Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Maar eerst terug naar 1997, het jaar waarin The Flaming Lips het even uitzinnig als oneervol ontvangen Zaaireka uitbrachten. Eén bak vrije geluiden die simultaan afgespeeld diende te worden op maar liefst vier cd-spelers. Het werk is nog altijd een waanzinnig dieptepunt (of hoogtepunt, afhankelijk van hoe je het bekijkt) in de muziekgeschiedenis van de afgelopen twintig jaar.
Tegen de achtergrond van Zaireeka
Fast forward naar 2015. Gray flikt onder de hoed van D/P/I bij benadering hetzelfde kunstje als The Flaming Lips achttien jaar geleden. Niet één set speakers is er nodig om AD HOCC in zijn volle glorie af te draaien, maar zés. Voor wie wil volstaat het natuurlijk om er drie te gebruiken, of gewoon één. Het werk verschijnt in zes afzonderlijk te beluisteren varianten op USB-stick. Van een aardverschuiving à la Zaireeka is al lang geen sprake meer, al was het maar omdat Gray zich een stuk verder onder de radar bevindt. Bovendien schrikt geen mens meer van één nummer van veertig minuten in zes varianten als er nummers van een vol etmaal in hele menselijke schedels worden gepropt. Ondertussen houdt Gray er zijn eigen ideeën op na. Niet alleen is hij te horen onder het pseudoniem D/P/I, maar speelt hij ook mee in de live band van Sun Araw. En dan zijn er, voor wie meer wil ontdekken, ook nog talloze obscure zijprojecten als Genesis Hull en Deep Magic.
AD HOCC
Over het ontstaan van AD HOCC zegt Gray: "AD HOCC functioneert, net als alle muziek, in een bepaalde context. Die van de muziekgeschiedenis, creativiteit, mijn ontwikkeling als artiest en nog een paar zaken die ik zelf ook niet begrijp. Ik maak muziek op basis van wat ik zie, wat ik hoor op plaat of vanaf het podium en de geluiden die ik iedere dag om me heen hoor. Soms heb ik ideeën over een bepaald vervormd of geïsoleerd geluid, in mijn hoofd. Dat probeer ik dan na te maken of op een bepaalde manier te verwerken in een stuk, zoals in AD HOCC."
Vrije structuur
"Ondanks dat ik AD HOCC als een vloeiend geheel in heb gezet, ligt er wel degelijk een set regels aan ten grondslag. Ze zijn alleen niet definitief en ook lang niet altijd bepalend. Ze worden bepaald door wat ik op een zeker moment hoor en door hoe ik denk over het verloop van een stuk muziek. Als ik bijvoorbeeld het idee heb dat een sample of een geluid te lang duurt, dan zoek ik naar een manier om dat geluid in te korten, uiteraard zonder het narratief of de flow van het stuk te verstoren. Tegelijkertijd heeft ieder basiselement zijn eigen karakter en dat probeer ik zoveel mogelijk te behouden."
"Ik maak op een aankomende ep en tijdens de optredens met Sun Araw gebruik van min of meer vrije improvisatiesoftware. Op AD HOCC komt die minder prominent aan bod. Het is trouwens niet zo dat deze software in staat is om geluiden te bouwen die ik zelf niet uit een machine zou kunnen trekken. Ik ben meer geïnteresseerd in de manier waarop wiskundige waarschijnlijkheidsregels bepaalde geluidsstructeren creëren - en wat er gebeurt als ik improviserend met die regels ga schuiven. Nieuwe geluiden, crescendo's, een melodie. Meer betekenis, of een andere betekenis, misschien."
Over samples
"In zekere zin kun je het samplen van muziek als een eerbetoon aan de oorspronkelijke artiest zien. Samples kunnen bij luisteraars gedachten, woorden of beelden oproepen. Of ze kunnen de luisteraar attenderen op een wijziging in de muziek, vergelijkbaar met een cymbal crash in een orkest. Het verschilt per mens. Ik kan dus niet bepalen wat mijn muziek doet. Ik hoop dat het mensen iets zegt. Wat precies, dat verschilt per mens - noodzakelijkerwijs, want ieder referentiekader is anders. Het valt trouwens nog niet mee om dat allemaal precies in woorden te vatten."
Luister ook de Boiler Room Set van D/P/I.
http://www.kindamuzik.net/interview/d-p-i/d-p-i-op-onbepaalde-hoogte/26121/
Meer D/P/I op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/d-p-i
Deel dit artikel: