http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Andere onderwerpen, zelfde gevoel
Ook in Nederland wordt hiphop gedomineerd door mannen. Een doorn in het oog van vrouwelijke rappers Melodee (La Melodia), Esperanzah (Numaads) en Neenah. Hoewel ze verschillende visies hebben, zijn de drie het over één ding eens: “Natuurlijk moeten er meer vrouwelijke rappers komen, maar dan moeten ze ook goed zijn. Niet dat er ineens allemaal vrouwen gaan rappen die wack zijn.”
Tekst: Timo Koren
Beeld: Niels Vinck
Publicatiedatum: 25 oktober 2010
Melodee
“Ik ben op mijn achtste via cassettebandjes van mijn neef met hiphop in aanraking gekomen. Hij nam A Tribe Called Quest en De La Soul voor me op. Op de één of andere manier paste dat wel bij mij. Ik was niet echt een meisjes-meisje; ik klom liever in bomen dan dat ik met poppen speelde. Ik hield vooral erg van taal. Ik was bijvoorbeeld vaak bezig om de teksten van anderen helemaal uit te schrijven. Toen ik zestien was dacht ik: waarom ga ik niet mijn eigen teksten schrijven?
“Hiphop is een mannencultuur, maar er is wel ruimte. Je komt wel eens vooroordelen tegen als ‘ze is een meisje dus ze kan er vast niks van’, maar uiteindelijk raken mensen wel overtuigd. Toch blijft hiphop een machocultuur. Als vrouw moet je je dan niet aangevallen voelen, maar het juist ombuigen naar iets dat je voor jezelf kan gebruiken. Er is geen reden dat vrouwen zouden moeten onderdoen voor mannen. Als je zo zit vastgeroest ben je niet meer van deze tijd.
“Relatief gezien zijn er nu misschien meer vrouwen die rappen, maar ze zullen nooit de overhand hebben. De hiphopscene heeft voornamelijk meer goede artiesten nodig. Een tijdje geleden kwam Nina met haar debuut De Lastigste. Dat was in dezelfde tijd dat ik met het eerste La Melodia-album kwam. Haar release werd met een verhaal eromheen neergezet: de eerste vrouwelijke Nederlandse MC met een mini-album. Zo heeft ze een tijdje vrij veel aandacht gekregen, maar nu hoor ik niks meer van haar.”
Esperanzah
“Toen ik veertien was, zag ik Lil’ Kim op televisie. Ze sprak me aan, omdat ze de enige vrouw was tussen al die mannen. Haar Hardcore was ook het eerste album dat ik kocht, maar ik kon me eigenlijk totaal niet met haar identificeren. Ze heeft een heel ander levensverhaal: op haar veertiende was ze zwanger, daarna was ze een tijd dakloos. Ik zie mezelf echt niet rappen over de onderwerpen waar zij het doorgaans over heeft.
“De onderwerpen van mijn rapnummers zijn ook anders dan de onderwerpen van mijn zangnummers. Als ik zing gaat het toch veel sneller over liefde, terwijl ik het in raps heel suf vind om het over je vriendje te gaan hebben. Ik zie het ook als twee gescheiden werelden; de tekst van een zangstuk kan niet worden gebruikt voor een rap, bijvoorbeeld.
“Die jongenscultuur in hiphop, daar ben ik niet echt mee bezig. Ik ben eraan gewend, in de studio zijn het toch altijd echt mannen. Als er al een vrouw in de studio is, is het toch al snel de vriendin van één van de rappers. De scene in Nederland is heel klein, en ik ken alle iets bekendere vrouwelijke rappers ook al wel; we zijn denk ik met z'n tienen. Natuurlijk moeten er meer vrouwelijke rappers zijn, maar dan moeten ze ook goed zijn. Niet dat er ineens allemaal vrouwen gaan rappen die wack zijn.”
Neenah
“In 2008 deed ik mee aan het project ‘The Mighty 8’ dat vanuit het Nationaal Pop Instituut was georganiseerd met het doel vrouwelijke hiphop en soul een groter platform te bieden. We hebben toen een cd gemaakt waaraan iedereen twee nummers bijdroeg en waar één gezamenlijk nummer opstond. Het was mijn eerste fysieke release.
“Ik ben één van de weinige vrouwen in Nederland die hiphop produceert. Ik trek sneller naar jongens toe dan naar meisjes. Ik heb ook een vrij jongensachtig karakter: ik houd van poker, van schaken en dus ook van produceren. Dat laatste komt omdat ik vanaf mijn zestiende een vriendje had die me liet zien hoe ik met die programma’s om moest gaan. Dat vond ik zo leuk dat ik er nooit meer mee ben gestopt.
“Hoewel ik altijd van hiphop heb gehouden, ben ik pas een paar maanden geleden écht met rappen begonnen. Als ik vrouwen als MC Lyte dat zie doen vind ik dat erg dope om te zien. Ik ben er zelf voornamelijk mee begonnen omdat ik het leuk vind om op die speciale manier te schrijven. Ik heb een soort gespleten persoonlijkheid als ik schrijf. Als ik raps schrijf zit ik in een hele andere wereld dan wanneer ik voor iets anders schrijf. Andere rijmschema’s, andere woordkeuzes en andere onderwerpen. Ik probeer wel beide werelden met elkaar te mixen; dat ik in mijn r&b-nummers niet alleen over liefde zing. Het is wel iets in hiphop waarin vrouwen zich onderscheiden van mannen: de onderwerpen die ze aansnijden zijn duidelijk anders.”
http://www.kindamuzik.net/dossier/va/de-vaginamonologen/20793/
Meer VA op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/va
Deel dit artikel: