• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Anathema

Veel volume, weinig ontroering en een doeltreffend geheim wapen.
21 september 2009, Patronaat, Haarlem

Tekst: Thijs Gouwerok

Beeld: Martijn Booij

Publicatiedatum: 23 september 2009

In het rijtje van klassieke Engelse doomdeathbands staat Anathema steevast op de derde plek, achter Paradise Lost en My Dying Bride. Waar die twee bands inmiddels - na jaren van experimenteren - weer naar hun oude, meest succesvolle stijl zijn teruggekeerd, is Anathema nog steeds op zoek naar een geluid verder weg van de metal en dichter bij alternatieve (post)rock naar Radioheadvoorbeeld. Het laatste echte wapenfeit dateert echter alweer van 2003 en in afwachting van de eindmix van het nu toch eindelijk aanstaande nieuwe album Horizons gooit het vijftal uit Liverpool er nog maar eens een tour tegenaan; ook vorig jaar speelde de band al in Nederland.

Waar Anathema het op plaat moet hebben van de mooie donkere sfeer, de sobere subtiele instrumentatie en het desperate pathos van zanger Vincent Cavanagh, is het live nog steeds vooral een kwestie van alle knoppen op elf. Met name de bas is erg dominant aanwezig en hoe lekker wapperende broekspijpen ook zijn, na een tijdje is de lol er wel weer vanaf en rijst de vraag of de band het eigen materiaal en zijn sterke punten wel recht doet op deze manier. Van de kenmerkende tristesse blijft bijvoorbeeld weinig over en een drummer die moeite heeft om het allemaal bij te benen is ook niet bevorderlijk voor een dynamisch optreden.

Gelukkig heeft de band tijdens de Nederlandse shows de beschikking over een bijzonder doeltreffend geheim wapen: Anneke van Giersbergen, die zich sinds haar vertrek uit The Gathering meer en meer opwerpt als onvervalste schnabbelkoningin. Of het nou bij Within Temptation, Moonspell of JW Roy is, overal waar zij ten tonele verschijnt gaat zelfs de grootste baardplukker plat. Zo ook vanavond, als ze liefst drie keer opnieuw mag aanschuiven, onder meer om de zojuist verschenen duoplaat met gitarist Danny Cavanagh te promoten.

Mede daardoor blijft Anathema wel twee uur lang boeien, maar daar is eigenlijk ook alles mee gezegd. Echte ontroering wordt nauwelijks opgeroepen en het blijft een beetje wrang dat de Roy Harpercover 'Hope' er zo positief uitspringt tussen het eigen materiaal. Dat geldt ook voor het contrast tussen Van Giersbergens - toegegeven, uitzonderlijke - natuurlijke charme en de wat gemaakte allure die de gebroeders Cavanagh zich op het podium (en in interviews) aanmeten. Hopelijk bewijst Horizons het tegendeel, maar Anathema oogt inmiddels akelig veel als een band die zich wat al te zeer heeft vastgedraaid in pretenties en verwachtingspatronen.

http://www.kindamuzik.net/live/anathema/anathema-3921/19162/
Meer Anathema op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/anathema