• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Einstürzende Neubauten: Dolken voor het gehoor.

Uit het alternatieve muzieklandschap van de jaren tachtig was Einstürzende Neubauten niet weg te denken. De Berlijnse metaalslagers hakten songstructuren in mootjes met drilapparatuur en allerhande bouwmateriaal onder het motto Hören mit Schmerzen. De band onder aanvoering van Blixa Bargeld doorstond de knagende tand des tijds sindsdien niet altijd even ongeschonden, maar met de nieuwe plaat is alles wieder offen.

Tekst: Jurgen van den Brand

Publicatiedatum: 16 oktober 2007

“Bij het presenteren van de nieuwe teksten aan de band was ik voor het eerst bang om uitgelachen te worden. Omdat ze zo persoonlijk zijn en echt over mij gaan. Ik open mezelf en de hele wereld kan nu in mijn ziel kijken.” Aldus een weldoorvoede Bargeld in een café in Amsterdam Noord. “Maar ze waren geroerd. Dat gaf me de kracht om ze ook op plaat te zetten. En de eerste reacties die ik krijg van journalisten en vrienden zijn ook bemoedigend.”

De tijden zijn inderdaad veranderd. Waar het voormalig gratenpakhuis Bargeld vroeger de Pete Doherty uithing met zijn lijfspreuk “Waarom gezond zijn in een zieke wereld?”, is de 48-jarige anno 2007 een dandy die alleen wil praten over zijn ‘art’. In Duitsland heeft hij zelfs al twee journalisten naar huis gestuurd omdat ze het nieuwe album Alles Wieder Offen niet gehoord hadden, of omdat ze alleen over EN’s verleden wilden praten en niet over het nu.

Hij begint vaak neerbuigend met “Als je de plaat goed had beluisterd, had je zelf kunnen horen dat ...”. Pas nadat de journalist enkele bewijzen heeft overlegd dat hij inderdaad de plaat heeft gehoord, zelfs op internet de teksten heeft gedownload en de band in de jaren ‘80 al een paar keer heeft gezien komt er wat mededogen in Bargeld’s ogen.

“Ach, wat we doen is voor ons helemaal niet nieuw. Zo werken we al jaren, alleen brachten we dat materiaal niet uit. Nou ja soms, op de Strategien gegen Architecturen-albums.” aldus Bargeld. In 2005 begon Einstürzende Neubauten met het Munsterhaus-project. Tegen betaling van honderd euro krijgen ‘supporters’ elk jaar vier speciale cd’s met experimentele stukken en maandelijks een exclusieve download. Met dat geld worden nieuwe opnames gefinancierd.

Op de vraag of dit experiment een manier is om met de teruglopende verkopen en veranderend media-aanbod om te gaan spuwen zijn felle ogen weer vuur. “Experiment? Dit is wat we doen. Wat andere bands doen interesseert me eigenlijk niet. Wij hebben van Mute de vrijheid gekregen om dit op deze manier aan te pakken en dat zullen we ook blijven doen. Een project dat al twee jaar loopt noem je toch geen experiment? We brengen de nieuwe plaat op ons eigen label Potomak uit om zo de volledige controle te hebben. Dit is geen probeersel, het is een manier van werken. Ik weet niet anders meer.”

“Ik kom elke twee maanden een week of wat langer terug uit Peking en dan weet ik wat me te doen staat. Een plaat opnemen, een extra nummer voor het internet en vaak ook nog filmpjes voor de speciale uitgave met dvd. Het is werk, maar wel werk waar ik mijn hart en ziel in steek. In juli heb ik me teruggetrokken met de instrumentale stukken van Alles Wieder Offen om daar teksten bij te schrijven. Ik ben nu redelijk aanspreekbaar, maar in die periode moet je echt niet bij mij in de buurt zijn.”

Bargeld leeft met zijn Chinese vrouw in Peking, op afstand van de Duitse taal die naast de industriële percussie zo kenmerkend is voor het geluid van EN. Op de snerpende manier waarop Bargeld zijn teksten declameert lijken woorden dolken die in het gehoor van de luisteraar worden geplant. Is die afstand tot zijn moerstaal misschien een van de redenen waarom hij de teksten nu persoonlijker en kwetsbaarder durft te schrijven?

“Dat speelt zeker een rol.” zegt Bargeld als hij even nagedacht heeft. “Iedere keer als ik in Duitsland kom word ik weer overspoeld door woorden en gezegden in het Duits. Die komen door al mijn zintuigen binnen en ik lijk het intensiever in mij op te nemen dan toen ik vaker in Duitsland kwam. Echt daar wonen doe ik al vijfentwintig jaar niet meer, maar nu ik me echt ergens anders gevestigd heb en ook Chinees aan het leren ben, kijk ik er iets anders tegenaan. Ik probeer de taal zo dicht mogelijk bij wat ik wil zeggen te houden. Geen omwegen of abstracties. Het nadeel is wel dat ik mezelf meer bloot geef op die manier.” Hij sluit af met een sardonisch lachje. Een teken dat er ook nog wel wat humor verscholen ligt onder dat uitgestreken gezicht.

Foto's: Thomas Rabsch

http://www.kindamuzik.net/interview/einst-rzende-neubauten/dolken-voor-het-gehoor/16121/
Meer Einstürzende Neubauten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/einst-rzende-neubauten