• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

A Place to Bury Strangers | Worship

Compromisloos, met ontluikende kalmte.
CD, Dead Oceans/Konkurrent

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 25 juni 2012

Begin 2012 verscheen de ep Onwards to the Wall van A Place to Bury Strangers. Daarop is de psychedelische rockband uit New York niet van plan je oren te sparen. Weinig verandering dus, behalve een lichte hang naar mystiek, prominentere wave-invloeden en een terugkeer naar het kille geluid van de debuutplaat. Worship is de derde volwaardige plaat, waarop ze die lijn voortzetten.

Uiteraard trekt men fel van leer, met de muzikale slijptol op volle toeren draaiend. In twee songs gaat de stekker uit deze machine, waarmee ze voor het eerst eens kalm en dromerig klinken. 'Dissolved' begint met vriendelijke shoegazegitaargeluiden, om halverwege over te gaan in zomers gitaargetwinkel in de geest van Beach Fossils. 'Slide' is een rustig golvend shoegazenummer met onderhuids de dreigende gitaarlijn uit Joy Divisions 'Autosuggestion'. Oliver Ackermann zingt berustend en op enigszins mystieke toon.

Zijn zang krijgt sowieso meer ruimte in het geluid, zodat hij daarnaast als kille kerkerzanger, verkouden zwartkijker of claustrofobisch tussen de noise zijn stempel op de songs drukt. De drumcomputer krijgt eveneens meer ruimte, ter verhoging van de ontzielde, industriële sfeer in verpletterend intense songs. Daarbij klinken ze als Suicide die het over de popboeg gooit, zoals het spookachtig dreinende 'Mind Control' of het mechanisch overrompelende 'Why I Can't Cry Anymore'.

De gitaren zijn iets meer naar de achtergrond verdreven, waardoor je af en toe even naar adem kunt happen. Alles is niet zo dichtgeplamuurd als op Exploding Head, je kunt meer details ontdekken met als bijkomend voordeel dat de kans op een geluidstrip toeneemt. Overeenkomst met de voorganger is de aanwezigheid van een potentiële livefavoriet, dit keer heet-ie 'Revenge'. Met een simpele maar doeltreffend synchrone gitaarrif en drumbreak is het een onontkoombaar nummer, dat daarnaast handig met hard/zacht-dynamiek speelt.

Hoewel de kwaliteit van de songs net iets minder is dan op Exploding Head, schuilt de kracht van Worship in de details. Die zijn tijdens hun verzengend harde optredens het best te ontwaren. Tot die tijd is het met de volumeknop op tien ook prima te doen. Behalve voor je buren dan.

http://www.kindamuzik.net/recensie/a-place-to-bury-strangers/worship/23019/
Meer A Place to Bury Strangers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-place-to-bury-strangers