• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Madrugada maakt de cirkel rond

Met hun vierde studio-album The Deep End lijkt voor het Noorse Madrugada de cirkel rond. Als in een waar magnum opus komen eerdere motieven samen en wordt een nieuw web geweven. Madrugada staat op Pinkpop en twee dagen later voor een volle Melkweg. Hoogste tijd dus om de band onder te loep te leggen. Een gesprek met Frode Jacobsen en Sivert Høyem.

Tekst: Sven Schlijper

Beeld: Diederik Meijer

Publicatiedatum: 14 mei 2005

De dag voor het interview speelde Madrugada bij Barend & Van Dorp en daarna werd het nog flink gezellig. De oogjes van bassist Frode Jacobsen en zanger Sivert Høyem zijn nog wat klein als we aanschuiven voor een knisperend haardvuur. Een mooie setting om rustig de geschiedenis van Madrugada door te nemen. Want in tien jaar tijd is er veel gebeurd met de band: personeelswisselingen, een verschoven bandgeluid en nu The Deep End, waarmee de groep zijn magnum opus afgeleverd lijkt te hebben.

Het prille begin
In 1992 ontmoetten Jacobsen en Høyem elkaar op een amateurfestival in het noorden van Noorwegen. Dan spelen ze nog in aparte bandjes, maar de gitarist van Jacobsens groep vraagt Høyem erbij. In het kleine plaatsje Stokmarknes beginnen ze als een veredelde coverband. The Cure, Devo en Iggy Pop staan, naast The Velvet Underground, op het menu. Een paar jaar later verlaat de gitarist de band om vervangen te worden door Robert Burås waarmee Madrugada zijn eerste vorm krijgt.

“We hebben enorm veel geluk gehad. Vrij snel nadat Robert erbij kwam, bleek een label geïnteresseerd in onze band. We hebben toen een demotape gemaakt, maar die viel niet echt goed. Geen wonder ook, want het was eigenlijk een dance-label. Die cassette hebben we toen maar gebruikt om op zoek te gaan naar een platencontract.” De demo valt in handen van Per Eirik Johansen, A&R manager voor Virgin Noorwegen. Hij geeft Madrugada de vrijheid die de groep nodig heeft, terwijl hij vaderlijk over hen waakt. En ze zitten gebeiteld.

Madrugada speelt zichzelf al snel in de kijker met hun debuutalbum Industrial Silence. Gedragen, majesteitelijke rock en de beklemmende stem van Høyem geven de plaat een eigen, enigmatisch geluid. Madrugada wordt al snel uitgenodigd voor festivals en het balletje begint te rollen.

Noorwegen krijgt bekendheid
Opvallend genoeg krijgt Madrugada gemakkelijk bekendheid buiten Noorwegen; bepaald niet voor de hand liggend op dat moment. Toch maken legio andere Noorse bands de oversteek naar Europese bekendheid na Madrugada’s eerste sprong. En dat zonder een echte rockscene in Noorwegen.

“We waren altijd heel erg op onszelf teruggeworpen. Toen wij begonnen waren we echt outsiders in Oslo. Er was niemand die ook maar enigszins in de buurt kwam van wat wij muzikaal deden. Plus dat je als band van buiten de stad zeker niet meteen wordt opgenomen in een scene; als die er al was. Nu zijn we nog steeds een aparte band in Noorwegen.”

Høyem ziet Madrugada dan ook niet als een wegbereider voor Kings Of Convenience of Röyksopp, meer als springplank: “Noorwegen heeft één echt eigen rock-exportproduct en dat is black metal. Misschien hebben wij Europa de ogen geopend dat er meer is dan dat alleen.”

Melancholie en het hoge noorden
Een bekend vooroordeel over Europa’s hoge noorden spreekt over een ingebakken gevoel voor melancholie en de duistere kanten van het bestaan. Hoewel Madrugada bepaald geen blackmetalband is, ziet de groep een omschrijving als melancholisch en desolaat wel als passend voor hun tweede album The Nightly Disease.

“Het is niet iets waar we bewust naar streven. Het is onze manier om emotionele diepte aan onze nummers te geven. En we gebruiken consequent mineur akkoorden.” Jacobsen vertoont ineens een teken van leven: “We hebben zo lang gezocht naar ons eigen geluid dat we van agressief naar sfeervol zijn opgeschoven. Een geluid dat bij ons past, van ons is en waar we ons comfortabel bij voelen.”

Het eigen Madrugada-geluid
“Madrugada wil klassieke liedjes als fundament nemen en er dan nét wat anders mee doen. Zoals op de eerste lp van The Velvet Underground door John Cale’s avant-garde viola net dat randje toegevoegd wordt. Rock-‘n-roll is opgebouwd uit zoveel verschillende stromingen; gospel, blues, country… Wij zoeken naar die elementen en bouwen dan een nieuw ding ermee. En dan is de kunst voor Madrugada om het klein te houden; minimalistisch. Daarin zijn mensen als Captain Beefheart en Tom Waits heel belangrijk voor ons. Kleine liedjes, simpele structuur, maar met precies de juiste productie en een theatrale uitvoering. Bone Machine van Waits is voor ons echt een perfect voorbeeld.”

Op de derde plaat, Grit verschijnt een wat meer vuige rocksound in het palet. Høyem: “Dat was nooit gepland. We wilden juist loskomen van onze planmatige aanpak. Het doel was om een nummer op te nemen op het moment dat het klaar is. Live in de studio dus. Het is zo’n heerlijk moment als een nummer op zijn plek valt en helemaal in the flow van de bandenergie valt. Dat misten we bij de eerste twee platen.” Tussen gepland gedragen en vurig rockend ligt de kern van The Deep End, Madrugada’s laatste plaat.

The Deep End: is de cirkel rond?
“We hebben nog nooit onze ideale producer gevonden. Ook nu niet. We hadden het nu wel nodig hoor, om niet alle energie uit de band te trekken, door alles zelf te willen doen. We hadden iemand om ons heen nodig, die ons kon bijstaan. Greg Drakoulias vervulde die rol prima voor ons doel met The Deep End. Want inderdaad, we wilden min of meer uitleggen waar we mee bezig waren geweest en tegelijk sterke nummers schrijven, zonder te experimenteren met het bandgeluid.”

De Noren togen naar Los Angeles om de plaat op te nemen. Ver van huis hadden ze het prima naar hun zin. Angelo Badalamenti hebben ze nooit ontmoet, hoewel hij een prachtig strijkersarrangement leverde voor ‘Hold on to You’. Courtney Taylor-Taylor van The Dandy Warhols daarentegen leverde een mooie studio-anekdote op.

“Courtney liepen we op een feestje tegen het lijf. We hadden allemaal flink gedronken en het was zo’n bobo-party waar hij de enige grappige persoon was. Na afloop is hij meegekomen naar de studio en daar stond hij dan. Met een whiskyglas vol ijsblokjes als percussie en een dronken kop, zong hij een stukje in voor ons.” Dat we kortom niet denken dat de stugge Noren geen lol kunnen maken.

The Deep End was makkelijker te maken dan alle voorgaande Madrugada-albums; een lolletje op zijn tijd, een producer die wel in is voor een geintje; het liep allemaal op rolletjes. Zozeer zelfs dat Madrugada zijn eigen idioom tot in de puntjes in de vingers heeft en gaat uitkijken naar nieuwe wegen.

De toekomst van Madrugada
“We werken al een jaar of vijf aan een country-album. Niet echt een conceptplaat, maar de nummers vertellen samen wel een samenhangend verhaal. Een theatraal twangy album moet het worden met invloeden van The Doors, Lee Hazlewood en croonerzang. Onze fans zullen het materiaal al kennen, want we spelen al heel lang zo nu en dan wat nummers ervan. Het album moet vrij snel afgemaakt kunnen worden; alleen de teksten moeten nog geschreven worden. Dan spelen we een stuk of twintig concerten en dat is het dan. Gewoon om even wat anders te doen, de druk van de ketel te laten. Om los te komen van het bekende schema van opnemen, interviews en toeren.”

Wat er daarna met Madrugada gaat gebeuren, blijft nog onduidelijk. Vooralsnog gaan de Noren de wereld rond met The Deep End en proberen ze vooral in de Verenigde Staten wat meer bekendheid te krijgen.

Madrugada speelt op 17 mei in Melkweg Amsterdam, 18 mei AB Brussel en 19 mei 4AD Diksmuide.

http://www.kindamuzik.net/interview/madrugada/madrugada-maakt-de-cirkel-rond/9517/
Meer Madrugada op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/madrugada