Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het gaat goed met Anne Soldaat. Het debuut onder zijn eigen naam kreeg lovende kritieken en de voormalig Darryl-Anngitarist is vooral bezig met het nagenieten van zijn succes en werkt rustig aan nieuw materiaal als het hem uitkomt. In het oude Volkskrantgebouw in Amsterdam, dat de laatste jaren als een broedplek voor kunstenaars en artiesten fungeert, houdt Anne zich schuil. Hij heeft in de kelder zijn studio waar hij op dit moment bezig is om ideeën uit te werken en te jammen met zijn band of bevriende muzikanten. Nu zit Anne op de zevende en bovenste verdieping dat een soort van café moet voorstellen. De lift volgespoten met graffiti, oude tweedehandse meubels en veel mensen met dreadlocks en fleurige kleding: het gebouw doet een beetje aan een kraakpand denken. Anne zit nonchalant op een Chesterfieldbank en hij heeft zijn haren niet speciaal in model gebracht voor de fotosessie. "Ik heb zelfs mijn bril op. Die draag ik echt nooit, maar mijn lenzen irriteerden vandaag."
Einzelgänger
In de alternatieve sfeer van het Volkskrantgebouw voelt Anne zich prettig. "Het Lowlandspubliek vind ik ook leuker dan dat van Pinkpop. En in zo'n grote tent spelen lijkt mij trouwens echt fantastisch." Een paradox, want zelf houdt Anne er niet van om zich te mengen in een grote menigte. "In mijn eentje voel ik mij wel meer op mijn gemak, ja. Ik houd er ook heel erg van om alleen te zijn. Wat ik dan allemaal doe? Lezen en gitaar spelen. Nee, dat zijn niet echt de meest sociale bezigheden. Ik lees altijd voordat ik ga slapen. Of ik ook altijd mijn tanden poets onder de douche? Nee, dat niet. Ik poets mijn tanden als ik op de wc zit. Multitasken, inderdaad. Ik zit trouwens altijd op de wc, ook als ik moet plassen."
Aan zijn computer besteedt de gitarist ook veel tijd. "Hyves? Nee, ik Facebook vooral. Dat vind ik wel leuk. Je houdt zo toch een beetje contact vanuit huis. Of ik iedereen toelaat als vriend? Ja, waarom niet? Het lijkt mij alleen maar leuk om liefhebbers van mijn muziek op Facebook te hebben. Alleen als ze spammen, verwijder ik ze weer. Ik hoef geen mensen die foto's van hun lunch maken. Of het moet een heel bijzondere lunch zijn."
"Het blijft moeilijk om jezelf open te stellen tijdens interviews. Je moet toch elke keer weer graven, ook naar dingen die niet positief zijn of waar je spijt van hebt. Na een erg persoonlijk interview ben ik toch altijd wel geestelijk uitgeput. Het is een flinke inspanning voor mij. Alle interviews helpen: het wordt namelijk steeds gemakkelijker. Maar ik vind het juist wél weer leuk om op straat herkend te worden. Dan doe je toch iets goed bij het publiek. Laatst zat ik in de trein naast een jongen die naar mijn muziek aan het luisteren was en mij niet herkende. Of ik iets tegen hem gezegd heb? Nee, ik ga hem niet aanstoten om te vertellen dat hij mij hoort zingen."
Geen smaak
Anne snapt niet dat mensen naar van die gelikte dancemuziek luisteren. "Veel mensen hebben gewoon geen smaak. Dat is jammer, maar daar kun je nu eenmaal niks aan doen. Hoewel ik mij er ook nooit echt voor heb opengesteld. Misschien heb ik het met een xtc-pil op net zo leuk als iedereen bij die grote feesten."
Muzieksmaak is voor Anne belangrijk in een relatie. "Ik zou het moeilijk met iemand alleen maar over Slayer kunnen hebben. Een gedeelde interesse en smaak lijkt mij erg handig. Of ik Carice van Houten bij Zomergasten heb gezien? Ja, je bedoelt dat stuk waarin zij zo gepassioneerd over muziek ging vertellen? Dat was inderdaad erg mooi. Zij heeft ook een soort drang dat ze muziek met iedereen wil delen. Ik lijk daarmee wel een beetje op haar. Maar twee mensen met deze drang: dat is niks in een relatie."
Hoge noot
Men vergelijkt Anne vaak met Bon Iver. "Ik heb niet echt van die meerstemmige koortjes in mijn muziek, hoor. Ik vind het wel erg mooi. Misschien dat ik er op de volgende plaat eens mee ga experimenteren. Een beetje zoals The Beach Boys, dat vind ik echt prachtige muziek." Ook de hoogte van de zang komt bij beiden wel overeen. "Vind je dat? Ik heb het wel eens vaker gehoord. Dat heb ik ook een beetje van Brian Wilson. Ik ben erg beïnvloed door The Beach Boys. Of ik mijzelf wel hoor zingen? Ja, natuurlijk. Maar ik zing toch niet op elk nummer hoog?" Anne denkt even na en noemt dan 'Mother of a Lie' als voorbeeld. "Dat zomerse nummer, ja. Ik vind het trouwens ook wel grappig dat iedereen mijn album maar bestempelt als een blije lenteplaat en dat dit zou komen door de opnames in Los Angeles. Maar het is leuk dat iedereen er een beeld bij heeft."
Anne noemt een paar nummers op die geen zomers geluid hebben. Hij praat veel met zijn handen en neemt vaak een moment rust om even na te denken. Om opeens toch nog verbijsterd terug te keren naar een eerdere stelling: "Maar vind je dan echt dat ik zo hoog zing?"
http://www.kindamuzik.net/interview/anne-soldaat/anne-soldaat-zingt-toch-niet-zo-hoog/19108/
Meer Anne Soldaat op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/anne-soldaat
Deel dit artikel: