• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

• dossiers
• festivals
• columns

ernaast

10 noiserockers nemen het stokje over

Rock on in 2013. Deze tien nieuwe vaandeldragers van de noiserock brengen het speelplezier terug en breken de podia af.

Tekst: André Rozendaal en Edwin Toonen

Publicatiedatum: 03 februari 2013

Raketkanon
Een raket met een kanon combineren, veel explosiever en gevaarlijker kan het haast niet worden. De Gentse sludgenoisecoreband Raketkanon is dan ook een van de meest enerverende bands van 2012. De bandleden hebben hun sporen ruimschoots verdiend in de Belgische muziekwereld en weten hoe ze een song in elkaar moeten zetten. Die songs zijn echter zo hard, traag en afwisselend dat je soms niet weet wat je overkomt. Dat is ook precies wat de band van je verwacht: totale overgave. Het slepende gitaarwerk, helse drumwerk, de diep pompende basssynths en door een batterij effecten gehaalde schreeuwzang maken zeer veel indruk. Nog veel meer indruk zouden de liveshows moeten maken. Ga dat zien! (ET)

Japandroids
Het maakt de heren van Japandroids uit Vancouver niet zo veel uit hoe je hun muziek omschrijft. Garagerock, punkrock, noiserock: het mag allemaal. Zolang de term minimal maar niet valt. Want de twee willen maximaal klinken, alsof ze met zijn vijven zijn. Met maniakale drums en zang, furieus gitaarspel lukt ze dat op No Singles en Post-Nothing prima. Live is het helemaal smullen geblazen voor de liefhebber van het hardere gitaarspectrum. Het vorig jaar verschenen Celebration Rock valt wat dat betreft een beetje tegen. Hoewel de plaat wederom uitstekende nummers heeft, klinkt de band te gepolijst, als een Hüsker Dü-light. Alsof ze het putdeksel van de underground definitief opzij willen schuiven. Dat is ze wel gelukt, want ook gevestigde media staken de loftrompet over Celebration Rock. Maar of ze ooit hoofdact op Pinkpop zullen zijn, valt te betwijfelen. Daarvoor klinken ze nog altijd te vuig. (AR)

The Men
De mannen van The Men hebben haast. De band houdt netjes vast aan het tempo van een album per jaar en de tours volgen elkaar in hoog tempo op. Lawaaiplaat nummer drie, Open Your Heart, verschijnt in het voorjaar van 2012 en komend voorjaar moet de opvolger alweer verschijnen. The Men speelt rauwe noisepunk vol lekkere melodieen en originele invalshoeken. Op voorgaande albums was het vooral lomp en nietsontziend wat de band liet horen, maar de band is sterk gegroeid en durft te spelen met allerlei invloeden, van krautrock en shoegaze tot psychedelica en, jawel, country. Luister het tweetal ‘Country Song’ en ‘Oscillation’ maar eens. De verwachtingen voor plaat nummer vier zijn hooggespannen! (ET)

Talk Normal
Het damesduo Talk Normal uit Brooklyn zet je graag op het verkeerde been. Ze citeren met stroperige noise, drones, minimalistische machineritmes en veel feedback driftig uit de no wave van het New York uit eind jaren zeventig en begin jaren tachtig. De zang zweeft tussen manikaal en berustend. Maar voor hen geen teksten over dood en verderf, maar over luchtiger zaken. Het maakt de muziek van Talk Normal ongrijpbaar en uniek. Waar ze op de schitterende debuutplaat Sugarland regelmatig met krassende en pesterige noise uit de bocht vliegen, is het met opvolger Sunshine volop de nietsontziende drone van Suicide wat de klok slaat. Minimalistisch en hypnotiserend verkennen ze wederom hun muzikale grenzen, met opnieuw een geweldige plaat als resultaat. (AR)

Pop.1280
“Alsof ze al een heel leven aan de zelfkant van de samenleving vertoeven, en dan ook nog maar alleen 's nachts”, schrijft KindaMuzik's Bas Ickenroth over de jonge noisers van Pop.1280. Hun debuutplaat The Horror staat vol sterke en extreem duistere noiserock en no wave zoals we die kennen van bands als Sonic Youth, The Jesus Lizard en The Birthday Party. Niet nieuw dus, maar wel erg lekker en goed. De overtuiging waarmee de jonge honden van zich afslaan is bewonderenswaardig en beangstigend. Vandaar de terechte opmerking van Bas. Nog een treffende beschrijving van de plaat is te vinden in de bio: "The Horror is the road album for the post-apocalypse." (ET)

