• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Nick Waterhouse brengt dood meisje tot leven

Langspeelplaten gehuld in hoezen met softe foto's van mooie meisjes gaan zelden over het leven van die meisjes. De nieuwe plaat van Nick Waterhouse doet dat wel. Holly zou een samenhangend verhaal zijn. Of een film. "Ik nodig je uit om wat verder te kijken."

Tekst: Ronald Besemer

Publicatiedatum: 04 maart 2014

Voordat het bommetje op het gesprek valt, lopen we door een serie vragen en antwoorden die aansluiten op het laatste gesprek dat we hadden. In juli 2012 bij de sluis voor Ekko, op de achtergrond de schoonheid die Utrecht achteloos aanbiedt. Dat staat Nick Waterhouse nog wel voor de geest. Als we de draad oppakken, dan waren we gebleven bij de lichte nervositeit die de jonge Amerikaan toen voelde voor enkele grote concerten, vooral die op het Montreux Jazz festival.

"Man, dat voelt nu als een miljoen jaar geleden. Van het beroemde Montreux had ik me wel iets meer voorgesteld. Ik stond geprogrammeerd voor een popact. Anastacia." Waterhouse zucht. Toch is die show wel het resultaat van het in rap tempo populair worden bij mensen die het kunnen weten. "Ik denk daar niet over na. Ik bevind me in een andere sfeer. Ik snap wel hoe het werkt, maar het interesseert me niet zo."

Waterhouse vertelt dat hij worstelde na het uitbrengen van zijn eerste plaat en moest nadenken over een vervolg. Terwijl hij best lekker bezig was. "Snap jij waarom onze muzieksoort aanslaat?" De naam van het label Daptone valt. "Ja, de muziekliefhebbers hebben geleerd om open te staan voor iets anders dan gitaarbands met hun standaardrepertoire. Bijvoorbeeld voor blazerssecties."

Niet dat Waterhouse daarvan blijer klinkt vandaag. Hij denkt na over wat hij zal zeggen over die worsteling. Wat gebeurde er in zijn hoofd? En dan komt de aap uit de mouw: "De nieuwe plaat vertelt een donker verhaal. Het is het verhaal van een dood meisje. Holly heet ze. Er zijn natuurlijk meer Holly's. Zij is een personage voor wie ik veel voel. Er zit ook iets van mezelf in haar verhaal. En van anderen, die ik in haar verhaal heb geprojecteerd. Holly is een gecompliceerd persoon."

Heeft Holly echt bestaan? Waterhouse bekent van wel, maar hij wil zijn inkleuring weglaten, zodat elke luisteraar met de plaat kan doen wat die wil. De hoes van Holly is een beetje een clichématig, soft plaatje van een jong meisje. "Talloos zijn de platenhoezen met dit type meisjes. Maar de platen die je uit dit soort hoezen haalt, gaan nooit over dat meisje. Dat wilde ik een keer anders doen. De plaat ziet er dus uit als een cliché, maar ik nodig je uit om wat verder te kijken en luisteren."

Muzikaal lijkt er niet veel veranderd ten opzichte van het debuut. "Mijn eerste plaat zie ik als een goede B-film, deze nieuwe vergelijk ik meer met een Nicolas Cagefilm of met The Master van Paul Thomas Anderson. Ik denk in beelden. De eerste plaat bevatte veel reverb, omdat we meer een obscure film-noirachtige productie maakten. Die reverb was nodig, omdat we in een kleine ruimte opnamen en schaduw wilden oproepen. Je maakt het beste van benauwde omstandigheden. Deze nieuwe plaat is helderder, groter en je hoort dat we meer ruimte tot onze beschikking hadden."

Opnieuw was cultheld Ty Segall behulpzaam bij de opnamen. Ditmaal vergezeld door de stokoude jazzlegende Mose Allison. "Zo zie je dat beiden deel uitmaken van mijn wereld en voor mij precies hetzelfde betekenen. Ook Allison maakt al lang indruk op me. Muziek kan een religieuze ervaring zijn. Beluister Allisons platen op Atlantic en laat me weten wat ze met jou doen."

Dat klinkt alsof Waterhouse iets wil overbrengen op de jonge generatie waar hij deel van uitmaakt (volgende week wordt Nick 28). "Leg me niet de woorden in de mond dat ik wil doceren of zo. Coole shit, daar houd ik gewoon van. Pete Townshend was cool. Steve Cropper nog meer. Ik brul niemand in zijn oor hoe belangrijk Cropper is. Het geeft niet als je dat niet hoort in mijn muziek. Fuck it. Maar in mijn muziek zitten veel kleine treats verstopt."

Geen reden om te vloeken of te zuchten. Waterhouse gaat goed. "Ik doe wat ik wil doen, ik kan ook weinig anders. We beleven er met de band veel plezier aan." Is hij, zoals hij in 2012 zei, nog steeds op zoek naar het ideale geluid? "Ja, honderd procent ja. Met de nieuwe plaat dacht ik het gevonden te hebben. Maar na vijf dagen twijfel ik alweer. Het blijft een zoektocht. Een verslaving. Puur gokken. Les Paul zocht meer dan vijftig jaar. Ik heb dus nog even."

Nick Waterhouse rekent zijn muziek niet tot de soul of rhythm-'n-blues en spreekt liever over vorm dan over genre, maar teruggrijpen op de jaren vijftig doet hij wel degelijk en hard. KindaMuzik maakt een lijstje met heerlijke rhythm-'n-bluessongs uit dat heupschuddende tijdperk die Nick Waterhouse goed smaken. Uiteraard ontbreekt held Freddie King niet.

http://www.kindamuzik.net/interview/nick-waterhouse/nick-waterhouse-brengt-dood-meisje-tot-leven/24763/
Meer Nick Waterhouse op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nick-waterhouse