http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Caesar - Het was geen ABC maar ABX

In 1996 was daar opeens Caesar, een Amsterdamse band met een fris en vooral rammelend geluid. Met een hoop drum- en gitaargeweld werden de melodieuze rocksongs op de debuutplaat Clean gezet, samen met Daryll-Ann Weeps de eerste platen op het Excelsior Label. Een gesprek met Roald van Oosten en Sem Bakker over Caesar anno 2003.

Publicatiedatum: 03 maart 2003

Caesar TUSSEN HET DEBUUTJAAR en nu heeft Caesar al een hoop meegemaakt: optredens op Lowlands en Pinkpop, semi-hitjes ‘Before My Head Explodes’ en ‘Situations Complications’, veel lof voor de plaat No Rest For The Alonely, een samenwerking met Steve Albini, het album Leaving Sparks waarmee de verwachtingen van het publiek niet werden ingelost, een tour door Engeland, het komen en gaan van bandlid Marien Dorleijn en ga zo maar door. Op muzikaal gebied maakte Caesar ook een ontwikkeling door. Het springerige rauwe van Clean ging op de opvolger al over in een wat volwassener geluid, en op Leaving Sparks waren het vooral de violen, pianootjes en orgeltjes die het geluid domineerden, met een enkele rocker tussendoor. Anno 2003 komt Caesar met het vierde album, waarop weer flink gerockt wordt en waarop een punkrocknummer als ‘C.I.A.’ sterk doet terugdenken aan het ongepolijste Clean. Vandaar de vraag wat nou nog het verschil is tussen Caesar in 2003 en 1996. Roald van Oosten: “Clean en trouwens ook No Rest For The Alonely zijn veel slechter ingespeeld. Het was een leuke beginplaat, al merk ik dat veel mensen niet van het bestaan van deze plaat afweten. Veel mensen betitelen onze huidige als de derde Caesar-plaat. Maar bij Clean hadden we totaal geen verwachtingen. Het was al fantastisch dat we een plaat hadden gemaakt en de rest liep een beetje vanzelf, zoals de tour met Daryll-Ann enzo. We werden voor het eerst op de radio gedraaid en we mochten radiosessies doen. Alles was gewoon een overwinning, zoals ook het optreden op Lowlands. We zijn nu een veel hechtere band, een eenheid. Dat komt door de ervaring, we hebben een hele boel geleerd. Maar het is niet zo dat we nu zo’n verschrikkelijk professionele instelling hebben.” Sem Bakker vult aan: “Ten tijde van Clean hadden we nog niet de afspraak dat dit de band voor ons was en dat we bij elkaar zouden blijven. Nu is dat wel duidelijk. Wat wel opvallend is, is dat de recensies over Clean redelijk positief waren maar dat men opmerkte dat er wel wat nerveuze gedeeltes inzaten. En nou zegt men juist blij te zijn dat Caesar eindelijk weer nerveus en springerig is. Wel grappig dat mensen dat nu weer willen horen.”

Caesar SEM GEEFT OOK aan dat Caesar wel rammelig klinkt, maar niet zoals Clean. Over dat album was niet zo heel lang gedaan. Toch blijft de wending opmerkelijk, Caesar is een heel andere plaat dan Leaving Sparks. Een bewuste keuze? Een bedacht concept? Roald: “Nee nee nee, het is helemaal spontaan gekomen. Toen de plaat in elkaar werd gezet en we alle nummers op een rijtje gingen zetten, leverde dat opeens een frisse verzameling van 12 nummers op. Het was ons enigszins ontgaan dat die er zo fris uit waren gekomen. We waren al extreem lang met dit materiaal aan het opnemen en het is een verrassing dat de plaat zo sprankelend overkomt. Voor hetzelfde geld was het een doodgearrangeerde en ingewikkelde plaat geworden. We konden het zelf ook niet zo beoordelen.” Het eindresultaat heeft iets weg van een nieuwe start. De band bestaat weer uit drie leden, het geluid is weer een stuk harder en speelser en het album heet simpelweg Caesar. De tijd die de band heeft genomen heeft hier ook aan bijgedragen. Sem: “Het was op een gegeven moment niet leuk meer. We hadden No Rest uitgebracht, meteen een tour daarna gedaan, toen de Marlboro Flashback, vervolgens hebben we Leaving Sparks opgenomen en toen gingen we weer touren. Het ging maar door.” Roald: “Het was eindeloos en we waren echt moe. Het is verschrikkelijk verstandig geweest dat we zoveel tijd hebben laten verstrijken voordat we met Caesar kwamen, dat we onszelf de kans hebben gegeven om weer te rijpen. Sommige platen schrijf je in een jaar, andere platen hebben veel meer tijd nodig.” Leaving Sparks is dus in een relatief korte tijd tot stand gebracht. Dit was toch uiteindelijk de plaat die meerdere negatieve reacties heeft opgewekt, bij de pers en bij het publiek. Roald: “We wilden het op dat moment gewoon zo doen. Steve Albini was beschikbaar, dus we moesten door. Leaving Sparks voldeed niet aan het verwachtingspatroon, ook al was er toch wel degelijk gitaargeweld: ‘Homesick’ en ‘Joy Dim’. Het was een ander concept. Het was geen slackerpop, geen vervolg op No Rest. Het was geen ABC maar ABX. Nou zitten we weer meer in de buurt bij C. We zijn gewoon niet het het soort mensen dat zichzelf de hele tijd maar blij kan houden met één truc. Het is sowieso het uitgangspunt bij Caesar dat alles moet kunnen.” Sem: “We luisteren veel naar de Palace Brothers en naar Neil Young. Als we zoiets horen zeggen we: laten we eens risico nemen, laten we iets proberen. Leaving Sparks is een experiment geweest en het is tof dat je dat aankan als band.”

