Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dat KindaMuzik zijn laatste tour niet onverdeeld positief beoordeelde, gebeurt Nick Waterhouse niet nog een keer. Vanavond heeft de jonge Californiër zijn ass covered met dubbele bezetting van blazers, een percussionist én een drummer, twee mensen die meezingen en twee die op de tamboerijn slaan, plus een orgel.
De set begint met liedjes van zijn eerste plaat, Time's All Gone, een titel die letterlijk moet worden genomen, want tijd zegt Waterhouse niets, dus kom bij hem niet aan met etiketten als retro. De nummers krijgen een vleugje latin mee door de bongo's van de percussionist en door soepeler spel van de hele band, waardoor oude songs des te smeuïger klinken.
En dat geldt voor de hele show, waarin natuurlijk het nieuwe werk van Holly langskomt plus covers van Mose Allison, Ty Segall, Them en tot slot zelfs de garageknaller 'Pushin' too Hard' van sixtiesband The Seeds. De hele set van de achtkoppige formatie klinkt als een klok. Het enige wat je ertegen zou kunnen hebben, is de perfectie die de jonge maestro aan de dag legt.
Dat merk je als hij zich verontschuldigt voor een foutje dat met het blote oor nauwelijks waarneembaar is. Waterhouse' eigen gitaarerupties hebben de goddelijke toon en de verrassende, schokkende aanslag die het spel van grootmeester Freddie King kenmerken. Alles staat in het teken van opwinding. Met dit repertoire en zo'n band zit dat inmiddels geramd.
http://www.kindamuzik.net/live/nick-waterhouse/nick-waterhouse-795/24893/
Meer Nick Waterhouse op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nick-waterhouse
Deel dit artikel: