• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Patrick Watson: voor iedereen een verhaal

Samen met zijn naar zichzelf genoemde band maakte Patrick Watson één van de beste singer-songwriteralbums van het jaar. Het is een verzameling songs vol klassieke invloeden, eentje die ook raakvlakken heeft met bands als Radiohead en Sigur Rós. Tip: doe er wat nuttigs mee. Of zoals de Canadees het zelf zegt: “Laat de luisteraar het verder zelf uitzoeken.”

Tekst: Rob van Leeuwen

Publicatiedatum: 19 oktober 2007

Patrick Watson schreeuwt het uit. “Wow, he’s rocking it!” De Canadese singer-songwriter staat naar een optreden van oude rot Alan Parsons te kijken. Eerder op de avond heeft hij samen met zijn band zélf een optreden verzorgd, in de kleine zaal van Paradiso. Op zulke momenten gaat er veel door zijn hoofd, zegt Watson. “Pas achteraf heb je dat door. Het is net alsof je in de kerk zit tijdens de preek. Dan dwalen je gedachten af en denk je ook aan de meest vreemde zaken.” Nu, nog geen uur later, loopt hij verdwaasd rond door het pand, wandelt hij even de grote zaal in, groet enkele bekenden en bedenkt zich dan weer dat hij bezig is met een interview.

Dagdroom
Balen dus, dat er eigenlijk weinig te vertellen valt. Tenminste, zo vindt Watson. Dat lijkt vreemd, want met het album Close to Paradise heeft hij samen met zijn gelijknamige band snel bekendheid gekregen. Na de release van het album in 2006 in thuisland Canada, nu ook in de rest van de wereld. Er is genoeg stof dat tot nadenken stemt. Muziek uitleggen is echter zinloos, aldus Watson. “Dat zou belachelijk zijn. Ik zou niet eens muziek maken als het wel mogelijk zou zijn. Je moet het ondergaan. Als het uit te leggen viel, zou je het niet nodig hebben.” Ook over de gebeurtenissen van de laatste tijd kan hij weinig vertellen. “Het is lastig om alles te verwerken. Pas als ik thuiskom, word ik wakker. Tot die tijd leven we als in een dagdroom.”

Die dagdroom is vooral te danken aan het eerder genoemde studioalbum. Het derde van de band, alhoewel de eerste twee platen vooral moeten worden gezien als solo-uitingen van Watson. Op zijn zestiende gaat hij naar het conservatorium, maar uiteindelijk maakt hij de keuze voor popmuziek. Of toch ook weer niet: “Je kiest muziek niet, de muziek kiest jou. Ik heb nooit een duidelijke keuze gemaakt. Ik ging muziek maken, omdat iedereen om me heen het ook deed.” Eerst de klassieke richting, waar hij echt leert spelen, nu in de popmuziek, waar hij songs leert schrijven. “Dat leer je niet op een klassiek geschoolde opleiding, dus het begint nu pas te komen.”

Uitgeput
Dat is op Close to Paradise te horen, alhoewel sfeer nog vaak de voorkeur krijgt boven structuur. Dat komt deels door de klassieke invloeden die aanwezig zijn, terwijl ook de sprookjesmuziek van Sigur Rós soms om de hoek komt kijken. Het stemgeluid van Watson zelf wordt daarnaast vaak vergeleken met dat van Jeff Buckley. Hij krijgt er veel vragen over. “Dat begrijp ik ook wel, maar ik heb er tot voor kort nooit naar geluisterd. Ik word in ieder geval liever met hem vergeleken, dan met iemand anders.”

Het derde album van de band is vernoemd naar een uitdrukking die Watson zelf vaak gebruikt. “Het betekent dat je helemaal uitgeput bent en niet weet of je het gaat halen.” Op het moment lijkt de uitdrukking vooral van toepassing op Watson zelf. Hij is moe, niet alleen door het optreden van vanavond maar ook door het leven on the road. “Het einde is nabij. Bij elkaar opgeteld ben ik dit jaar slechts twee maanden thuis geweest.”

Eigen verhaal
Eén ding is echter zeker: Watson heeft weer voldoende inspiratie voor nieuwe songteksten. “Ik hou ervan om te schrijven met een film in gedachte. Op Close to Paradise staan daardoor allemaal korte verhalen. De beelden die ik zie, helpen me te structureren. De teksten gaan vooral over standaardsituaties die iedereen doormaakt en die iedereen op zijn pad tegenkomt. Van die simpele verhalen probeer ik echter een iets minder doodnormale situatie te maken. Ik wil ze meer fantastical te maken.”

De rest is aan de luisteraar, zo zegt Watson. “Ik geef de songs eerst aan mezelf, deel ze met anderen en laat de luisteraar het dan verder uitzoeken. Dan zijn ze niet meer van mij, maar van hen.” Iedereen mag er vervolgens zijn of haar eigen draai aan geven. “De meeste muziek die je in je jeugd hoort, herinner je je later nog. Daar zit dan een gedachte aan vast, of een bepaald gevoel. Zo maakt iedereen zijn eigen verhaal bij een liedje. Dat is wat ik ook wil bereiken met onze muziek.”

http://www.kindamuzik.net/interview/patrick-watson/patrick-watson-voor-iedereen-een-verhaal/16136/
Meer Patrick Watson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/patrick-watson