Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Rusland
First things first: vorig jaar stuurde Rusland Polina 'we come in peace' Gagarina die niet alleen een geweldige song had, maar die ook nog eens perfect bracht. Dat ze werd uitgefloten door het (deels homoseksuele) publiek was dus niet aardig. Maar ja. Een beetje een fout land. Dit jaar vaardigt het land Sergej Lazarev af, waar getuige de videoclip niemand in de zaal problemen mee kan hebben. Z'n liedje is dé topfavoriet voor de overwinning. Op basis van de eerste dertig seconden is dat enthousiasme terecht; die behoren tot de beste van het hele songfestival, al knipoogt het iets te veel naar 'Slow' van Kylie Minogue. Jammer dat het daarna verandert in een obligate pop/dancetrack met clichéteksten als "thunder and lightning, it's getting exciting." Erger nog: 'You Are the Only One' is een blauwdruk van Loreens 'Euphoria', de podiumact een variant op die van Måns Zelmerlöws 'Heroes'.
Frankrijk
Jarenlang vaardigde Frankrijk uitstekende artiesten af die nog geen deuk in een pakje boter konden slaan. Dat gaf niks: artiesten als Patricia Kaas, Sébastien Tellier of Anggun zijn onaantastbaar. Echter kwam ook bij de Fransen de laatste jaren de klad erin; in 2014 werd het land laatste, vorig jaar scoorde het slechts vier punten. Als er dit jaar iemand is die de Russen van de overwinning af kan houden is het Amir. De Franse, maar in Israël woonachtige zanger van Tunesische en Marokkaans-Spaans joodse (volgt u het nog?) afkomst heeft met 'J'ai Cherché' een zomers liedje gemaakt dat swingt en, heel handig, deels in het Engels is gezongen. Een perfecte formule voor een winnend songfestivalliedje. Geheid dat het deze zomer voorbij gaat komen in Radio Tour de France; het is in een aantal Europese landen al een bescheiden hit. Daarnaast, Amir heeft de gunfactor. In elk geval van de Europese homogemeenschap; die wil volgend jaar absoluut níét naar Rusland.
Zweden
Zweden is altijd favoriet. Het land heeft inmiddels zes songfestivaloverwinningen op de palmares, eentje minder dan recordhouder Ierland. Als het land de finale niet haalt, is er direct sprake van een nationale ramp. Geluk voor hen dat ze als organiserend land automatisch zijn geplaatst. De Zweedse hoop heet Frans (ja, echt), is amper zeventien jaar oud (hij nam op z'n negende al een voetbalsingle op) en zijn liedje 'If I Were Sorry' is er eentje van het bescheiden soort: een springerig gitaartje, een catchy refrein; al is het de vraag of dit tijdens de grote finale van zaterdagavond niet volledig doodvalt. Kudo's voor het niet kopiëren van de inzendingen van voorgaande jaren. En Frans heeft het voordeel dat z'n liedje in de buurlanden al een hit aan het worden is. Als Zweden wint is het de eerste keer sinds 1994 zijn dat een land de titel prolongeert; in dat jaar won Ierland zelfs voor de derde keer op rij.
Bulgarije
Wie wil weten hoe je als land je eigen glazen in kan gooien door niet het juiste liedje naar het songfestival te sturen moet voor de aardigheid de finale van het songfestival van Polen terugkijken. In plaats van een soort overstuurde (maar geweldige) electro-Rihanna kozen de Polen voor een keurige klassieke zanger. Bulgarije is daardoor het land dat aanspraak mag maken op de meest bijtijds klinkende inzending. Al is dat, omdat de muziek op het songfestival standaard tien jaar achterloopt, heel erg 2006. Een outsider, maar zoals wel meer kanshebbers op de overwinning is het een slim bij elkaar geharkt zooitje van handige ideeën: het refrein is een zuid-Europese costastamper, de coupletten mellow, met een handig, catchy pre-chorus. Heel 'Love Is a Crime' vraag je je af: waar heb ik dit eerder gehoord? De verklaring: het is een deels Zweedse productie.
