• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

A Place to Bury Strangers

Come on feel the music!
26 november 2010, Doornroosje, Nijmegen

Tekst: André Rozendaal

Beeld: Bart van den Hoogenhoff

Publicatiedatum: 28 november 2010

Muziek als fysieke totaalervaring. De heropgerichte noiselegende Swans liet kortgeleden horen hoe het moet. Hun eerste concert op Nederlandse bodem sinds ruim een decennium - in het Groningse Vera - werd met een verzengend hoog, maar draaglijk volume en logge noise een memorabel optreden.

A Place to Bury Strangers heeft net zo'n reputatie hoog te houden. Met hun psychedelische noiserock gaan ze nog een stapje verder dan hun illustere voorgangers, zo blijkt in een redelijk gevuld Doornroosje. Hun orkaan van geluid heeft dezelfde kracht als de onontkoombare drones van sunn O))) of Asva. Je voelt de lucht verplaatsen en de tonen door heel je lijf trillen.

De ritmes van de, in leren punkjekkie gestoken, nieuwe bassist Dion Lunadon voelen meteen als een op hol geslagen pacemaker in je bovenlijf. Drummer JSpace behandelt je buik met straffe ritmes die aankomen als stompen in je maag. Zanger en gitarist Oliver Ackermann begint bij je onderlijf en produceert hypenoise die langzaam vanaf je enkels omhoog kruipt. Zijn geluid houdt het midden tussen dat van een opstijgende straaljager en dat van een cirkelzaag.

Wanneer hij zijn soms onverstaanbare zanglijnen even laat voor wat ze zijn, stijgen gitaargolven verder omhoog richting onderbuik. Het postapocalyptische 'Egodeath' voelt op die manier als een goede pretpil uit de gloriedagen van de house. Ondertussen verplaatst de lucht zich steeds heftiger langs je broekspijpen, waardoor het voelt alsof je in een steeds sneller stromende noiserivier staat.

Het volume wordt tijdens de ruim drie kwartier durende muzikale zelfkastijdingssessie langzaam verder opgevoerd. Een nieuw nummer aan het einde van het optreden dendert daardoor voorbij met de intensiteit van een sneltrein. Ondanks het bijna onverantwoord hoge volume dat ze bereiken, ontaardt het niet in een geluidsbrij. Integendeel.

Want het gruisgeluid dat de zelfgemaakte effectpedalen veroorzaken, leiden tot een intensere spacetrip. Om nog verder in weg te raken en nieuwe patronen te ontdekken. Waaroverheen Ackermann heldere melodielijnen speelt, ondersteund door wilde bewegingen die uitmonden in het kapottrekken van gitaarsnaren.

Alles komt uiteindelijk samen, en de golven stijgen via je schouders naar je hoofd. Het enige wat nog rest is je, met gebogen hoofd, volledig overgeven aan de overweldigende ervaring die een concert van A Place to Bury Strangers is. Geen bedankje, geen toegift, slechts Het Grote Niets rest.

http://www.kindamuzik.net/live/a-place-to-bury-strangers/a-place-to-bury-strangers-5411/20960/
Meer A Place to Bury Strangers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-place-to-bury-strangers