het feestje op het podium. Naast producties van Vadim waren ook dubplates van gastproducers als Mr. Thing (Scratch Perverts) en Luke Vibert (Wagon Christ) te horen. Het optreden was het laatste van een lange tour en de vijf wilden er duidelijk nog een finale lap op geven. Het speelplezier droop van het podium en de vlam sloeg moeiteloos over naar de zaal. Naast het podium was het drummen geblazen in de trainspotter's corner, om een glimp op te vangen van het handenwerk van DJ Woody op de one's and two's.
Na het optreden legde Vadim meteen 'No, No, No' van Dawn Penn op, het begin van een stomend uurtje back to back met DJ Woody. Tijdens 'Witness the Fitness' van Roots Manuva leek het even of de bezetting van de muren zou trillen, maar het Museum hield stand. Russian Percussion zorgde in ieder geval voor een uitstekend begin van een veelbelovende editie van Les Nuits.
(km)

ORANGERIE :: Mellow, Alpha, Oi Va Voi
De broeierige sfeer in de fraai gedecoreerde Kruidtuin leidde ons vervolgens naar de Orangerie waar het Frans-Britse Mellow de avond mocht openen. De heren Woodcock en Begon-Lours lieten ons recent nog genieten van het uitstekende Perfect Colors en dus was dé hamvraag hoe het tweetal hun door synthesizers en moogs aangedreven elektropop zouden weten om te zetten in een acceptabel podiumgeluid. Organisch was het concert vast en zeker, temeer omdat de multi-instrumentalisten Woodcock (gitaar, piano, synthesizer) en Begon-Lours (drums en elektronica) zich lieten begeleiden door enkele aanvullende krachten. Hun retro-futuristische geluidscollages klonken doorleefder en voller dan het steriele geluidsspel dat bijvoorbeeld Air ons recent aanreikte, ook al slaagt Mellow er qua hitpotentie en inventiviteit vooralsnog niet in om hun Parijse collega's naar de kroon te steken. Woodcock is allesbehalve een begenadigd zanger, maar om Mellow effectief aan een grondige analytische beschouwing te onderwerpen, hadden we op meer dan een halfuurtje speeltijd gerekend. Hopelijk krijgt de band op het komende Dour-festival een iets ruimere tijdsmarge toegemeten.

Met hun debuut Come from Heaven zette het Britse Alpha in '97 met succes zijn eerste stapjes in de wereld van de triphop, hetgeen hen meteen een lucratieve platendeal met Massive Attacks Melankolic opleverde. Daarna ging het echter razendsnel bergaf met Andy Jenks en Corin Dingley. Maar nu is er Stargazing, waarmee de band alweer een volstrekt zorgeloos universum creëert dat zich op loopafstand bevindt van dat van Portishead. Met de ogen dicht kon je met een beetje fantasie dan ook Beth Gibbons ontwaren op het podium van de Orangerie. Gloedvolle beats, frivole pianoklanken en de vertederende vocalen van Wendy Stubbs. Kortom, het schemeruur tussen negen en tien werd mooi ingevuld!

Waar de Orangerie voor Mellow en Alpha nog heel wat lege plekken vertoonde, was het drummen geblazen voor de slotact, Oi Va Voi. Dit Londens zestal ontpopte zich drie jaar geleden tot een van dé revelaties van Folk Dranouter en zakte ook nadien nog verschillende malen af naar onze contreien. Hun vorig jaar verschenen Laughter through Tears gooide hoge ogen op het Europese continent en met hun mix van traditionele klezmermuziek, ragfijne Balkanfolk en talloze andere zigeunerinvloeden plaatsten ze gisteren een feestelijk orgelpunt op de openingsavond van Les Nuits Botanique.
Hoewel Oi Va Voi hoofdzakelijk een mannenclubje is, waren het toch vooral de vrouwen die de aandacht naar zich toetrokken. Met Sophie Solomon heeft het sextet immers een muzikante in huis die zich dermate in haar instrument (viool) vastbijt dat het lijkt alsof ze er elk moment kan in verdwijnen. Haar mimiek sprak bovendien boekdelen en het was weinig twijfelachtig dat ze hiermee menig mannelijk bezoeker de schrik op het lijf joeg. Een bijzonder gedreven jongedame dus, die we verder ook nog haar ding zagen doen op accordeon en melodica. Dé attractie van de avond was echter gastzangeres KT Tunstall. Het is ons een raadsel waarom deze fabuleuze zangeres zich nog steeds geen vast bandlid mag noemen, maar dat ze een stem heeft om u tegen te zeggen, staat buiten kijf. In Brussel liet ze zich onder meer gelden in de heerlijke single 'Refugee', die opvallend vroeg in de set zat en meteen het hoogtepunt van de avond vormde. Het nummer is intussen een tweede leven begonnen op vinyl en het zou ons niet verwonderen mocht ook de Matthew Herbert Big Band zich komende maandag aan deze prachtsong wagen. Tunstall liet het evenmin na om ook in 'Yesterday's Mistakes' boven zichzelf uit te stijgen, bijgestaan door een oerdegelijk blazersduo, Steve Levi op klarinet en Lemez Lovaz op trompet, en verder ook bassist Leo Bryant en de subtiele percussie van Josh Breslaw. De hevig gekruide tripfolk (we hoorden knappe bewerkingen van 'A Csitári Hegyekalatt' en 'Od Yeshoma') die Oi Va Voi uitdroeg, bracht zowel de melancholici als de iets vrolijker gestemde zielen in vervoering en ondanks het feit dat het concert - naarmate de minuten vorderden - steeds meer verzandde in monotonie, was dit een meer dan aangename kennismaking met een band die er op een originele manier in slaagt om het diepgewortelde verleden van de Slavische muziek te combineren met meer hedendaagse stijlen als soul, ska en funk. Later dit jaar ook te ontdekken op Pukkelpop!
(dc)

» recensie Dag 2
» Ga terug naar de Les Nuits Live index

http://www.kindamuzik.net/live/article.shtml?id=5953
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709