Letland
De traditie wil dat bij de eerste act van de avond de eerste valse noot te horen is. De Letse Justs Sirmais zal deze traditie ook dit jaar in stand houden. Hij opent de tweede halve finale en allemachtig, wat zingt deze jongen slecht. Dat is des te sneuer omdat z'n liedje heel aardig is. Het is een vrij platte dancestamper, maar slim genoeg geproduceerd om mee te kunnen met de Baltische buren en de Scandinavische landen aan de andere kant van de Botnische Golf. Want als iets de laatste jaren duidelijk is geworden, is het wel dat heel Noord-Europa een muzikaal DNA deelt; landen als Estland, Letland en Litouwen stemmen meer en meer mee met Scandinavië en West-Europa. Noem het vooruitgang. Als Sirmais nu ook een noot zuiver weet te zingen is iedereen gelukkig.
Australië
Het blijft een vreemd idee om de tegenvoeters op het songfestival te zien maar toegegeven, de Aussies nemen het festival bloedserieus. Vorig jaar mochten ze eenmalig op uitnodiging meedoen en debuteerden ze met een sterke vierde plek voor Guy Sebastian. Eenmalig blijkt toch niet zo eenmalig want dit jaar komt Australië gewoon terug, al moet het dit keer wel door de zo gevreesde halve finale. Verwacht wordt dat de Australisch-Koreaanse Dami Im met gemak die horde neemt. Haar bijdrage 'Sounds of Silence' is een sterke ballad en Im kan écht goed zingen. Dat ze de klemtoon verkeerd op de woorden 'silence' en 'capable' legt is juist heel erg Eurovisie, waar belabberd Engels de norm is. Het enige probleem is dat het songfestival dit jaar uit z'n voegen barst van de power ballads. Probeer dan maar eens net het verschil te maken.
Nederland
Is Nederland een kanshebber? Niet echt. Dat neemt niet weg dat Douwe Bob met 'Slow Down' een verrassend knap liedje heeft gemaakt. Dat begint al bij de lengte. Een songfestivalliedje mag niet langer dan drie minuten duren. Reden voor veel artiesten om zoveel in hun liedjes te knippen dat de lengte net onder de drie minuten komt. Dat komt de kwaliteit vaak niet ten goede. 'Slown Down' duurt 2 minuut en 45 seconden en klinkt niet gehaast: dat geeft ruimte voor frivoliteiten, zoals de tien seconden stilte die Bob live inbouwt. Gedurfd. Nog leuker zijn de tekstuele knipogen die de zanger maakt. Neem de regel "guess I'm running scared, guess I'm running on empty": het eerste deel verwijst naar de winnende inzending van Azerbeidzjan van 2010 ('Running Scared' van Ell & Nikki), het tweede deel verwijst naar de westcoast classic 'Running On Empty' van Jackson Browne. Douwe Bob is niet alleen een credible songwriter, maar kent ook z'n songfestivalklassiekers.
En verder…
Neemt de zanger Ivan (Wit-Rusland) geen levende wolven mee het podium op. En hij gaat ook niet naakt optreden. Dus waarom nog kijken? Nou, zijn electrorocksong is best aardig.
Gaat Tsjechië vrijwel zeker voor het eerst de finale van het Songfestival halen. Het land is bij vier eerdere deelnames telkens in de halve finale gestrand.
Heeft de inzending van IJsland goed naar het oeuvre van landgenoten Of Monsters and Men geluisterd. De zangeres, Gréta Salomé deed al in 2012 mee en is eigenlijk violiste in het IJslands Filharmonisch Orkest. Veel IJslanders hebben twee banen.
Komt de hardste rock van de groep Highway die namens Montenegro meedoet. Verwacht er niet te veel van. 'The Real Thing' is een mix van gedateerde rock met dubstep. Iets met woordspelingen met de bandnaam en een doodlopende weg.
Gaat Ierland ook dit jaar niet het Songfestival voor de achtste keer winnen. Wel stuurt het de bekendste deelnemer: Nicky Byrne, die tot 2012 deel uitmaakte van boyband Westlife. Niet dat het veel uitmaakt; hij heeft amper aan promotie gedaan.
Blijft het Verenigd Koninkrijk na 2000 dramatisch scoren op het songfestival. Voor 2000 eindigde het land drie keer níét in de top 10, na de eeuwwisseling is ze dat slechts twee keer wél gelukt. Het duo Joe & Jake gaat die treurige score niet verbeteren.
Wordt de dramaqueen dit jaar geleverd door Israël.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/songfestival/zeven-kanshebbers-voor-het-songfestival/26697/
Meer Songfestival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/songfestival
Deel dit artikel: