Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vroeg in de ochtend hebben de leden van Sonic Youth onder politiebegeleiding hun instrumentarium opgehaald in hun oefenruimte. “De gitaren waren met een dikke laag stof bedekt”, vertelt gitarist Thurston Moore het publiek in de New Yorkse Bowery Ballroom.
Murray Street, de straat waar Sonic Youths oefenruimte is gesitueerd, ligt dan ook binnen de volledig afgrendelde zone rond de puinhoop, die achterbleef na het ineenzijgen van de Twin Towers.
Het is zondag 7 oktober 2001, ruim drie weken nadat twee gekaapte passagiersvliegtuigen de wereldberoemde torens die de skyline van de Big Apple markeerden, binnenvlogen en ineen deden zakken. Sonic Youth organiseert deze avond een benefietconcert voor slachtoffers van de aanslagen. Niet zomaar voor slachtoffers.
Sonic Youth zou Sonic Youth niet zijn als ze niet juist op dit moment hun sociale betrokkenheid zouden tonen aan een minderheidsgroep, die anders over het hoofd zou worden gezien. De opbrengst van de avond is voor een charitatieve organisatie die hulp biedt aan Mexicaanse en Latino immigranten die lijden onder de aanslagen en voor de New York Womens’ Foundation.
Het bewijst enerzijds dat punk, in elk geval voor de leden van Sonic Youth, meer is dan alleen luide gitaren en anderzijds dat Sonic Youth meer is dan alleen de muziek die de groep maakt: het is een levensstijl voor de groepsleden, die zich kenmerkt door eigenzinnigheid. Niet alleen eigenzinnigheid in het maken van muziek, ook in het maken van keuzes in met name andere creatieve uitingen als schilderkunst en poëzie en het tonen van hun maatschappelijke en sociale betrokkenheid, zoals ze deze avond doen.
Deze houding levert Sonic Youth alom waardering op. Met de opkomst van grunge als alternatief rockgenre sprak dan ook niemand van een ‘uitverkoop aan het grote geld’ toen Sonic Youth bij major Geffen tekende. Sterker nog, voor het toen nog onbeduidende Nirvana was het doorslaggevend om voor de release van succesalbum Nevermind ook bij Geffen te tekenen.
Dat op deze avond het hart spreekt, is overduidelijk. Allereerst dat van de vrienden van Sonic Youth. Zo brengt punkrockgoeroe Tom Verlaine de briljante punkrock uit de lang vervlogen dagen van zijn groep Television en fluistert, prevelt en zingt Cat Power zichzelf begeleidend op gitaar haar stille liedjes.
Ondanks een rommelige set met veelal half gespeelde liedjes en enkele covers, laat ze de bij een deel van het publiek toch al los zittende tranen stromen. Sonic Youth-bassiste Kim Gordon leest gedichten voor en ook andere dichters richten het woord tot het muisstille en in gedachten verzonken publiek.
De sfeer in de Bowery Ballroom is er, net als in de gehele stad, één van verslagenheid en treurnis. Door die sfeer klinken laat in de avond de gitaren van Thurston Moore, Lee Ronaldo en Jim O’Rourke harder dan ooit de ijzig stille zaal in. Ze lijken, hoe bizar ook, soms wel aan te zwellen tot het bulderende lawaai van vliegtuigmotoren.
Op een avond waar uitzinnigheid ongepast is, werkt Sonic Youth een dusdanig fel optreden af dat een explosie niet kan uitblijven. De chemie van boosheid, verdriet en pure passie krijgt zijn hoogtepunt in het door Kim Gordon met bijtende staccato zang gebrachte ‘Drunken Butterfly’. Het publiek laat zich eindelijk gaan.
Eenmaal weer buiten is het de indringende geur van de smeulende resten op Ground Zero, die hen weer met de neus op de feiten drukt.
Foto's uit het archief
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/sonic-youth/sonic-youth-chemie-van-boosheid-verdriet-en-pure-passie
Meer Sonic Youth op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sonic-youth
Deel dit artikel: