• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Patrick Watson onthult wat het allemaal betekent

"Niemand weet waar liedjes echt over gaan", aldus Patrick Watson, zanger van de gelijknamige band. De band maakt zich blijkbaar niet al te druk om de tekstuele boodschap van de nieuwe plaat, Wooden Arms . Watson: "Het gaat er om dat liedjes de luisteraar raken, met of zonder tekst."

Tekst: Gabriela van der Lans

Publicatiedatum: 15 mei 2009

Twee jaar geleden gooiden de vier Canadese bandleden van Patrick Watson (Watson zelf, Simon Angell, Robbie Kuster en Mishka Stein) hoge ogen met hun filmische, soms bijna klassieke, indierock. In het levendige Amsterdamse café waar het interview plaatsheeft lijkt echter niemand Watson en zijn pet te herkennen. Zelfs niet wanneer hij opeens een zin uit 'I Will Always Love You' van Dolly Parton begint te zingen. "Ik ging ooit naar een Dolly Partonconcert waarbij ze dat nummer zong. Waar denk je dat het over gaat? Het was haar manier om aan haar vaste muzikant te bewijzen dat ze klaar was voor een solocarrière. Ze was niet verliefd op hem! Niemand kent de betekenis van liedjes. En dat maakt dus ook niet uit, dat is juist het punt.

Als het gaat om het componeren van muziek, tasten muziekmakers zelf soms ook wel eens in het duister. "Het opnemen van deze plaat was niet makkelijk, vooral omdat we allemaal hoge verwachtingen hadden. Het moest meer een livegevoel krijgen dan Close to Paradise (2007), percussiever zijn en minder dromerig overkomen. Pas toen 'Wooden Arms' (de titeltrack) af was, werd het maken van beslissingen makkelijker. Alle tracks moesten in ieder geval net zo solide worden. Met 'Fireweed' in de afrondingsfase werd het verhaal van de plaat nog duidelijker. Beide nummers hebben een sterk folk-element met veel gekke wendingen. Noem het sciencefictionfolk."

Kippenvel
Om de vraag hoe gemakkelijk hij coupletten schrijft, moet Watson een beetje lachen. "Nee, het komt niet altijd natuurlijk uit me. Bij 'Fireweed' heeft het dertig takes geduurd voordat ik blij was met wat ik zong. Nog moeilijker was 'Tracy's Waters', that was a bastard to make. Er was een live-uitvoering die we wilden opnemen, maar die in de studio totaal niet uit de verf kwam. Toen we eindelijk een versie hadden die ergens op leek, bleek de eerste helft alsnog nergens op te slaan, terwijl de tweede helft fantastisch was. Ik denk dat ik drie weken heb gewerkt aan alleen het begin van 'Tracy's Waters'. Ik wil het er nooit meer over hebben", grapt Watson. En wat was het dan eigenlijk dat aanvankelijk niet werkte? "Je kreeg geen kippenvel. No goosebumps, no go."

Die goosebumps beginnen naar Watsons eigen zeggen bij de geboorte van een nummer. "Het vormen van het eerste concept is het leukst. Net als bij alles in het leven; in het begin zijn alle opties nog open." Wat is er vervolgens te doen met die overvloed aan keuze? "Er moet een balans zijn. Natuurlijk zijn er dingen die leuk zijn om te maken, maar minder leuk zijn om naar te luisteren. We zouden geen album uitbrengen met 45 minuten betekenisloos geluid, ondanks dat het vast heel vermakelijk is om daar aan te werken."

Goed buigen
De balans van Wooden Arms zit tussen twee extremen in: enerzijds fijne coupletten en herkenbare structuren, anderzijds de ruimte voor instrumentaliteit en grootse uitvoeringen. "Het is geen makkelijk album geworden. We hebben bijvoorbeeld veel instrumentale tracks geschreven, maar we wisten dat we er maar met een paar weg zouden komen (het zijn er twee geworden - GvdL). Je moet niet te veel buigen naar het publiek, maar wel bereid zijn te buigen alsof je zelf een luisteraar bent van de muziek."

Een objectieve luisteraar van zijn eigen werk zal een muzikant waarschijnlijk nooit worden. Watson begrijpt dan ook niet waarom de term 'melancholisch' steeds blijft opduiken wanneer zijn muziek besproken wordt. "Mensen denken vaak dat ik somber en serieus ben, wat niet zo is, zoals je ziet." Ter illustratie: Watson doet inderdaad bijna niet anders dan ontspannen glimlachen en vriendelijk vertellen. "Er staat geen enkel verdrietig nummer op deze plaat. Dromerig, misschien. Maar dat is niet verdrietig. Als ik melancholische muziek zou maken, zou ik mijn werk niet goed doen. Live staan mensen vaak versteld van de speelsheid van de plaat." Met de brede, vriendelijke lach voegt hij daar aan toe: "Ik denk dat je je er geen voorstelling van kunt maken, totdat je ons ziet."

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=18617
Meer Patrick Watson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/patrick-watson