• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Les Nuits Botanique 2004: Dag 3

Tegenvallers in La Rotonde en een curieus optreden in Les Grandes Serres.
09 mei 2004, Botanique, Brussel (B)

Tekst: Hans van der Linden en Dave Roozendaal

Beeld: Anniek Bakkers

Publicatiedatum: 10 mei 2003

ROTONDE :: Encre
Iets na acht doofde het licht langzaam uit op de tonen van 'Plexus'. Onder het licht van enkele blauwe spots begaf een vijfkoppig gezelschap zich op het podium van de Rotonde. Encre ging rustig van start met een nummer waarin Yann Tambour klonk als een rasechte Franse chansonnier. Vervolgens was er een centrale rol weggelegd voor gitaar, basgitaar en drums. Helaas werd de inbreng van cello en keyboards beperkt tot enkele minder opvallende accenten.
Ook al was het samenspel van de instrumenten technisch in orde, toch klonk allemaal wat te gewoon en het muzikale spanningsveld werd voornamelijk geschapen door een opbouw die je eerder van bands op het Canadese Constellation-label zou verwachten. Helaas bleef ook dit mooi binnen de lijntjes en na enige tijd zou je bijna vergeten dat Encre eerder dit jaar het prachtige Flux afleverde. Dit veranderde uiteraard op het moment dat het titelnummer van die plaat ingezet werd. Plots klonk het allemaal veel spannender. Cello en keyboards traden op het voorplan en Encre liet het klassieke rockconcept achter zich. Of toch even, want na een tijdje overstemden gitaar en drums weer en ging het weer terug naar af.
Het publiek oordeelde echter anders en na de vijfendertig minuten durende set werd Encre terug op het podium geroepen. Het bisnummer ging intens van start en concentreerde zich rond de cello die de ritmische veranderingen in het klankenpatroon domineerde. Doch na een tijdje werkten de gitaren naar een crescendo toe en de geluidsmuur die zo ontstond was toch niet geheel onverwacht. En zo kwam er van de verhoopte subtiliteit niet zoveel terecht. Zonde.
(hvdl)

GRANDES SERRES :: Magyd Cherfi
Colega Mariën had gelijk: als je op tijd wilt komen (met de auto) voor de eerste optredens op Les Nuits kun je best een uur incalculeren om een parkeerplaats te vinden. Parkeerperikelen zorgden voor de grote domper op de avond, meteen aan het begin: het optreden van Buck 65 misgelopen. Het leven is geen krentenbol.
Magyd Cherfi is dus de eerste die uw dienaar mocht aanschouwen op zondagavond. De zanger van Zebda is onlangs voor het eerst met een soloalbum gekomen, Cité des Etoiles getiteld. Waar zijn band de boel op stelten zet met een opwindende mix van raï, reggae, ska, punkrock en hiphop doet Cherfi het solo iets rustiger aan. Behalve de punkrock betrekt hij zijn mosterd bij dezelfde buurtwinkel, maar hij voegt er ook nog een fikse scheut Franse chanson aan toe. Dat levert aangenaam in het gehoor liggende maar ook ietwat brave muziek op. De man is zelf een uitstekend entertainer, en hij liet zijn publiek in de volle veredelde tent vanaf het begin uit zijn hand eten. De liedjes steevast inleidend met een soms wat flauwe, soms grappige anekdote over zijn familie, vriendenkring en wijkje, werd ieder nummer met gejuich ontvangen, en het duurde niet lang voordat de wat kille Serre een beetje op een broeikas begon te lijken. Na een halfuurtje begon het geheel wel een beetje een sleur te worden, zeker als je de energieke optredens van Zebda in het achterhoofd hebt.
(dr)

ROTONDE :: Feist
Iets na negen verscheen de Canadese Feist in een hagelwitte outfit op het podium. Ze grossierde in popliedjes die ze zelf op gitaar begeleidde terwijl haar band op de achtergrond tamborijn, trompet, drums en een Hammond-orgel bespeelde.
Ook al had ze de vervelende neiging om met de klanken van om het even welk instrument mee te bewegen, spelen kon ze en met haar liedjes kwam ze bijwijlen in het vaarwater van PJ Harvey en Belle & Sebastian (maar daar zal de trompet ook wel voor iets tussen zitten). Niet slecht. Zeker niet als je bedenkt dat ze tijdens één welbepaald nummer het publiek aan zich kluisterde terwijl haar band zich geheel afzijdig hield. Enkel haar stem, haar gitaar en een effectenbakje deden hun ding. Zeker niet slecht maar van het Arts & Crafts-label (waarop ook bands als Valley Of The Giants en Broken Social Scene zetelen) zou je toch iets spannenders mogen verwachten.
(hvdl)

GRANDES SERRES :: Keziah Jones
Sinds zijn doorbraak in 1992 met het album Blufink Is a Fact! en vooral de single 'Rhythm Is Love' is Olufemi Sanyaolu, alias Keziah Jones, nog altijd levend en schoppend. Inmiddels een aantal albums, waarvan Black Orpheus (2003, Delabel) het meest recente is, verder heeft de virtuoze muzikant nog niets aan kracht ingeboet, zo bleek tijdens het optreden op Les Nuits. Gezeten op een barkruk en enkel begeleid door zijn eigen akoestische gitaarspel, opende hij na een schuchtere begroeting van zijn kant en luid gejuich van het publiek met het krachtige 'Femiliarise', om meteen vier nummers door te stomen zonder dat er een lachje of zelfs maar een blik af kon. Gelaten wachtte hij tussen de nummers door tot het publiek uitgejoeld, -gefloten en -geapplaudisseerd was, om dan zonder verdere aankondiging het volgende in te zetten. Hij leek niet geheel op zijn gemak, sterker nog, hij leek werkelijk te moeten ploeteren om door te gaan. Pas bij het vijfde liedje, 'Wisdom Behind the Smile (Ca$h)' van zijn debuutplaat, richtte hij het woord tot het publiek, om uit te leggen waar het nummer over gaat (nl. het feit dat geld veel te vaak als drijfveer geldt voor het uitvoeren van bepaalde zaken die eigenlijk een daad van liefde zouden moeten zijn). Het publiek klapte, maar hij begon opnieuw aan de uitleg, om vervolgens midden in een zin te stoppen met praten en te beginnen met spelen. En opnieuw leek hij met zichzelf in strijd: plotsklaps stopte hij met de woorden "ach laat ook maar" met spelen, nam het applaus in ontvangst en begon aan het volgende liedje. Ondanks de horten en stoten en het feit dat hij in zijn eentje speelde klonk het geheel toch ontzettend funky, wat wellicht ook te danken is aan het feit dat zijn songs heel krachtig zijn. Af en toe wat in de microfoon mompelend bleef hij echter ongemakkelijk in zijn vel zitten, alsof hij zich onbegrepen voelde. Hij stemde bijvoorbeeld voortduren zijn gitaar, en begon uit te leggen dat de snaren van nylon waren en dat ze door de warmte uitzetten waardoor de gitaar ontstemd raakte. "That's the price you pay," sprak hij terwijl hij veelbetekenend de zaal inkeek, zonder verder uit te leggen wat hij daarmee bedoelde. En het publiek bleef hem hartstochtelijk toejuichen, op een bijna manische manier, alsof men voelde dat hij aan het ploeteren was en hem een hart onder de riem wilde steken.
Plotseling was het concert afgelopen, hij bedankte iedereen voor de steun en aandacht en liep weg, de zaal vergeefs schreeuwend om een toegift achterlatend. Curieus, maar wel erg goed.
(dr)

» recensie Dag 2
» recensie Dag 4
» Ga terug naar de Les Nuits Live index

http://www.kindamuzik.net/live/article.shtml?id=5977
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709