http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Caesar | No Rest For The Alonely

Nog steeds een wereldplaat.
CD, Excelsior

Tekst: Thijs Zilverberg

Publicatiedatum: 30 mei 2000

De laatste jaren lijkt het beste er een beetje vanaf bij Caesar. Het door Steve Albini geproduceerde derde album Leaving Sparks viel vooral op door het tekort aan typerende gitaarhooks. De titelloze opvolger had zo zijn momenten, maar was over het algemeen ook vrij tam.

Sindsdien is het rustig rond de band. Alleen de compilatie Before My Band Explodes doorbrak even de stilte. Het zal dan ook wel niet lang meer duren voordat die verzamelaar een profetische titel blijkt te hebben gehad. Gelukkig kunnen we in dat geval altijd nog het briljantje No Rest for the Alonely uit de platenkast halen.

Er zijn niet veel albums van Nederlandse bodem die in de buurt komen van dit indierockmeesterwerk. Neem het adembenemend sterke begin van de cd. De knallende riffs van openingstrack ‘My Loss’ geven meteen een mooi visitekaartje af. Daarna rammelt het trio op kenmerkende wijze door in uitschieter ‘I Took It Home’. Hoewel die rammelpop hier nog lang niet gaat vervelen, neemt de band daarna al even gas terug met de single ‘Before My Head Explodes’. Natuurlijk is die iets meer easy listening dan de gemiddelde Caesarsong, maar laat dat hier nu eens een voordeel zijn.

De meeste nummers op het album worden voornamelijk gedragen door zanger/gitarist Roald van Oosten. Een uitzondering hierop is ‘Stains’, waarbij drumster Marit de Loos de zang voor haar rekening neemt. Dat doet ze goed ook en zo zorgt ze ook voor de nodige afwisseling. Om te voorkomen dat dit een nummer-voor-nummer-recensie wordt, licht ik er nog één nummer uit. Bij het beluisteren van het springerige ‘Lifesupport’ is het onmogelijk om stil te blijven zitten. Jaren voor de doorbraak van Voicst lijkt hiermee het recept voor goede ADHD-rock geboren.

Voordat je er erg in hebt, zijn de drie kwartier alweer om. Nergens is een minder geslaagd stuk te bekennen, nergens is de muziek ook maar enigszins saai te noemen. Zelfs acht jaar na de release. Dat is wat er zo knap is aan dit album. Toen was No Rest for the Alonely een wereldplaat. Vandaag de dag is dat nog steeds zo.