Ty Segall
Ongedurig als ze zijn, hebben garagepunkmuzikanten lang niet genoeg aan één band. Ty Segall is er zo eentje. Zo presteert hij het om binnen een jaar drie platen uit te brengen en deinst hij niet terug voor een zijproject met bijvoorbeeld White Fence om de psychedelische hardrock uit de jaren zeventig nieuw leven in te blazen. Zijn meest toegankelijke plaat verscheen vorig jaar: Twins. Hoewel hij uiteraard fel van leer trekt, staan The Beatles met hoofdletters boven deze plaat geschreven. Maar dan door de mangel van gruizige gitaareffecten gehaald, waarbij hij zich en passant als een uitstekend songsmid ontpopt, zoals in het ogenschijnlijk luchtige 'Would You Be My Love', of het geolied smerige 'Handglams'. De bedrieglijke achteloosheid waarmee Ty Segall zijn muziek maakt en platen aflevert, maakt hem tot een van de grootste talenten van dit moment. (AR)

Space Siren
Ook in Nederland worden er leuke dingen gedaan met gitaren, vooral in de omgeving van het label Subroutine. Denk bijvoorbeeld aan de zonnige indiepop van Vox von Braun, de nochalante rock van The Sugarettes of de wave van Rats on Rafts. Afgelopen jaar is daar de heerlijke noiserock van Space Siren bijgekomen en ook voor 2013 kun je je verheugen op een nieuwe loot aan de noiseboom: Wolvon. Space Sirens debuutplaat Mr. Wagner, Please Give Us a Call staat boordevol chaotische, shoegazende en bezwerende gitaarsongs die het hart sneller laten kloppen. Gwendolien Douglas mag hier zwoel en verleidelijk overheen zingen. KindaMuzik is verkocht, jullie? (ET)

A Place to Bury Strangers
Het kan natuurlijk altijd luider en dan heb je aan A Place to Bury Strangers een goede. Met name op het podium is, zoals het drietal uit New York het zelf noemt, de psychedelische rock een fysieke totaalervaring. Toch klinken ze op hun meest recente plaat voor het eerste ook kalm en dromerig. Maar het leeuwendeel van de nummers is zoals je van de band gewend bent: kil, claustrofobisch en verpletterend intens. Waarin ze, voor het eerst nadrukkelijker met behulp van een drumcomputer, een ontzielde en industriële sfeer neerzetten. Zanger-gitarist en gitaareffectpedalenbouwer Oliver Ackermann zingt met een verkouden stem tegen de noiseverdrukking in, maar verzuipt net niet, zoals op de voorgaande platen weleens gebeurde. Uiteraard hebben veel bands het mechanische van de maatschappij van hun tijd in muziek weten om te zetten, maar de rücksichtsloze manier van A Place to Bury Strangers is bijna verstikkend intens. (AR)

METZ
De nieuwe helden van de noiserock zijn toch wel de gasten van METZ (met hoofdletters ja!). Gewoon ongedwongen losgaan met zijn drieën. Gitaar, bas, drums, that's it. Meer is er niet nodig om de oren van je kop te spelen. Ja, killer songs natuurlijk. Gelukkig heeft dit Canadese trio daar patent op. Hard, lomp en vastberaden, zoals dat bekend is van Shellac, The Jesus Lizard en, vooruit, Nirvana. In een krap half uurtje wordt het gelijknamige debuutalbum erdoorheen gejast. Tijd om op adem te komen is er niet, maar dat is ook niet nodig. Gewoon nog eens opzetten die plaat! Begin februari zijn ze in Nederland te bewonderen, daar moet je bij zijn! (ET)

K-Holes
Je kunt maar beter met je poten van de drugs afblijven, want een K-Hole is een schizofrene ervaring als gevolg van een iets te enthousiast gebruik van ketamine. Voormalig lid van The Black Lips Jack Hines noemt zijn band toch doodleuk K-Holes. Hij verliet The Black Lips om meer tijd met zijn kersverse vrouw Julie door te brengen, maar na een paar jaar heeft het echtpaar genoeg van het leven in het zuiden van de Verenigde Staten en verhuist het terug naar New York. Samen met een zangeres, een saxofoonspeelster en een drummer maken ze sinds 2010 spookachtige en beeldende vuilnisbakkenmuziek die al snel de aandacht trekt van garagepunklabel Hozac. Vervreemdend, rauw en compromisloos laten ze zowel op plaat als op het podium een spoor van muzikale vernieling achter. De brokstukken die ze daarbij achterlaten, baden in de stank van No Wave en The Birthday Party. (AR)

Foto Ty Segall door Tim van Veen op Le Guess Who? 2012

http://www.kindamuzik.net/achtergrond/noiserock-dossier/10-noiserockers-nemen-het-stokje-over/23645/
Meer Noiserock dossier op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/noiserock-dossier