• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Interpol: Verder heb ik er weinig mee, dat Newyorkse ‘ding’.

Over gemakzucht gesproken. ‘Roland’ van de vorig jaar op Chemikal Underground verschenen mini-CD Fukd I.D. #3 zou niet misstaan tussen de nummers van Warsaw. In mindere mate geldt dat voor een aantal andere nummers op de onlangs verschenen debuutplaat van Interpol. Maar het verrassend goede Turn On The Bright Lights heeft voor het overige evenveel met Joy Division te maken als met welke willekeurige andere post-punk band uit het einde van de jaren zeventig. Toch wordt het New Yorkse viertal te pas en te onpas als Joy Division-kloon afgeschilderd. Zanger Paul Banks heeft zelfs de eer vergeleken te worden met Ian Curtis. Daarmee wordt Interpol onrecht aangedaan.

Tekst: Theo Ploeg

Beeld: Ringel Goslinga

Publicatiedatum: 02 januari 2003

Oké, de roots van Interpol liggen in de jaren tachtig. Of eigenlijk ergens eind jaren zeventig. De band weet echter genoeg eigens aan de haar nummers toe te voegen. Voldoende om Turn On The Bright Lights tot é én van de opwindendste gitaarplaten van dit jaar te maken. Inmiddels is ook de media daarvan overtuigd. Zij bombarderen Interpol als een heuse sensatie die samen met Radio 4, The Faint en The Rapture de stad New York muzikaal terug op de kaart zet. Want veel is daar na de laatste tonen van de No Wave, Glen Branca en Sonic Youth niet meer vandaan gekomen. Maar niet getreurd. New York is back. En hoe. Al wordt er vooral terug gekeken. De nieuwe lichting gitaarbands is in de ban van jaren tachtig iconen als The Cure, Joy Division, The Fall en The Sound. De elektronische nieuwelingen doen het met Cabaret Voltaire, New Order en Soft Cell. Een wereldstad in de ban van de donkere jaren tachtig.

Wanneer je er wat dieper over nadenkt is het niet eens zo vreemd. De huidige muzikanten groeien immers op in de late jaren tachtig en jaren negentig. Ongewild consumeerden zij dus de liedjes van de artiesten die hen nu als voorbeeld dienen. Onbewust ook, want luisteren naar jaren tachtig muziek deden Sam Fogarino, Daniel Kessler, Carlos Dengler en Paul Banks tot voor kort niet. En dat is best vreemd, want als Interpol brachten zij reeds twee singles en een album uit vol donkere nostalgie. Muziek die bij vlagen behoorlijk intens klinkt. Zanger Paul Banks wordt wel een beetje verlegen van al die complimenten. Het geven van interview is niet zijn favoriete bezigheid. Eerder stuurde hij zijn vriendin weg die zich heerlijk naast ons op de bank had genesteld. Zij verdween met een pruillip waarop Banks haar onder het murmelen van verontschuldigingen achterna snelt. Even later is hij terug, zichtbaar opgelucht en meer ontspannen.

Ach, die vergelijking met Joy Division, Banks ligt er niet meer wakker van. Banks: “De enige die veel naar jaren tachtig bands luistert, is Daniel (Kessler, gitarist). Ik luister er weinig naar, mijn voorkeur gaat juist uit naar hiphop en Trans Am.” Dat mag dan wel zo zijn, toch maakt Banks met Interpol muziek die sterk beïnvloed is door post-punk en new wave. Invloeden die de band gemeen heeft met andere New Yorkse bands. Zet de jonge generatie zich af? Wil zij New York weer net zo hip maken als de stad was tussen pakweg 1976 en 1982? Een glimlach tekent zich af op Banks’ gezicht: “Je moet er niet te veel achter zoeken. De nieuwe lichting bands is een paar jaar geleden ontstaan. Het zijn allemaal bandjes van mensen die jong waren in de jaren tachtig. Op die leeftijd word je erg beïnvloed door de muziek die je dag in dag uit hoort. Ik weet nog goed dat ik volkomen in de ban was van ‘Twilight Zone’ (van Golden Earring - TP) en dat ik Roxy Music en Moody Blues geweldig vond. Later, in mijn pubertijd, ging ik luisteren naar Nirvana en Fugazi. Maar de muziek die ik daarvoor luisterde heeft effect op de manier waarop ik nu muziek maak.”

Is dat misschien de reden dat de nieuwe lichting bands in New York muzikaal zoveel met elkaar gemeen hebben? Banks denkt na: “Geen idee, het kan ook toeval zijn. Ik vind het in ieder geval prachtig dat er in New York weer iets aan de hand is en dat er weer genoeg interessante optredens zijn om op zaterdagavond naar toe te gaan. Als je niet zelf moet spelen natuurlijk. Verder heb ik er weinig mee, dat Newyorkse ‘ding’. De rest van de band ook niet trouwens.” Nee, Banks haalt zijn inspiratie in ieder geval niet uit de opwindende muzikale ontwikkelingen in zijn stad. Veel eerder wordt hij gegrepen door films en literatuur. Media die van invloed zijn op de teksten die hij schrijft. Ja, hij weet dat zijn teksten behoorlijk poëtisch zijn, maar nee, uitleggen zal hij ze nooit. “Mijn teksten zijn als een soort van therapie voor mezelf. Ik kan me er optimaal in uiten. Soms betekenen ze niets voor me, soms wel. Ik houd wel van schoonheid, mooie teksten waar iedereen een eigen verhaal van kan maken, een eigen waarheid in kan zien?” Kent Banks de teksten van Adrian Borland (The Sound) en Ian Curtis (Joy Division)? “Nooit bewust naar geluisterd. Lijkt hun manier van schrijven op die van mij? Toeval. Puur toeval.”

http://www.kindamuzik.net/interview/interpol/interpol-verder-heb-ik-er-weinig-mee-dat-newyorkse-ding/2186/
Meer Interpol op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/interpol