• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

The Veils | Nux Vomica

The Veils blijven (nog) overeind op moeilijke tweede.
CD, Rough Trade/Konkurrent

Tekst: Herman Roggeveen

Publicatiedatum: 17 augustus 2006

Het is november 2003 als The Veils voor het eerst in Nederland optreden, op London Calling in de bovenzaal van Paradiso. De band rockt als een tiet en bij het laatste nummer 'More Heat than Light' worden de emoties zanger Finn Andrews te baas en smijt hij zijn akoestische gitaar kapot. In een halfuurtje tijd bewijzen The Veils meer noten op hun zang te hebben dan de hoofdact The Darkness.

De rest van het verhaal is bekend. Het debuutalbum The Runaway Found slaat goed aan in Nederland en een uitgebreide clubtournee volgt. Vervolgens heeft de gevoelige Andrews binnen het jaar genoeg van zijn maten en knikkert hij ze uit de band. Andrews keert terug naar zijn geboorteland Nieuw-Zeeland om daar The Veils 2.0 uit te vinden.

Nu is er dan Nux Vomica, het tweede album van The Veils, en opnieuw toont Finn Andrews zich een meesterlijk songwriter. 'Calliope!' en 'One Night on Earth' klinken beide opgewekt en zijn mooie gitaarliedjes, terwijl de single 'Advice for Young Mothers to Be' en 'A Birthday Present' al iets meer melancholie in zich hebben. Ronduit donker zijn 'House Where We All Live', 'Pan' en 'Jesus for the Juglar'.

Iedereen die The Veils live heeft gezien kan zich voorstellen dat die laatste nummers op het podium topzwaar moeten klinken. Finn Andrews komt altijd als een gepijnigde jongen met een moeilijke jeugd over, alsof hij noodgedwongen zijn ellende van zich af moet zingen. Op de moeilijkste momenten scheurt hij dan met zijn toch al rauwe stem bijna de ziel van zijn luisteraars open. Dat is misschien wel de verklaring van het succes van The Veils in Nederland: ze klinken zo lekker depri en wij Hollanders kiezen graag de partij van de underdog.

Op Nux Vomica - de naam van een homeopathisch geneesmiddel om misselijkheid of een burn-out te lijf te gaan - is die gekwelde Andrews wel erg veel te horen. Al meteen op de toch al zware opener 'Not Yet' gaat zijn stem alweer door merg en been, en dan zijn er nog negen liedjes te gaan. Ik vraag me alleen af in hoeverre die complexiteit van Andrews oprecht is. Op het podium kan er geen lachje van af en kijkt Andrews alleen maar strak, bloedserieus en geconcentreerd voor zich uit, terwijl hij daarbuiten veel meer ontspannen overkomt. Het lijkt wel alsof Andrews weet dat zijn succes schuilt in de donkere, moeilijke kant van zichzelf en daardoor lijkt het een trucje geworden.

Op Nux Vomica komt Andrews er nog mee weg. Het is een sterk album geworden dat een flinke groei laat horen ten opzichte van The Runaway Found, maar hij moet uitkijken dat hij niet te veel dweept met zijn sores. Wanneer het een trucje blijkt te zijn zal het niet lang duren voordat hier doorheen geprikt wordt. Dat kost op den duur heel wat kapotgesmeten gitaren.

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=13669
Meer The Veils op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-veils