• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The End: De wedergeboorte van een band.

De dagen van hysterische mathcore, zoals te horen op Within Dividia, zijn geteld. Het Canadese The End heeft zichzelf opnieuw uitgevonden en presenteert met Elementary een reflectie van vijf verschillende persoonlijkheden met uiteenlopende muzikale voorkeuren. Een uitgangspunt dat leidt tot misschien wel de meest verrassende plaat van 2007.

Tekst: Ruud van Esch

Publicatiedatum: 24 maart 2007

“Of we nou rock, metal of akoestisch spelen, we maken in de eerste plaats eerlijke muziek”. Het zijn de woorden van Aaron Wolf, de zanger die zich in de periode tussen twee albums van schreeuwend speenvarken tot begenadigd vocalist ontwikkelde. “We hebben onszelf opengesteld voor andere soorten muziek.

Elementary is het resultaat van een collectieve reis waar we veel tijd en moeite in gestopt hebben. Waar het gros van de nummers voorheen ontstond op de slaapkamer van gitarist Steve, zijn we nu als band aan de slag gegaan. Door veel te praten en elk idee te respecteren zijn we uitgekomen op een album waar ieder van ons zich in kwijt kan.”

“Een groot misverstand is dat onze muziek versimpeld is. Integendeel. Als je mathcore speelt kom je overal mee weg. Je kunt bijna willekeurig ideeën aan elkaar plakken want niemand heeft eigenlijk in de gaten wat je aan het doen bent . Nu is er veel meer diepte, het resultaat van drie maanden lang experimenteren in de studio. Tool, Radiohead, Neurosis en Isis hebben allemaal een donkere kant waar ik van hou. Ook The End heeft die donkere ader gevonden.”

Tussen de oren
Mathcore staat niet bepaald bekend als het genre waarin zangers tot grote hoogten reiken. Het gekrijs waar Within Dividia van voor tot achter mee gevuld wordt, is dan ook volslagen monotoon vergeleken bij de vocale prestaties waar Aaron op Elementary toe in staat blijkt. De hartverscheurende zanglijnen zijn afwisselender, melodieuzer en creatiever. Waar komt dat talent toch ineens vandaan?

“Within Dividia was eerste plaat die ik ooit opnam. Toen die eenmaal uit was, heb ik er misschien nog twee keer naar geluisterd. Elementary heb ik al 5000 keer geluisterd, dat geef ik graag toe. Er is geen enkel moment van twijfel. The End wil niets liever dan dat mensen helemaal opgaan in onze muziek. Melodieuze zang draagt daar voor een belangrijk deel aan bij. Ik ben altijd in staat geweest om zanglijnen in mijn hoofd te horen. ‘Dan moet ik ze ook waar kunnen maken’, dacht ik.”

Schoonheid van de vernietiging
“Met een stem heeft iedereen een connectie,” vervolgt hij, “in tegenstelling tot gitaren. Hoe meer ik kan met mijn stem, hoe eerder ik mensen hun hoofd kan komen. De teksten zijn universeel. Depressie, seks, woede, ongeluk, het randje van de vernietiging. Wie heeft die gevoelens nou niet? Veel mensen zijn bang om daarmee in contact te komen of om erover te praten. Open gesprekken zijn juist goed, ook al zijn dingen niet altijd mooi.”

Indirect refereert Aaron hiermee aan ‘The Never Ever Aftermath’. Een wonderschoon nummer met duistere thematiek. “Net als de afbeelding van het meisje in ons artwork symboliseert ‘The Never Ever Aftermath’ de schoonheid van vernietiging. Elke samenleving in de geschiedenis is overwonnen en vernietigd. Ook nu verkeren we op het randje van gekte. Je hoeft maar een krant open te slaan of de tv aan te zetten en je ziet honderden mensen sterven.”

“‘The Never Ever Aftermath’ gaat over onze generatie, die ondanks alle ellende toch een goed leven leidt. We kunnen moeilijk doen alsof er niets aan de hand is en daarom hebben we allemaal wel een last van duistere gevoelens. In onze optiek moet je die kant van jezelf niet uit de weg gaan. Er is altijd licht in de duisternis.”

Meezingers
Gitarist Andrew Hercules is verantwoordelijk voor de meeste teksten. Hoewel persoonlijk van aard, zijn de schrijfsels vatbaar voor een brede interpretatie. “Andrew schrijft heel direct op een indirecte manier. De manier waarop hij fraseert is erg goed, zelf kan ik dat niet. In sommige gevallen heeft Andrew pagina’s vol zinnen en gedachtes, bijvoorbeeld voor ‘The Moth And I’. Uit die lap tekst sprak één zin me heel erg aan. Vanaf dat moment ging de tekst over verandering.”

“Maar voor hetzelfde geld begin ik bij het schrijven van nummers met niets dan zanglijnen, zonder woorden. Als het eenmaal ergens naar klinkt, gaat Andrew op zoek naar passende woorden. Klanken veranderen langzaam in een thema. De teksten van Elementary zijn op dezelfde manier opgebouwd als de muziek; concreet, met ruimte voor diepgang. Het gebeurt al te vaak dat je een nummer meezingt waarvan je na een week denkt ‘Waar gaat dit eigenlijk over?’”

http://www.kindamuzik.net/interview/the-end/the-end-de-wedergeboorte-van-een-band/15103/
Meer The End op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-end