• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Motel Mozaique 2006 (dag 1)

Geslaagde eerste dag vol opstoppingen.
14 april 2006, Rotterdam

Tekst: Rik Annema en Thijs Zilverberg

Beeld: Tim Broddin

Publicatiedatum: 19 april 2006

Zo, dat was een intensief en interessant weekendje Rotterdam. Een zeer uitgebreid en overlappend programma zorgde voor menig sprintje tussen schouwburg, Nightown en de Tent. Er was simpelweg teveel leuks te zien, teveel niet te missen artiesten. Helaas dachten meer bezoekers daar zo over, waardoor vooral op de zaterdag nog al wat opstoppingen ontstonden.

Artiesten als The Cardigans en The Veils brachten onverwacht veel mensen naar Nighttown. En als op datzelfde moment ook nog eens Kieran Hebden met de legendarische drummer Steve Reid (Miles Davis, James Brown) de theaterzaal van de Rotterdamse club plat staat te spelen, dan moet het wel mis gaan. Gelukkig heeft KindaMuzik niet op reporters bezuinigd en hebben wij van alle artiesten in elk geval een glimp op kunnen vangen.

De vrijdagavond begint voor ons in de grote zaal van Nighttown. Adam Green [foto boven] trapt hier het festival in stijl af. Zijn lekker nonchalante grapjes, de dames die hij het podium opsleept en de dansjes over de rand van het grote podium – alles zit goed. Green heeft een goed humeur en zijn wonderlijke muzikaliteit komt vanavond perfect tot uiting. Vooral de paar nummers die de zanger alleen op akoestische gitaar vertolkt zijn van ongekende klasse. Adam Green dacht dat Nederland niet van hem hield, maar niets blijkt minder waar. Wanneer de New Yorker het podium verlaat staat de zaal afgeladen vol.

Hierna is het de beurt aan de mathrockers van Battles. De release van twee ep´s op het vooruistrevende Warp-label hebben een behoorlijke hype in gang gezet, want ook hier is het druk. De Amerikanen spelen een goede set, waarin vooral de mathematische strakheid opvalt. Een beetje meer opbouw in de set had de show nog meer klasse kunnen geven. Daarbij wordt geen moment gas teruggenomen, waardoor de vermoeidheid na een uur toch wel is toegeslagen.

Ieder jaar zijn er weer relatief onbekende namen die tijdens Motel Mozaïque laten zien dat ze veel in hun mars hebben. 65daysofstatic [foto links] zal voor veel van de aanwezigen bij hun optreden in de kelder van Nighttown dé ontdekking van deze editie zijn. De Britten combineren de postrock van Explosions In The Sky met supersnelle drum’n’bass-beats. De gevallen plastic bierglazen stuiteren voortdurend op en neer, zo ver staan de versterkers open. En, belangrijk voor een goede band in dit genre, door alle lawaai heen zijn regelmatig de prachtigste passages op te merken. Deze jonkies laten zien dat ze het kunstje van Mogwai goed hebben afgekeken. Ze doen het zelfs beter dan hun voorbeelden, die een uurtje later op het programma staan.

Haar vader gaf Emiliana Torrini een wonderschone Italiaanse naam mee, en van haar moeder erfde ze het charmante IJslandse accent. Dat wel een beetje doet denken aan... Tja, als je als zangeres uit IJsland komt is de vergelijking met Björk natuurlijk snel gemaakt. Maar daarom niet minder gepast. Ze komt uitstekend uit de verf in de rustige setting in de Rotterdamse Schouwburg. De zaal laat zich graag meeslepen door de feeërieke nummers en ondergaat ze dan ook ademloos. Als Torrini tussen de liedjes door een verhaaltje wil vertellen wordt de spanning doorbroken. Ze is nét even iets te verlegen. Maar de muziek, die is al net zo mooi als haar naam.

Mogwai, de grootmeesters van de postrock komen bij lange na niet in de buurt van de energie van hun muzikale nageslacht. Misschien ligt het aan de lokatie, de indrukwekkende grote zaal van de Schouwburg. Misschien ligt het aan de vijf heren zelf, en hebben ze hun dag gewoon niet. Misschien ligt het aan de nabijgelegen coffeeshop, en hebben ze de tijd van hun leven. Het optreden van Mogwai loopt in ieder geval uit op een grote teleurstelling. Waar de Schotten een reputatie van knoertharde liveshows hoog te houden hebben, komen ze hier bij lange na niet in de buurt van het wettelijk voorgeschreven maximum aantal decibel. ‘Hunted By a Freak’ is na een stuk of drie nummers de eerste en enige opleving tijdens een verder uitermate mat concert. Dat iemand uit het publiek de band op een gegeven moment “Get inspired!” toeroept zegt veel. Dat de band nauwelijks reageert nog meer.

Dan de beurt aan de Engelsen, ehh, Amerikanen van We Are Scientists. Zo humoristisch als ze zich in interviews voordoen, zo zouteloos zijn ze op het podium. Muziek maken kunnen deze heren wel: loeistrak en voorzien van een enorme geluidsmuur. Het immense tourschema van dit drietal lijkt ze er alleen niet vrolijker op te maken.

Jenny Lewis [foto rechts] is wél vrolijk, en speelt een uur lang vol overgave de liedjes van haar net verschenen debuutplaat met The Watson Twins. De achtergrondvocalen van deze mooie vrouwelijke tweeling geven de niet altijd even opvallende nummers van Lewis net dat beetje meer klasse.

Black Dice speelt oorverdovend. Het is bijna niet uit te houden in de basement van Nighttown. Drie laptops aangesloten op loodzware analoge versterkers zorgen voor immense dreunen en kille gehoekte beats. Speciaal, en enorm overweldigend. Een luguber einde van een geslaagde eerste dag in het Rotterdamse centrum.

Deel dit artikel:

http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=12580
Meer Motel Mozaique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/motel-mozaique