DOOR HET FRISSE geluid van de laatste plaat klinkt het geheel ook erg optimistisch en vrolijk. Als ik inbreng dat ‘I Know I’ ook heel hoopvol overkomt levert dat nogal verbazing op. Roald: “Ik vind Caesar juist zwaar op de hand. ‘I Know I’ is een muzikale vertolking van de weg naar de psychiater. Het is een persoonlijk geintje. Maar het is niet iets als ‘het leven is zo mooi’. Ik vind het een grappige bijkomstigheid dat er in onze muziek afgerekend wordt met bepaalde dingen in het leven en dat wat overblijft een positief gevoel is.” Sem: “Het optimistische geluid komt voort uit het speelplezier. We hebben weer hetzelfde gevoel als bij Clean: lekker met z’n drieën optreden. Het tekstuele ben ik wel belangrijker gaan vinden, maar ik zie het ook als een partij. Je kan woorden niet uitsluiten bij een liedje. De klank van de woorden is gewoon erg belangrijk. Maar het is niet zo dat Roald teksten moet schrijven waar ik me mee kan identificeren, zo gaat het niet. Het is iets persoonlijks van hem, daar laat ik het een beetje bij.” Roald vertelt ook dat het tekstuele vooral zijn zaak is, ook al gaat dit in overleg met de band: “Ik confronteer ze er nu eerder mee. Dan mail ik ze gewoon even wat teksten door en krijg al dan niet een respons. Dat was met name in het begin, toen ik nog een tikkeltje onzeker was over het tekstschrijven. Toen probeerde ik wat nieuwe dingen uit, wat meer verhaaltjes die verder van me afstonden. Toen zeiden ze dat het effect van de muziek wat sterker was als ik het dichter bij mezelf zou houden. Dat vond ik wel fijn om te horen. Ik leg er één en al persoonlijkheid in.”

Caesar DAT CAESAR WEER harder klinkt moge duidelijk zijn, maar er is ook veel variatie op de plaat te vinden. Het reggaeritme uit ‘In Flames’ staat weer haaks op de ruige opener ‘Supersonic’ waar distortion niet geschuwd wordt. En ook sluiten het spacey ‘Please Go On’ en het stevige ‘El Cat Race’ elkaar niet uit. Hoe bepaalt Caesar welke kant een liedje opgaat?
Roald: “Dat is echt de werking van de drie persoonlijkheden. We proberen het gewoon eens te worden over geluiden, over spanning in de muziek. En zo proberen we elkaar te beïnvloeden: “als je dit er bij doet hoe klinkt het dan, laten we dit eens hard aanzetten, laten we hier het ritme weghalen ofzo.” Op die manier zitten we gewoon te goochelen met een bepaald idee dat naar voren is gekomen door wie dan ook.”
Sem: “Op deze plaat zijn het ook allemaal eigen verhaaltjes. Er is gelukkig nog niet echt een duidelijke formule. Het is vaak zo dat Roald met een paar akkoorden aankomt of zanglijnen. Dan ga ik een middagje met hem zitten pielen, gebeurt ook wel vaker, en dan kan het alle kanten opgaan.”
Roald: “Dan is het een heel belangrijk moment als je iets met z’n drieën in de oefenruimte kan oppikken. Sommige dingen kunnen dan onmiddellijk op de plaat. Andere ideeën zoals bijvoorbeeld ‘Dark Matter’... die hangen al drie, vier jaar in de lucht.
Sem: ‘El Cat Race’ was bijna meteen klaar. Ging echt supersnel.’
Roald: “Dan is er onmiddellijk aansluiting en voel je elkaar goed aan. Daarmee valt of staat een nummer gewoon. Het is geen kant-en-klaar accoordenreeksje waar een ritme onder wordt gezet. Het is iets dynamisch. Een drie-eenheid. Zoals ‘Lives Of Mary Lane’, ook een heel oud idee. Dan zeggen we.. we kunnen de drums heel erg comprimeren, heel klein maken. Tot dat stuk waar het allemaal op een hoop gaat. Dat sluit wel heel erg aan bij de lading van het nummer.”
Sem: “Soms kan er bij de produktie ook een hoop veranderd worden, dingen die we nog nooit hadden. Zoals het begin van ‘She Likes My Way’, dat koortje dat er bij komt.
Roald: Dan is het wat meer Mercury Rev, wat grappig is. Ook nummers als ‘C.I.A.’ en ‘Supersonic’, daar heeft niemand echt aan zitten schrijven, dat ontstaan gewoon. Dan sta je opeens een hoop kabaal te maken en dan denk je “hey dat rockt” en dan ga je nadenken over een solootje of een bruggetje.

NU LIGT DE plaat in de winkels en wordt de band overladen met positieve reacties. Momenteel is ze hard bezig met zaken die gepaard gaan bij de release van de vierde plaat. Zo houdt de band o.a. onder de namen Roald Von, Semmi Automatic en Claire Obscure een weblog bij op de eigen site, wordt gewerkt aan de release van Caesar in het buitenland en wordt er tijd gestoken in de bijbehorende interviews en vele optredens. Tot slot nog de vraag wat nu de plaats van Caesar is in Nederland. Roald (lachend): “Aan de top, aan de absolute top. Nee, ik denk dat we op een gezonde plaats staan. Op een gezonde bodem om er weer op een frisse manier iets moois van te maken dit jaar.” Sem: “Ik denk dat we met deze plaat wel iets kunnen uitbouwen, iets speciaals kunnen doen. Ik heb er vertrouwen in.”